ΕΠΑΜίτικες «κοινοτοπίες» που «ξεχνιούνται» ή «παραβλέπονται»

Του Γιώργου Γεωργή

Το Ε.ΠΑ.Μ δημιουργήθηκε για να βοηθήσει το λαό μας στην διεξαγωγή του απελευθερωτικού αγώνα του ενάντια στο καθεστώς δουλοπαροικίας χρέους που μας επιβλήθηκε από τις διεθνείς χρηματαγορές, την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, τις πολιτικές ηγεσίες των ισχυρότερων «εταίρων» στην ΕΕ και ιδιαίτερα της Γερμανίας. Η υποδούλωση κατέστη δυνατή μόνο με την ενεργή συνέργεια του εγχώριου διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, τα συμφέροντα του οποίου, είναι αξεδιάλυτα ταυτισμένα με τον ξένο παράγοντα, τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Το δόγμα «ανήκομε εις την Δύση» στις μέρες μας δεν σχετίζεται, όπως συνέβαινε παλαιότερα, με την επιλογή του ενός πολιτικοοικονομικού σχηματισμού έναντι του άλλου. Δεν συνδέεται με τον φόβο απέναντι στο άλλο στρατόπεδο! Το δόγμα αυτό δεν σχετίζεται επομένως, ούτε με την επιλογή μεταξύ καπιταλισμού και υπαρκτού σοσιαλισμού… Καλώς ή κακώς το αντίπαλο δέος έπαψε να υπάρχει.
Η ρεβανσιστική αποδόμηση ολόκληρου του πλέγματος των κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων στην Ευρώπη μετά την αντιφασιστική νίκη των λαών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η διάλυση του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους», δεν αφορά μόνο την Ελλάδα με τα αναιμικά κοινωνικά κι εργασιακά κεκτημένα. Αφορά ισχυρές βιομηχανικές χώρες και εθνικές οικονομίες όπως η Ιταλία, η Ισπανία… Ακόμα και στη Γαλλία ή και στην ίδια τη Γερμανία, η γενικευμένη πλέον «απελευθέρωση των αγορών», τρέφεται από τον περιορισμό εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, από παραχωρήσεις κρατικών αρμοδιοτήτων στους υπερεθνικούς μηχανισμούς του χρηματιστικού κεφαλαίου, όπως η ΕΚΤ, η ΕΕ και οι λογής-λογής  «Ανεξάρτητες Αρχές» τους. Όλα τούτα συμβαδίζουν –πώς αλλιώς- με τη συντριβή του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών δικαιωμάτων!

Αυτό που οι αναλυτές ονομάζουν «παγκόσμια διακυβέρνηση», δεν είναι παρά η διαμόρφωση υπερεθνικών, «ανεξάρτητων» μηχανισμών και ρυθμίσεων για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης υπερχρέωσης, με τέτοιο τρόπο ώστε ο λογαριασμός να πληρώνεται από τα θύματα κι όχι από τους θύτες, από τους λαούς κι όχι τους τραπεζίτες! Όσοι παρακολουθούν τους οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες στην ΕΕ και ιδιαίτερα στη «ζώνη του Ευρώ», γνωρίζουν ότι η ελληνική περίπτωση είναι μόνο η αρχή! Ότι, η ελληνική περίπτωση και τα "PIIGS" γενικότερα, ήταν -και ως ένα βαθμό παραμένουν- ο βασικός καμβάς για την διαμόρφωση των αφηγημάτων νομιμοποίησης των σκληρών μέτρων λιτότητας από τα διεθνή ΜΜΕ (Μαζικά Μέσα Εξαπάτησης)… Σε συνθήκες ασυδοσίας των διεθνών χρηματαγορών, οι ασθενέστερες εθνικές οικονομίες, οι χρεοκοπημένες, οι κατεχόμενες χώρες -όπως η Ελλάδα- κυριολεκτικά ρευστοποιούνται! Το δόγμα «ανήκομε εις την Δύση» αποκτάει τώρα, νέο εφιαλτικό περιεχόμενο, ειδικά για τη χώρα και το λαό μας!

