Η Αραβική Άνοιξη αλά Γκρέκα

του Απ. Αποστολόπουλου

Είμαστε απορροφημένοι από τα εσωτερικά μας, την ανικανότητα της κυβέρνησης, τις διαφωνίες των κομμάτων που κυβερνούν, τις αποκλίσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι καταγγέλλουν, με κάθε αφορμή, την «ξένη επέμβαση», τώρα την Τρόϊκα και τη Μέρκελ, παλιότερα τους Αμερικανούς. Αλλά στην πράξη το βάρος του ξένου παράγοντα στις υποθέσεις μας εξαϋλώνεται. Οι λίγοι που προσπαθούν να μιλήσουν για τη γεωπολιτική αξία της χώρας, αγνοούνται, οι ελάχιστοι που συσχετίζουν όσα γίνονται στην περιοχή, στις Αραβικές χώρες ή τις οξύτατες διαμάχες των εταίρων στις Βρυξέλλες, με τις εξελίξεις στη χώρα μας κατηγορούνται ότι είναι φαντασιόπληκτοι ή συνωμοσιολόγοι.

Η Αριστερά, ιδίως, από όταν έχασε το μπούσουλα και στήριγμά της, την ΕΣΣΔ, πελαγοδρομεί και, σε πλήρη εσωστρέφεια, αγνοεί το διεθνές περιβάλλον και σε αντιστάθμισμα θεοποιεί τις «λαϊκές δυνάμεις», τη δυνατότητα να ανατρέψουν μόνες τους τον Κόσμο. 

Βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η «Αραβική Άνοιξη αλα Γκρέκα» και δεν το έχουμε καν πάρει μυρουδιά. Να φύγουν, δηλαδή κακήν κακώς οι διεφθαρμένοι δουλοπρεπείς και, μετά από ένα διάλειμμα ανακατωσούρας, να έρθουν οι αμόλυντοι δουλοπρεπέστατοι. Το σύνθημα «να καεί… η Βουλή», σύμβολο του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, παίρνει σάρκα και οστά με την υπόθεση Μεϊμαράκη, προέδρου του Σώματος είτε αληθεύουν οι κατηγορίες είτε όχι. Το σύστημα είναι διεφθαρμένο αλλά όταν ξηλώνονται συστηματικά ένας-ένας όλοι οι πυλώνες που στηρίζουν τη σταθερότητα στη χώρα, αυτό θα έπρεπε να κάνει κάποιους, ιδίως στην Αριστερά αλλά όχι μόνο, να ανησυχούν. Τουλάχιστον στους «θρησκόληπτους» και...
«καθυστερημένους» άραβες μουσουλμάνους τα διεφθαρμένα καθεστώτα έπεσαν με λαϊκούς αγώνες. Εδώ το ξήλωμα είναι προφανέστατα έργο μυστηριωδών παραγόντων και μυστικών ενεργειών και μηχανισμών. Ποιος δημιουργεί κλίμα, (από τη Χρυσή Αυγή ως τον Μεϊμαράκη, ένα είναι το πακέτο) ποιοι μπορεί να επωφεληθούν από τη γενική κατάρρευση;

Η κινητοποίηση του λαού είναι ασφαλώς αναγκαία προϋπόθεση αλλά είναι και η ικανή συνθήκη για αλλαγές ευνοϊκές για τον κόσμο; Τι άλλο χρειάζεται; Πολλοί λένε ότι η Ελλάδα είναι πείραμα για να μετατραπούν η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης σε νέο-αποικίες. Αλλά αν δεν καταλάβουμε ότι η Ελλάδα από την ίδρυσή της, μετά την Επανάσταση του 1821, λειτουργεί ως προτεκτοράτο, τίποτα δεν θα καταφέρουμε. Αν το καταλαβαίναμε, θα βλέπαμε ότι αυτονόητα ο μοναδικός στόχος είναι η ανεξαρτησία της χώρας. Αν κάποιοι «μαρξιστές», περιδεείς, διαμαρτύρονταν ότι λησμονούμε τα «όσια», (τις τάξεις, την εργατική, την αστική, την πάλη των τάξεων) θα παραπέμπονταν στο ΕΑΜ. Όχι στο μέγεθός του ή στην καθοδήγηση, αλλά στο στόχο: στην Εθνική Αντίσταση. Τρία πράγματα θα είχαν γίνει κατανοητά:

