Οι προϋποθέσεις της ρήξης

του Πάνου Κοσμά

«Αν το σχέδιο ήταν να απομονωθεί η Γερμανία, το αποτέλεσμα είναι ότι απομονώθηκε η Ελλάδα». Τέτοιες δηλώσεις εκφράζουν πλέον το κλίμα αυτοπεποίθησης που αναδίδεται από τη γερμανική καγκελαρία. Και πράγματι, οι δανειστές, δηλαδή το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν, ποτέ δεν ήταν πιο «συντονισμένοι» στη στάση τους απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση. Και όχι μόνο αυτό: το τελευταίο διάστημα οι δανειστές «συντονίζονται» και σε ακραίες εκφράσεις ιμπεριαλιστικού τραμπουκισμού.

Πριν από τις 11 Μαΐου, που πα­ρου­σιά­ζε­ται σαν το νέο «ορό­ση­μο» των εξε­λί­ξε­ων εξαι­τί­ας της δυ­σβά­στα­κτης δόσης 750 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ την επο­μέ­νη 12 Μαΐου, ο Μάριο Ντρά­γκι έχει θέσει το δικό του «ορό­ση­μο» στις 6 Μαΐου: αν δεν έχει υπάρ­ξει ή έστω απλώς προ­δια­γρα­φεί με σαφές πλαί­σιο δε­σμεύ­σε­ων συμ­φω­νία με­τα­ξύ δα­νει­στών και Ελ­λά­δας, η ΕΚΤ θα «κου­ρέ­ψει» δρα­στι­κά την αξία των ενε­χύ­ρων ένα­ντι των οποί­ων οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες αντλούν ρευ­στό­τη­τα, με απο­τέ­λε­σμα να κιν­δυ­νεύ­σουν με κα­τάρ­ρευ­ση. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση, σαν απά­ντη­ση στον κίν­δυ­νο κα­τάρ­ρευ­σης που… η ίδια θα προ­κα­λέ­σει, η ΕΚΤ δη­λώ­νει ότι θα ανα­γκα­στεί να επι­βά­λει στις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες μέτρα πε­ριο­ρι­σμού στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων – προ­κα­λώ­ντας γε­νι­κευ­μέ­νη οι­κο­νο­μι­κή και άρα πο­λι­τι­κή αστά­θεια!

Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός τρα­μπου­κι­σμός έχει φτά­σει σε τέ­τοιο ση­μείο, ώστε να σκη­νο­θε­τη­θεί ένα ...
πέρα από τα όρια μπού­λινγκ κατά του Έλ­λη­να υπουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών Γιάνη Βα­ρου­φά­κη στη διάρ­κεια των ερ­γα­σιών του τε­λευ­ταί­ου Eurogroup στη Ρίγα της Λε­το­νί­ας, με προ­σβλη­τι­κές και απαξιωτικές εκ­φρά­σεις, ακόμη και κι­νή­σεις προ­σω­πι­κής απο­μό­νω­σης!

Σε ένα τέ­τοιο σκη­νι­κό, όπου πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με και την ανα­θάρ­ρη­ση του εγ­χώ­ριου αστι­κού - μνημο­νιακού συ­στή­μα­τος, που ανα­κτά γρή­γο­ρα την αυ­το­πε­ποί­θη­σή του σε ση­μείο να δια­νο­εί­ται να πε­ρά­σει στην αντε­πί­θε­ση, η πε­ραι­τέ­ρω σπα­τά­λη πο­λύ­τι­μων οι­κο­νο­μι­κών, πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών πόρων για να συ­ντη­ρεί­ται η τα­κτι­κή του «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» είναι αδια­νό­η­τη. Η ρήξη είναι πλέον η μόνη λύση.