Τι άλλο εκτός από ρευστοποίηση, μπορεί να σημαίνει για την πατρίδα μας, η καταιγίδα των μνημονιακών νόμων που καταλύουν όχι μόνο την εθνική κυριαρχία αλλά κι αυτήν ακόμα την κρατική μας υπόσταση; Αυτό σηματοδοτείται και από την αμφισβήτηση των συνόρων, των διεθνών Συνθηκών Λοζάνης και Βουκουρεστίου. Πολύ περισσότερο που προωθείται -με νόμους όπως ο Καλλικράτης- η περιφερειακή πολιτική της ΕΕ, αποδομώντας το ενιαίο της επικράτειας.

Θα αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα το κρατίδιο των Σκοπίων αν δεν είχε την ενεργή υποστήριξη των «εταίρων» μας στην ΕΕ και των «συμμάχων» μας στο ΝΑΤΟ; Θα μας απασχολούσε ποτέ ζήτημα Τσάμηδων χωρίς την παρέμβαση της ΕΕ; Θα υπήρχε ζήτημα προσφυγικών ροών χωρίς το Δουβλίνο 1 και το Δουβλίνο 2; Χωρίς τις γερμανοτουρκικές συμφωνίες; Πόσο περισσότερο ισχυρή θα ήταν η άμυνα σε Θράκη και Αιγαίο, αν η χώρα απαλλαγμένη από τις λεγόμενες «συμμαχικές δεσμεύσεις», ασκούσε πραγματικά εθνική, ανεξάρτητη πολιτική;

Επομένως, για λόγους εθνικής επιβίωσης, καθίσταται επιβεβλημένη η αγωνιστική ενότητα των πιο πλατειών κοινωνικών δυνάμεων του λαού μας, ανεξάρτητα από ιδεολογικές περιχαρακώσεις και πολιτικές διαφορές. Αν αυτό ήταν μια φορά απαραίτητο στη δεκαετία του ΄30, όταν ο φασισμός έδειχνε τα νύχια του… Σήμερα, που οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται, ο πανεθνικός χαρακτήρας της απάντησης είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαίος.

Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι στις παγκόσμιες συστημικές κρίσεις, όπως η σημερινή, οι απαντήσεις των λαών ήταν πάντα εθνικές! Άλλωστε, στα παγκόσμια συστημικά προβλήματα, μόνο σε εθνική κλίμακα μπορούν να δοθούν φιλολαϊκές λύσεις. Σε όφελος των πολλών, όχι των «ελίτ»! Γι αυτό λοιπόν και οι παλιοί διαχωρισμοί «δεξιάς», «κέντρου» και «αριστεράς» χάνουν την επικαιρότητά τους, υποβαθμίζεται η σημασία τους. Οι ίδιες οι έννοιες «δεξιά», «κέντρο» και «αριστερά» επαναπροσδιορίζονται, αποκτούν καινούργιο περιεχόμενο. Οι διαχωριστικές γραμμές μέσα στην κοινωνία και στις πολιτικές δυνάμεις που αγωνίζονται να ηγηθούν, μετατοπίζονται πλέον ξεκάθαρα ανάμεσα σε αυτούς που αγωνίζονται για την άσκηση των δημοκρατικών κυριαρχικών δικαιωμάτων των λαών και σε εκείνους που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποδέχονται θεσμούς, μηχανισμούς και ρυθμίσεις της παγκόσμιας διακυβέρνησης! Ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν τους λαούς κυρίαρχους, νοικοκύρηδες στους τόπους τους, από τη μία. Και από την άλλη, σε εκείνους που -όποια σημαία κι αν σηκώνουν, όποια ιδεολογία κι αν διατείνονται ότι διακονούν- υποτάσσονται στους απάτριδες γραφειοκράτες των χρηματαγορών και των «θεσμών» τους!