-Η Εθνική Αντίσταση έγινε δυνατή επειδή ισοπεδώθηκαν όλες οι Τάξεις και εξανεμίστηκε η διαφορά του Άστεως με την Ύπαιθρο. Προσωρινή αναστολή της πάλης των Τάξεων και υπαγωγή της στην σωτηρία της πατρίδας, στη διάσωση του Έθνους, το επέβαλλαν τα πράγματα και η ηγεσία, τότε το ΚΚΕ, τα πήγε ως εκεί καλά. Σήμερα υπάρχει παρόμοια κατάσταση, όχι με εκείνη την ένταση, όχι με εκείνο τον απόλυτο τρόπο, αλλά με ισχυρές αναλογίες.

-Επειδή τώρα η ισοπέδωση δεν είναι τόσο απόλυτη, όσο ήταν τότε, η εξέλιξη εξαρτάται κατά πολύ περισσότερο από την ηγεσία. Αν προταχθεί η ενότητα και με τον τελευταίο, έχει καλώς. Αν επικρατήσει η διαίρεση με επιχείρημα την πάλη των τάξεων, δεν έχει καλώς. Ωστόσο ο στόχος θα προσδιορίσει την ενότητα, τους οπαδούς, το εύρος και τη δυναμική τους.

-Η ισχύς και η δυναμική του κάθε Κινήματος ή αντίστροφα η πλαδαρότητά του, δεν εξαρτάται από το εύρος του. Οι πολλοί δεν είναι αδύναμοι επειδή είναι πολυάριθμοι. Είναι αδύναμοι αν δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Πχ την ανατροπή του συγκεκριμένου διεφθαρμένου συστήματος τη θέλουν όλοι, τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία. Δεν θέλουν όμως όλοι την ανατροπή του (καπιταλιστικού) συστήματος, πόσο μάλλον που κανείς δεν προτείνει κάτι άλλο, απτό και συγκεκριμένο. Όταν, μάλιστα όλος υπόλοιπος κόσμος είναι καπιταλιστικός.

Παρένθεση: Σοσιαλισμός θα είναι (το έχω ξαναγράψει) αυτό που θα κάνει ή δεν θα κάνει η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, από δω και μπρος, ως αντιπολίτευση τώρα, ως κυβέρνηση αν το επιβάλλουν οι εκλογές. Έτσι έγινε με την Σοβιετική Ένωση. Έτσι έγινε και με την Αστική Δημοκρατία. Άρχισε με τη Γαλλική Επανάσταση το 1789, έκτοτε αναπλάθεται και η πορεία της δεν τελείωσε ακόμα. Αν καταλαβαινόμαστε.

Σοσιαλισμός που δεν θα ενώνει κάθε φορά το λαό με βάση αυτά που βλέπει, καταλαβαίνει και συμμερίζεται (με την παρέμβαση και της ηγεσίας) δεν θα είναι σοσιαλισμός. Θα είναι, θα καταλήξει αργά ή γρήγορα, σε μισητή δικτατορία. Αν καταλαβαινόμαστε. Τέλος της παρένθεσης.