Η τρομολαγνία περί «νεολιθικής εποχής»

Τε­λεί­ως ανα­με­νό­με­να, οι εκ­πρό­σω­ποι του εγ­χώ­ριου και διε­θνούς συ­στή­μα­τος προ­σπα­θούν να απα­ξιώ­σουν την προ­ο­πτι­κή της ρήξης απο­δυό­με­νοι σε μια τρο­μο­λα­γνι­κή προ­πα­γάν­δα περί των δήθεν «εφιαλ­τι­κών» συ­νε­πειών της - μόνο για την Ελ­λά­δα αλλά όχι και για το διε­θνές σύ­στη­μα. Διαρ­ρη­γνύ­ουν τα όρια ακόμη και του στοι­χειώ­δους ορ­θο­λο­γι­σμού κά­νο­ντας λόγο για επι­στρο­φή στη «νε­ο­λι­θι­κή εποχή», ενώ τα εγ­χώ­ρια μνη­μο­νια­κά πα­πα­γα­λά­κια προ­σθέ­τουν και «εθνι­κές» απο­χρώ­σεις μι­λώ­ντας για «μι­κρα­σια­τι­κή κα­τα­στρο­φή» και «κο­σο­βο­ποί­η­ση». Στο μυαλό των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων όποιος δεν πι­στεύ­ει στο «τέλος της Ιστο­ρί­ας», όποιος τολ­μά­ει να πάει κό­ντρα στους «κα­τα­να­γκα­σμούς της οι­κο­νο­μί­ας», όποιος δεν σέ­βε­ται την TINA (There Is No Alternative), δεν κάνει απλώς λάθος, δεν θα υπο­στεί απλώς κά­ποιες συ­νέ­πειες, αλλά θα ζήσει τον εφιάλ­τη μιας με­τα­φυ­σι­κής με­τα­φο­ράς σε άλλο… ιστο­ρι­κό χρόνο.

Όλα αυτά είναι αστειό­τη­τες, είναι μια εκ­δο­χή με­τα­φυ­σι­κής απο­λο­γη­τι­κής της TINA. Μια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη έπαρ­ση που στο όνομα της με­τα­νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τας φα­ντά­ζε­ται ότι μπο­ρεί να απω­θή­σει την τα­ξι­κή πάλη σε προ­νε­ω­τε­ρι­κό ιστο­ρι­κό χρόνο. Ωστό­σο, η Αρ­γε­ντι­νή, ο Ιση­με­ρι­νός, η Ισλαν­δία πα­ρα­μέ­νουν σε ση­με­ρι­νό ιστο­ρι­κό χρόνο και κα­θό­λου δεν επέ­στρε­ψαν στη νε­ο­λι­θι­κή εποχή, ενώ και στη γει­το­νιά μας τα Βαλ­κά­νια, Κό­σο­βο έγινε μόνο το… Κό­σο­βο – ούτε καν η Σερ­βία, πα­ρό­λο που έχασε έναν  εμ­φύ­λιο πό­λε­μο που η ίδια ξε­κί­νη­σε, υπέ­στη διε­θνή απο­κλει­σμό, απο­μό­νω­ση και ιμπε­ρια­λι­στι­κή πο­λε­μι­κή επέμ­βα­ση.

Ασφα­λώς η ρήξη είναι μια υπό­θε­ση που συ­νε­πά­γε­ται «αγώ­νες και θυ­σί­ες», είναι τα­ξι­κή πάλη με όρους νεωτερικότητας, όχι ένα «με­τα­φυ­σι­κό συμ­βάν».

«Έξυπνες μηχανικές», ή πολιτικές αποφάσεις;

Ο άλλος τρό­πος απα­ξί­ω­σης της προ­ο­πτι­κής της ρήξης εμπνέ­ε­ται από την ίδια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τα­φυ­σι­κή. Θε­ω­ρώ­ντας την κα­πι­τα­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία «απα­ρα­βί­α­στη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα» που διέπεται από ένα ανυ­πέρ­βλη­το σύ­στη­μα κα­τα­να­γκα­σμών, αρ­χί­ζουν να απα­ριθ­μούν τις «βί­αιες» αντι­δρά­σεις της σε πε­ρί­πτω­ση ρήξης: bank run, κα­τάρ­ρευ­ση τρα­πε­ζών, κα­τάρ­ρευ­ση οι­κο­νο­μί­ας, κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή κα­τα­στρο­φή και εξα­χρεί­ω­ση. Και μας ζη­τούν «λε­πτο­με­ρές σχέ­διο» που να πε­ρι­γρά­φει πώς θα απο­φύ­γου­με όλες αυτές τις κα­τα­στρο­φές.