Πατριωτισμός και διεθνισμός ήταν πάντα οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Με τον ίδιο τρόπο που ο γιαλαντζή πατριωτισμός εκφυλίζεται σε γραφικό φολκλόρ και σε επικίνδυνο σωβινισμό και ρατσισμό… Με τον ίδιο τρόπο ο γιαλατζή διεθνισμός -ανεξαρτήτως συνθημάτων- μετατρέπεται σε όργανο εξυπηρέτησης της νέας τάξης: είτε ως τυφλός ευρωπαϊσμός (alter ego του αποικιακού ρατσισμού), είτε ως «αντεθνικισμός» που αποδέχεται ως ιστορία αλλότριους εθνικιστικούς μύθους. Αντιθέτως, ο γνήσιος διεθνισμός, ως γνήσιος πατριωτισμός, προϋποθέτει τον σεβασμό του ενός έθνους προς το άλλο, του ενός λαού προς τον άλλο, τον συνυπολογισμό των συμφερόντων του. Όπως έλεγαν οι παλιοί: οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα! Αυτό άλλωστε είναι και το κοινό έδαφος πατριωτισμού και διεθνισμού, η αγάπη για το λαό, για τον καθημερινό μαχητή της ζωής, όπου κι αν βρίσκεται, σ’ όποιο θεό κι αν πιστεύει, όποιο κι αν είναι το χρώμα του.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, στο Ε.ΠΑ.Μ. χωράει και ο δεξιός και ο κεντρώος και ο σοσιαλιστής και ο αριστερός και ο κομμουνιστής και ο εθνικιστής και ο αναρχικός και ο απολίτικος! Αρκεί να είμαστε διατεθειμένοι να θέσουμε πάνω από όλα και κυρίως πάνω από το «εγώ» μας, το «εμείς»! Να θέσουμε πάνω από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και από τις πολιτικές, ή θρησκευτικές προκαταλήψεις μας, το καλό της πατρίδας και του λαού. Να «συν-χωρούμε» (=αποδεχόμαστε) τον διαφορετικό, τον διαφωνούντα και να συναγωνιζόμαστε για την πραγματοποίηση των προταγμάτων του μετώπου, παρά κι ενάντια σε όσα μας χώριζαν χθες, παρά τα όσα ίσως να μας χωρίζουν αύριο σε μια ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα!

Κοινός τόπος, για όσους ασπάζονται τα προτάγματα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα! Για όσους καταλαβαίνουν ότι, μια δουλοπαροικία χρέους δεν ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα κι ο λαός της δεν διαφεντεύει το βιός του. Κοντολογίς, κοινός τόπος για όσους αντιμετωπίζουν το πραγματικό έθνος με σάρκα και οστά, δηλαδή το λαό, με ανάγκες που πρέπει να καλύπτονται και δικαιώματα που οφείλουν να ασκούνται!

Δυστυχώς, η θεωρία απέχει της πράξης. Γι αυτό ρωτούν ορισμένοι: Πόσο πατριώτες είμαστε, όσοι διαφωνούμε με τα γνωστά Μακεδονικά συλλαλητήρια;! Κατεβάζουν, δε, στο λαό διχαστικά διλλήματα: Είτε αυτά αφορούν προσεγγίσεις σε ιστορικά ζητήματα, όπως το Μακεδονικό, το εθνολογικό! Είτε θρησκευτικά κριτήρια: πόσο Έλληνες είναι οι αλλόθρησκοι; οι άθεοι; οι αιρετικοί; Είτε το μεταναστευτικό: πόσο πατριώτες είναι όσοι συντάσσονται με την ανθρωπιστική αντιμετώπιση των μεταναστών και των στοιχειωδών, των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους;

Όμως, πόσο επιδιώκουμε την ενότητα του λαού όταν προτάσσουμε τις ιδεολογικές μας προκαταλήψεις; Είτε αυτές αφορούν το Μακεδονικό, είτε οτιδήποτε άλλο που δεν αφορά στις άμεσες και ζωτικές ανάγκες του λαού που συγκροτείται σε έθνος; Αυτό δεν αντιπροσωπεύουν τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ.;

