Να έλθει, ή να μην έλθει;

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Επειδή μεγάλη συζήτηση γίνεται για το κατά πόσο θα πρέπει η συμφωνία για παράταση του «προγράμματος», δηλαδή των μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας, να εγκριθεί από το κοινοβούλιο, νομίζω ότι τα πράγματα είναι απολύτως καθαρά.

Θα είμαι ο τελευταίος που θα ασχοληθώ με το εάν η κατάθεση προς ψήφιση και κύρωση από τη Βουλή αυτής της συμφωνίας είναι επιβαλλόμενη νομικά και συνταγματικά, διότι δεν είμαι ειδικός, ούτε το νομικο-συνταγματικό ζήτημα με αφορά άμεσα, αφού προηγείται το κατ’ εξοχήν πολιτικό.

Πράγματι αν η κυβέρνηση -και η πλειοψηφία που τη στηρίζει στη Βουλή- θεωρεί ότι η συμφωνία που συνάφθηκε με τους «θεσμούς» είναι επωφελής για τη χώρα και το λαό, οφείλει να τη φέρει στο Κοινοβούλιο και μετά από διεξοδική συζήτηση επάνω σε όλες τις πτυχές αυτής της συμφωνίας, να αποκαλυφθεί πλήρως και σε όλους η ωφέλεια που προέκυψε και να ψηφιστεί πανηγυρικά. Η αποφυγή της κατάθεσης στη Βουλή της νέας αυτής συμφωνίας - παράτασης των μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας μόνο σκέψεις μπορεί να δημιουργεί σε κάθε καλόπιστο.

Από την άλλη πλευρά, αν υπάρχουν ενστάσεις στο εσωτερικό της κυβερνητικής...
πλειοψηφίας και η συμφωνία αυτή θεωρείται από λιγότερους, ή περισσότερους (π.χ. «αριστερή πλατφόρμα») ζημιογόνα και αντίθετη με τις προεκλογικές εξαγγελίες και το πρόγραμμα της κυβέρνησης, πάλι οι ίδιοι οι διαφωνούντες οφείλουν να ζητήσουν την κατάθεση στη Βουλή της εν λόγω συμφωνίας, όχι μόνο για να διατυπώσουν υπεύθυνα και μπροστά στον ελληνικό λαό τις αντιρρήσεις τους, αλλά για να τους δοθεί η δυνατότητα να εκφράσουν τη διαφωνία τους έμπρακτα καταψηφίζοντας, διαχωρίζοντας έτσι τη δική τους ευθύνη από τους υπόλοιπους.

Όλα τα υπόλοιπα περί δήθεν μη υπερψήφισης της συμφωνίας από ενισχυμένη πλειοψηφία επειδή θα υπερψηφίσουν και τα υπόλοιπα των σαμαροβενιζέλων, και γιατί έτσι θα υπάρχει αναγνώριση των δανειακών συμβάσεων και ό,τι αυτές συνεπάγονται για τον τόπο και θα μας δεσμεύσουν αργότερα είναι φληναφήματα και προφάσεις εν αμαρτίαις αυτών που ένθεν κακείθεν θέλουν να αποσείσουν τις όποιες ευθύνες φοβούνται ότι θα τους καταλογιστούν, υποχρεούμενοι να ψηφίσουν μαζί με αυτούς που μέχρι πριν από λίγο καιρό κατήγγειλαν, μια -τουλάχιστον- αμφιλεγόμενη αν όχι απολύτως ζημιογόνα για τα εθνικά συμφέροντα συμφωνία.

Δημιουργείται λοιπόν ζήτημα με όλους αυτούς τους «καλοθελητές», τις προθέσεις τους και τα συμφέροντα που έρχονται -ηθελημένα ή αθέλητα- να υπηρετήσουν, σπεύδοντας είτε μέσω διαδικτύου, είτε μέσω των υπολοίπων ΜΜΕ να ζητούν να μην έλθει η συμφωνία στη Βουλή, για να μην υπάρξει δήθεν αναγνώριση των δεσμεύσεων σε βάρος της χώρας, με ενισχυμένη πλειοψηφία, όταν αυτές οι δεσμεύσεις και τα αποτελέσματά τους είναι καθεστώς, λειτουργούν στη πράξη, τα βιώνουμε όλοι μας και η κυβέρνηση έστω εκβιαζόμενη έσπευσε να αναγνωρίσει και τώρα απλά θέλει να θολώσει τα νερά και να μην αναλάβει τις ευθύνες της, κρυπτόμενη πίσω από νομικισμούς και τερτίπια. 

Η μη κατάθεση της συμφωνίας στη Βουλή απλά θα δώσει τη δυνατότητα σε ορισμένους να υποκρίνονται τον αθώο επειδή δεν ψήφισαν αντιλαϊκό και αντεθνικό νόμο (τον αφήνουν όμως να ισχύει και να εφαρμόζεται σιωπηρά!).

Η σιωπηρή παράταση και η εφαρμογή στην πράξη της δανειακής είναι -εξ αντικειμένου και από το περιεχόμενό της- εξ ίσου προδοτική με τη ψήφισή της.