Ωστό­σο, εξα­κο­λου­θού­με να μι­λά­με για κα­πι­τα­λι­σμό, για κοι­νω­νία χω­ρι­σμέ­νη σε τά­ξεις. Δεν υπάρ­χουν τα­ξι­κά ου­δέ­τε­ρα οι­κο­νο­μι­κά σχέ­δια και επι­λο­γές: όλες ευ­νο­ούν κά­ποια από τις δύο βα­σι­κές αντι­μα­χό­με­νες τά­ξεις της κοι­νω­νί­ας. Πίσω από κάθε οι­κο­νο­μι­κή επι­λο­γή και οι­κο­νο­μι­κό σχέ­διο βρί­σκε­ται μια πο­λι­τι­κή επι­λο­γή, δη­λα­δή μια επι­λο­γή που ευ­νο­εί τα συμ­φέ­ρο­ντα της μίας ή της άλλης τάξης.  Το σχέ­διο της ρήξης, λοι­πόν, είναι ένα συ­νε­κτι­κό σχέ­διο θε­με­λιω­δών πο­λι­τι­κών επι­λο­γών, όχι σχέ­δια επί χάρτου με «έξυ­πνες μη­χα­νι­κές» που τάχα θα βά­λουν τον κα­πι­τα­λι­σμό να δου­λέ­ψει για μας. Αυτές οι επι­λο­γές είναι κα­τε­ξο­χήν οι εξής:

1. Ανά­κτη­ση του δι­καιώ­μα­τος να κά­νου­με πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή να έχου­με επι­λο­γές, δη­λα­δή να μπο­ρού­με να πά­ρου­με μέτρα ικα­νο­ποί­η­σης των ανα­γκών της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των. Δη­λα­δή άρση των δε­σμεύ­σε­ων για απο­φυ­γή «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», ώστε να προ­χω­ρή­σει σα­ρω­τι­κά και άμεσα η υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τος της ΔΕΘ.

2. Στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια του κρα­τι­κού χρέ­ους. Λο­γι­στι­κός έλεγ­χος και δια­γρα­φή του χρέ­ους.

3. Άμε­σος δη­μό­σιος έλεγ­χος των τρα­πε­ζών και επι­βο­λή (από την κυ­βέρ­νη­ση και όχι την ΕΚΤ) μέ­τρων πε­ριο­ρι­σμού στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων. Εκ­κα­θά­ρι­ση του χαρ­το­φυ­λα­κί­ου των τρα­πε­ζών με κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των κα­τώ­τε­ρων λαϊ­κών τά­ξε­ων.

4. Άμεσα μέτρα ανα­δια­νο­μής του ει­σο­δή­μα­τος υπέρ της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των: στο πρω­το­γε­νές επί­πε­δο (αύ­ξη­ση κα­τώ­τε­ρου μι­σθού - κα­τάρ­γη­ση όλων των απορ­ρυθ­μί­σε­ων στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις), αλλά και στο δευ­τε­ρο­γε­νές: αλ­λα­γές στη φο­ρο­λο­γία (βαριά φο­ρο­λό­γη­ση κερ­δών και συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του, φο­ρο­λό­γη­ση εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας,  φο­ρο­ε­λά­φρυν­ση  για τα κα­τώ­τε­ρα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα), δέ­σμευ­ση των κερ­δών δη­μό­σιων ή υπό ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση επι­χει­ρή­σε­ων (ΟΠΑΠ, ΔΕΗ) για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, εθνι­κο­ποι­ή­σεις ΔΕΚΟ κ.λπ.

Ακρι­βώς επει­δή όλα αυτά (και άλλα πολλά που θα προ­κύ­ψουν σαν ανα­πό­φευ­κτες συ­νε­πα­γω­γές, με­τα­ξύ αυτών και επι­λο­γές νο­μι­σμα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα) δεν είναι τα­ξι­κά ου­δέ­τε­ρα, η υλο­ποί­η­σή τους είναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με προ­ϋ­πο­θέ­σεις γε­νι­κής πο­λι­τι­κής, κοι­νω­νι­κής και κι­νη­μα­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης. Του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, άλλων δυ­νά­με­ων και του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης. Διότι πο­λι­τι­κές επι­λο­γές ση­μαί­νει τα­ξι­κή πάλη.

Η οι­κο­νο­μι­κή, «τε­χνι­κή» ή όποια άλλη εξει­δί­κευ­σή τους είναι απο­λύ­τως εφι­κτή, αλλά είναι ένα ζή­τη­μα που έπε­ται.

από το «rproject.gr» μέσω του «iskra.gr»