Ήταν η θέση του μετώπου για το σύγχρονο «Μακεδονικό» σύμφωνη με τα προτάγματα και τις Αποφάσεις των Συνεδρίων; Ήταν, εξίσου σύμφωνες και οι τοποθετήσεις του Προέδρου; Όσοι κάνουν κριτική στη θέση του Ε.ΠΑ.Μ. με βάση τις όποιες δοξασίες τους, είτε από την δήθεν διεθνιστική αριστερά, είτε από την δήθεν πατριωτική δεξιά, κάνουν γαργάρα το ζήτημα της κατοχής της χώρας, το ρόλο των χρεών και του πολιτικού κόσμου της χώρας. Απομονώνουν, εστιάζουν και αναδεικνύουν τα επιμέρους ζητήματα, για να θολώσουν, να υποβιβάσουν και τελικά να θάψουν το κύριο. Επενδύουν τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες στο θυμικό ενός λαού που καθημερινά νοιώθει να προσβάλλεται τόσο η προσωπική, όσο και η εθνική του αξιοπρέπεια. Επενδύουν τις ιδιοτελείς φιλοδοξίες τους στον εθνικό διχασμό και υπηρετούν το κατεστημένο καλλιεργώντας εμφυλιοπολεμικά φαντάσματα, που στοιχειώνουν ακόμα, ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.

Δεν είναι καλύτεροι όσοι ανάγουν τη συμμετοχή και την υποστήριξη στα σχετικά συλλαλητήρια σε κριτήριο πατριωτισμού, ενώ τη μη συμμετοχή ή υποστήριξη σε αυτά σε κριτήριο συμπόρευσης με τον κυβερνητικό δοσιλογισμό! Πόσο εμπαθής πρέπει να είναι κάποιος, πόσο φανατικός, πόσο μακριά από τις ανάγκες του κόσμου, από τα επαμίτικα κριτήρια, για να βάζει την ψηφοθηρία πάνω από την ηθική και τις αρχές του! Όταν ο Πρόεδρος κραύγαζε για πολιτικές διαφορές που πρέπει να συζητιούνται και να ξεκαθαρίζουν, κάποιοι αρνιόταν μετά βδελυγμίας την ύπαρξη διαφορετικής πολιτικής ατζέντας, ή πλατφόρμας! Όταν ο Πρόεδρος πρότεινε ημερίδα για το Μακεδονικό, υπονομεύονταν, μετά πολλών επαίνων, η διοργάνωσή της…

Όταν ζητάμε, από τον συναγωνιστή μας, από τον συμπατριώτη μας, να μοιράζεται με εμάς την ίδια δοξασία για την πατρίδα, την αυτή άποψη είτε για το Μακεδονικό, είτε για την Ορθοδοξία, είτε για το μεταναστευτικό είτε για οτιδήποτε άλλο, τότε διχάζουμε το λαό με βάση τα όποια πιστεύω μας. Τότε, όσο κι αν φαντασιωνόμαστε πως οι πολλοί συμφωνούν μαζί μας, γινόμαστε σεχταριστές, επικίνδυνοι για τον κοινό αγώνα!

Διότι, αντί για μια πατρίδα λεύτερη, ζωντανή, πολυφωνική, αντί για μια δημοκρατία ελεύθερου διαλόγου και ανοικτής σύγκρουσης απόψεων, όπου θα ασκούνται απρόσκοπτα οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες… θα καταλήξουμε να παλεύουμε για μια πατρίδα όπου μόνο η δική μας «αλήθεια» θα έχει αξία και δικαιώματα, μια δήθεν δημοκρατία, όπου όσοι διαφωνούν ή ίσως και διαφέρουν δεν θα έχουν θέση… Ποτέ δεν ήταν αυτή η άποψη και η θέση του Ε.ΠΑ.Μ. Ποτέ για το Ε.ΠΑ.Μ. η πατρίδα, το έθνος, ο λαός δεν ήταν αφηρημένες, συμβολικές, μεταφυσικές έννοιες. Ποτέ τα σύμβολά του, τα σύμβολά μας δεν αντιμετωπίζονταν ως φολκλόρ, ποτέ οι ανάγκες του δεν ξέπεφταν στην στείρα συνθηματολογία!

