Στικάκι που τους χρειάζεται.....

του Θ. Καρτερού

Υπάρχει ένα γεγονός αναμφισβήτητο, όσο κι αν φωνάζει, επιτίθεται, αντεπιτίθεται και ιδρώνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος: η διαβόητη λίστα που έγινε γνωστή ως λίστα Λαγκάρντ κοιμήθηκε όμορφα, ήσυχα και επί χρόνια στα γραφεία, στους υπολογιστές και στα μυαλά των κορυφαίων διωκτών της φοροδιαφυγής, χωρίς ουδείς να ταράξει τον ύπνο της. Κουρασμένη προφανώς από τις βόλτες της από χέρι σε χέρι, από υπουργό σε υπουργό, και από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Και χωρίς οι αρμόδιοι να καταδεχτούν ούτε καν να τη μελετήσουν, για να δουν βρε αδελφέ μήπως κάτι κρύβει. Κάποιοι μάλιστα καταθέτουν ότι ούτε καν την άνοιξαν!

Τελικώς η ωραία κοιμωμένη βρέθηκε κάτω από το μαξιλάρι –καλά το είπε το Τσίπρας- του τελευταίου αποδέκτη υπουργού και εστάλη στο Μαξίμου, διατηρώντας τα μυστικά της, όχι όμως και την παρθενία της. Διότι, αν δώσουμε βάση στα λόγια του αποστολέα Ευάγγελου Βενιζέλου, ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν είναι «πειραγμένη» ή όχι. Μετά από τόσες βόλτες και τόσο ύπνο, εν ολίγοις, αυτό που κρατάει στα χέρια της τώρα η ελληνική δικαιοσύνη είναι, ως στοιχείο τουλάχιστον, μια τρύπα στο νερό –ένα ηλεκτρονικό στικάκι που η αξία του περιεχομένου του έχει μηδενιστεί εξαιτίας της μεταχείρισής του από κείνους που έπρεπε να το φυλάξουν σαν τα μάτια τους.

Κι όμως το εν λόγω στικάκι δεν είναι και απολύτως άχρηστο. Μπορεί να μην αποκάλυψε το σκοτεινό πρόσωπο των μαφιόζων της μεγάλης φοροδιαφυγής και να μην απέφερε ούτε ευρώ...

στα δημόσια ταμεία, σε αντίθεση με άλλες χώρες. Σκιάσε όμως το φωτεινό πρόσωπο των διωκτών της μεγάλης φοροδιαφυγής και απέφερε κάποια γνώση και κάποια σοφία σε όλους μας. Γιατί άλλο πράγμα να φαντάζεσαι και να υποθέτεις ότι χάνεται η λάμψη των κεραυνών κατά των φοροφυγάδων, όσο τα ποσά ανεβαίνουν, κι άλλο να βλέπεις το πλήρες σκοτάδι όταν τα ποσά αυτά φτάνουν τα δις και μάλιστα κατατεθειμένα στην Ελβετία. Άλλο πράγμα δηλαδή –και ποιος να το αμφισβητήσει μετά το στικάκι…- η γνωστή ταβερνιάρισσα της Ύδρας κι άλλο πράγμα ο άγνωστος ματσωμένος της Ζυρίχης.

Τούτων των διδακτικών δοθέντων ας πάμε μερικούς αιώνες πίσω, στον Σαίξπηρ: Όταν το χρήμα προηγείται, όλες οι πόρτες ανοίγουν. Ή σε νεοελληνικά της εποχής: Ε ρε στικάκι που τους χρειάζεται…

από την "Αυγή"