Ο κ. Σόϊμπλε δήλωσε προ ημερών ότι η απόφαση για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ θα ληφθεί και με πολιτικά κριτήρια, όχι μόνο οικονομικά. Όπως ακριβώς δηλαδή έγινε όταν δέχθηκαν την Ελλάδα στην ΕΟΚ και όπως έγινε όταν την δέχθηκαν στην ευρωζώνη. Όταν οι άλλοι παίρνουν πολιτική απόφαση για σένα, εσύ είσαι υποδεέστερος, προτεκτοράτο. Πιο αναλυτικά, για σύγκριση, η Μαδρίτη και η Ρώμη δεν κινδυνεύουν (ακόμα) να φτάσουν σ’ αυτό το σκαλί αθλιότητας αλλά χάνουν σταδιακά το «στάτους» της μεσαίας, σεβαστής, ευρωπαϊκής δύναμης, μετατρέπονται σε επαρχιακές παρακμάζουσες πρωτεύουσες. Περασμένα μεγαλεία.

Όσο κρατιέται η ευρωζώνη θα μένει η Ελλάδα στο ευρώ επειδή αν αποχωρήσει (ηθελημένα ή αθέλητα) μπορεί να καταρρεύσει η ευρωζώνη. Και η Γερμανία θα μείνει ουσιαστικά μόνη της, μια μικρομεσαία χώρα, σε πλανητικό επίπεδο. Η Γερμανία χωρίς την ΕΕ ή θα συνθλιβεί μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ ή θα είναι κατώτερης τάξης εταίρος της μιας ή της άλλης- η περαιτέρω ανάλυση δεν είναι του παρόντος, ας σκεφθούμε τα μεγέθη.

Έστω τώρα ότι η Ελλάδα φεύγει από το ευρώ χωρίς κίνδυνο να καταρρεύσει η ευρωζώνη. Όλοι θα ορμήσουν να καλύψουν το κενό επιρροής, ισχύος και ασφάλειας όχι μόνο στα Βαλκάνια αλλά και στην ευρύτερη περιοχή που βράζει και ακόμα να υπάρχει αδιαμφισβήτητος νικητής. Όλοι θα ορμήσουν κάτι να πάρουν. Με δυο λόγια η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα τη μετατρέψει σε πεδίο άγριας μάχης εισάγοντας δυο νέους παίκτες, τη Ρωσία και την Κίνα, οι οποίοι έως αυτή τη στιγμή κρατιούνται εκτός ή σε απολύτως ελεγχόμενα όρια. Για ποιο λόγο να το κάνουν αυτό στον εαυτό τους οι Βρυξέλλες/Βερολίνο, Ουάσιγκτον; Τους συμφέρει να μας κρατήσουν στο ευρώ. Υποτελείς, σε καθεστώς τρόμου, στο έλεός τους. Αυτό είναι το νόημα όταν λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις υποχρεώσεις της, όπως αυτοί τις ορίζουν. Το εντός ή εκτός ευρώ δεν είναι επιλογή ούτε ιδεολογική ούτε σωτηρίας/καταστροφής. Είναι επιλογή πεδίου σύγκρουσης, τι μας συμφέρει.

Επίλογος: Όσοι βλέπουν δυο αντιτιθέμενες τάξεις ή δυο κοινωνικά μπλοκ, διχάζουν. Ο αντίπαλος είναι το κλεπτοκρατικό σύστημα, ένας, τελικά περιορισμένος, αριθμός ανθρώπων βυθισμένος στη διαφθορά χωρίς κανενός είδους συνείδηση, ταξική, πατριωτική ή άλλη. Αλλά με πολλά ατομικά συμφέροντα και απεριόριστη απληστία, ικανή να ξεπουλήσει τα πάντα. Δεν αξίζουν καν να χαρακτηριστούν ως αστοί, είναι απλώς διεφθαρμένοι.

Η αντίθεση είναι καθολική, διαταξική, αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να ενωθεί και να ενεργοποιηθεί επειδή δεν υπάρχει ένας στόχος: η ανατροπή της κυρίαρχης διεφθαρμένης «ελίτ».

Τα ταξικά συμφέροντα, μπρος στη γενική ισοπέδωση, δεν εξαϋλώνονται αλλά ενσωματώνονται στο κοινό αίτημα εθνικής, πατριωτικής διάστασης: να σωθεί η πατρίδα μας, δηλαδή όλοι μας και ο καθένας.