Γι αυτό και το Ε.ΠΑ.Μ. συγκροτήθηκε στη βάση των πέντε συγκεκριμένων προταγμάτων, που με τη υλοποίησή τους καθιστούν το λαό μας νοικοκύρη στη χώρα μας! Γι αυτό και κάνει ετήσια Συνέδρια, γι αυτό και προβλέπει, από την ίδρυσή του ακόμα, ότι θα διαλυθεί αμέσως μετά την υλοποίηση των προταγμάτων του, δηλαδή την απελευθέρωση της πατρίδας μας! Στα προτάγματα αυτά δεν γίνονται εκπτώσεις ούτε και προσθήκες, χωρίς απόφαση Συνεδρίου! Δεν γίνονται αλλαγές στα μουλωχτά, δια της διολισθήσεως! Αυτό είναι και το νόημα της δημοκρατικής λειτουργίας. Όλα στο φως!

Η γραφειοκρατία και οι «σοφές» ηγεσίες, τα αλλεργικά στην κριτική «κονκλάβια», οι αποφεύγοντες τη λογοδοσία «επαΐοντες», μαζί με την ιδιωτεία των πολλών (βλ. την αρχαιοελληνική σημασία του όρου, που διασώζεται στις δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες με τον τύπο «idiot»), οδηγούν τους φορείς λαϊκής αντιπροσώπευσης, όπως πολιτικά κόμματα, συνδικάτα κι επαγγελματικές ενώσεις, λογής-λογής συλλόγους κλπ, στην απαξίωση. Για τούτο όλα, η σχεδόν όλα, φαντάζουν «πουλημένα»: Είτε απρόθυμα, είτε αδύναμα κι ανήμπορα να αντιδράσουν.

Γι αυτό και στο Ε.ΠΑ.Μ. είναι ελεύθερη η έκθεση των απόψεων. Επιβάλλεται η ανοικτή αντιπαράθεση των γνωμών, για το καλό του αγώνα! Γι αυτό και η πειθαρχία πρέπει να είναι συνειδητή. Πειθαρχία στις αποφάσεις των οργάνων, σημαίνει συνειδητή εφαρμογή τους για την επίτευξη του στόχου. Σημαίνει κατάπνιξη του εγωισμού, όχι της συνείδησης! Σημαίνει ότι υπηρετούμε το «εμείς» κι όχι το «εγώ»! Γι αυτό και ο διάλογος, η ανοικτή και ειλικρινής κριτική, ακόμα κι αν γίνεται –ενίοτε- άδικη, η έκθεση των διαφορετικών απόψεων, η υποβολή τους «στη βάσανο της αμφιβολίας», όλα τούτα, είναι απαραίτητα και πρέπει να γίνονται μόνιμα κι όχι μόνο μπροστά από τα Συνέδρια.

Τούτες οι σκέψεις έχουν, πιστεύω, την ιδιαίτερη σημασία τους. Περισσότερο, που στις μέρες μας νοσούν, όχι μόνο οι θεσμοί, αλλά και οι λέξεις, οι έννοιες! Έτσι, η διεκδίκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και της άσκησης εθνικής κυριαρχίας στιγματίζεται ως επικίνδυνος εθνικισμός. Και παράλληλα, η υπεράσπιση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του λαού, η διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των οικογενειών τους, ποινικοποιείται ως αντεθνικός λαϊκισμός!!!

Ο Γιώργος Γεωργής είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://www.epamhellas.gr