ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΤΕΛΗ ΣΤΑ ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ποιοι θέλουν και ποιοι εξαπολύουν κοινωνικό πόλεμο

20.10.2011

Κύριε διευθυντά,

προσφάτως δημοσιεύσατε επιστολή του κ. Μ. Πατσουράκη (από 14.10.11) με κριτικές επισημάνσεις για το δικό μου κείμενο «Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;» (Χ.Ν. 11.10.11). Δεν με εκπλήσσει η αντίδραση του αξιότιμου κ. Πατσουράκη. Είναι η κατ’ αρχήν αντίδραση του φυσιολογικού φιλειρηνικού ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου που αντιλαμβάνεται τη φρίκη του κοινωνικού πολέμου και κάθε πολέμου, του ανθρώπου που προτιμά την αξιοπρεπή ζωή έναντι της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας του πολέμου.

Οφείλω να διευκρινίσω συμπληρωματικά, ότι δεν είναι δικό μου έργο και επιθυμία μου ούτε η κήρυξη του εν εξελίξει κοινωνικού πολέμου ούτε και ο χωρισμός της κοινωνίας σε στρατόπεδα. Η στόχευση του δικού μου κειμένου ήταν εξαιρετικά σεμνή και περιορισμένη: εντοπισμός και αποσαφήνιση εκφάνσεων και πτυχών μιας ήδη κλιμακούμενης συγκρουσιακής κατάστασης, ενός αγώνα ζωής ή θανάτου του λαού μας. Και μάλιστα, παρόμοιες επισημάνσεις έχουν γίνει από τα πλέον επίσημα χείλη, αλλά και από πληθώρα επιστημόνων, δημοσιογράφων και λειτουργών, οι οποίοι προειδοποιούν την κυβέρνηση περί «Προληπτικής βίας και κοινωνικής έκρηξης» δεδομένου ότι αυτή «γνωρίζει πολύ καλά πως σύντομα, ίσως πριν από το 2012, η υποβόσκουσα ένταση θα φτάσει σε σημείο βρασμού και κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη» (βλ. σχετικά: Χ. Ζέρβα «Ο ασύμμετρος κοινωνικός πόλεμος του κ. Βενιζέλου» http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.columns&id=308461). Ενδεικτικά αναφέρω την αντιδιαστολή κοινωνικού συμβολαίου και κοινωνικού πολέμου από τον τιμηθέντα με βραβείο Νόμπελ κ. Π. Κρούγκμαν (Το Βήμα 24.9.11 

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=421414)

και σχετικές επισημάνσεις του ξένου τύπου, π.χ. «ένας πολύ μεγάλος κοινωνικός πόλεμος για το χρέος εξελίσσεται στην Ελλάδα»

(http://www.brettonwoodsproject.org/art-569066).

 Σαφής αναφορά σε αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο, στην κατάφορη κοινωνική αδικία και στη θεσμική εκτροπή που τον χαρακτηρίζουν, υπάρχει και στον λόγο που αρθρώνουν και οι  εκπρόσωποι της ίδιας της Δικαστικής Εξουσίας: «Ζητούμε από την κυβέρνηση να αντιληφθεί τις επιπτώσεις της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής στον ελληνικό λαό. Να σταθμίσει τις ανάγκες και τα συμφέροντα των πολιτών. Να αντιληφθεί την ανάγκη της προστασίας των αδυνάτων που έγιναν τόσο πολλοί και θα γίνουν ακόμα περισσότεροι με τα εξαγγελλόμενα μέτρα... Απαιτούμε από την κυβέρνηση να σεβασθεί τη Συνταγματική Θέση της Τρίτης Λειτουργίας του Κράτους...» (Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων  

http://dikigorosdramas.blogspot.com/2011/10/12-3.html).

Οι πρυτάνεις των Πανεπιστημίων της χώρας έχουν θεωρήσει ομόφωνα ως «θεσμική εκτροπή» τον νόμο για τα Α.Ε.Ι.

Θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι αυτή η εκτροπή και ο κοινωνικός πόλεμος είναι δήθεν απότοκα της αμετροέπειας των εργαζομένων, που ζητούν καλύτερους μισθούς είτε ενός ελλείμματος δημοκρατίας και διαλόγου. Η απουσία κοινωνικής συνοχής δεν οφείλεται σε όσους λόγω του κοινωνικού πολέμου καταδικάζονται σε συνθήκες εξόντωσης μέσω συστηματικής εξαθλίωσης και καταστολής. Ακριβώς σε αυτές τις συνθήκες, όταν κάποιος συγκαλύπτει την ουσία της σύρραξης, τα διακυβεύματα και τα στρατόπεδα των αντιμαχομένων, προτάσσοντας τώρα την κοινωνική συνοχή και συναίνεση, εκ των πραγμάτων ενισχύει τον επιτιθέμενο που επιδιώκει την αμαχητί παράδοση των θυμάτων του, επιβάλλοντάς τους την αίσθηση ότι η εξόντωσή τους είναι μια αδήριτη «φυσική κατάσταση».

 Ωστόσο, «η φυσικοποίηση της κρίσης είναι, προφανώς, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να εκβιαστούν αθέμιτες συναινέσεις και να αποκρυφθεί ο κοινωνικός πόλεμος που δεν έχει πάψει να σοβεί στο βάθος κοινωνιών τόσο ανελέητα ταξικών» (Φ. Τερζάκης http://fotisterzakis.gr/text14.html).

 Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η μορφή της κλιμάκωσης αυτού του πολέμου, ωστόσο, δεν είναι οι αμυνόμενοι αυτοί που διαθέτουν τη μέγιστη ευχέρεια επιλογής της έντασης, των μέσων και των τρόπων διεξαγωγής του πολέμου.

Σε αυτές τις συνθήκες, ως επιστήμονας και πανεπιστημιακός δάσκαλος, θεωρώ καθήκον μου να αποκαλώ τα πράγματα με το όνομά τους. Θεωρώ επίσης καθήκον μου τούτη την κρίσιμη ώρα, να αντλώ παραδείγματα από την ιστορία μας και να επιλέγω τη στάση του δίκαιου και αξιοπρεπούς παλλαϊκού αγώνα για την κοινωνία και το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας, έναντι της υποταγής και της εθελοδουλείας.

Με τιμή


Δημήτρης Πατέλης,


επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης,
μέλος Πολιτικής Επιτροπής Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (βλ. ΕΠΑΜ  http://www.epam-hellas.gr/ και http://epam-chania.blogspot.com/)