Οι γενίτσαροι των Μνημονίων

του Μενέλαου Γκίβαλου

Μια σημαντική παρανόηση, που μας  εμποδίζει να κατανοήσουμε το βάθος και την ιστορική έκταση της  κρίσης που διέρχεται η χώρα μας -αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης-, είναι το γεγονός  ότι ταυτίζουμε τον νεοφιλελευθερισμό με τα αυστηρά οικονομικά προγράμματα δημοσιονομικών περιορισμών και την ανεμπόδιστη δράση των μηχανισμών της αγοράς.

Όμως αυτή είναι μία, μερική όψη της νεοφιλελεύθερης αντίληψης. Γιατί στο σύνολο του ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, ένα συνεκτικό τρόπο ερμηνείας της οικονομίας, της κοινωνίας, της δημοκρατίας και των αρχών και αντιλήψεων που πρέπει να διέπουν μια κοινωνία. Δεν αποτελεί απλώς ένα «απεχθές» και «αντικοινωνικό» οικονομικό πρόγραμμα, στο οποίο αντιτίθεται ο ευρωπαϊκός Νότος...

Το νεοφιλελεύθερο Σύνταγμα έχει ως θεμελιώδη αρχή «την ελευθερία τη οικονομικής δράσης» ....
(F.A Hayek Nozick) . Αυτήν την απόλυτη αρχή πρέπει να υπηρετεί το κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Κατά τον F.A Hayek Nozick, «η δημοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον, ένα "ωφελιμιστικό στρατήγημα", που συντελεί στη διασφάλιση του ύψιστου πολιτικού στόχου, της ελευθερίας της  οικονομικής δράσης».

Το καθεστώς της αυταρχικής "δημοκρατίας" που εδώ και χρόνια έχει επιβληθεί στη χώρα μας -και όχι μόνο-, ο εξευτελισμός της νομοθετικής εξουσίας που λειτουργεί οιονεί σ' ένα έκτακτου χαρακτήρα νομοθετικό καθεστώς, οι εμφανείς παραβιάσεις του Συντάγματος, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και της ασυλίας επί της εθνικής περιουσίας δεν αποτελούν απλές αυθαίρετες ενέργειες της «τρόικας» ή της γερμανικής ηγεμονίας...

Το νεοφιλελεύθερο πρότυπο και τα προγράμματα του είναι ασυμβίβαστα, είναι ασύμμετρα προς τα  δημοκρατικά και συνταγματικά θεμέλια.

Στο ίδιο πλαίσιο, η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα και οι θεσμοί που τα κατοχυρώνουν θεωρούνται «παραμορφώσεις», «εξωγενείς παρεμβάσεις και αντιλήψεις» που αλλοιώνουν τον ανταγωνισμό και την «ελεύθερη», ατομική, επιλογή. Γι’  αυτό και σαρώθηκαν, κυριολεκτικά, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα...

Στα τρία χρόνια που πέρασαν, οι διαδοχικές κυβερνήσεις που υπηρέτησαν τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, οι ηγετικές ομάδες των μνημονιακών κομμάτων, απευθυνόμενες προς την κοινωνία ισχυρίζονται ότι τα Μνημόνια προέκυψαν ως ιστορική, αδήριτη ανάγκη και συνέπεια των οικονομικών πολιτικών του παρελθόντος, του «κρατισμού» και των στρεβλώσεων της παραγωγικής και γραφειοκρατικής δομής. Σ' αυτήν, την «επιβεβλημένη», ιστορική νομοτέλεια οι κυβερνήσεις των Μνημονίων -όπως διαλαλούν-προσπαθούν να αποτρέψουν τις ακραίες συνέπειες, διατηρούν όμως τα δημοκρατικά και κοινωνικά τους «πιστεύω».

Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Γιατί από την περίοδο της πρωθυπουργίας του Γ. Παπανδρέου μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις των Μνημονίων υιοθέτησαν, ενστερνίσθηκαν και προάσπισαν με πρωτοφανές πάθος και φανατισμό όλες τις ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις στο πεδίο της οικονομίας, των κοινωνικών και εργασιακών θεσμών και δικαιωμάτων.

Αντιμετώπισαν με πρωτοφανή αναλγησία και εχθρότητα τον ελληνικό λαό, έσπειραν συστηματικά την κοινωνική διχόνοια, καλλιέργησαν μεθοδικά τον «κοινωνικό εμφύλιο», στοχοποιώντας κάθε φορά την κοινωνική-επαγγελματική ομάδα την οποία επεδίωκαν να εξοντώσουν. Δεν ένιωσαν την ανθρώπινη ανάγκη όχι μόνο να λάβουν κάποια πρόνοια για όσους έστειλαν στα «κρεματόρια» της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας, των συσσιτίων, αλλά και να διατυπώσουν -έστω και προσχηματικά- έναν λόγο παρηγοριάς και πόνου στους συγγενείς εκείνων που οδηγήθηκαν στην απόγνωση, δίνοντας τέλος στη ζωή τους.

Για να παραμείνουν στην εξουσία έγιναν γενίτσαροι του νεοφιλελευθερισμού και του 4ου ΡΑΪΧ. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις της χώρας μας αποτελούν τους πλέον πιστούς υπηρέτες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ξεπέρασαν σε δουλικότητα και εθνική υποτέλεια κάθε άλλη περίπτωση κυβέρνησης σε χώρα που επιβλήθηκαν Μνημόνια και περιοριστικές πολιτικές.

Τώρα η τραπεζική δικτατορία, το 4ο Ράιχ, το ΔΝΤ, θέλουν να επιβάλουν στην πράξη τις πλέον ακραίες ιδεολογικές τους απόψεις. θέλουν «να χυθεί αίμα», να σπάσουν τα «ταμπού», τα τελευταία οχυρά που συνδέονταν με το αστικοφιλελεύθερο πρότυπο και το κοινωνικό κράτος.

Η βίαιη επιβολή απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, ακόμα και με παραβίαση δικαστικών αποφάσεων, Η δέσμευση των καταθέσεων στις τράπεζες, η μαζική απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας στην κατοικία λόγω ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗΣ αποτελούν «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» που δεν έχουν μόνο εισπρακτικό-οικονομικό στόχο.

Επιδιώκουν ταυτόχρονα να διαλύσουν κάθε θεσμικό έρεισμα, κάθε νομική προστασία και δικαίωμα από τους πολίτες, ώστε να τους καταστήσουν αδύναμους και ανίκανους για κάθε αντίδραση. Η συμβολική βία που ασκείται πάνω στον ελληνικό λαό είναι εξίσου απάνθρωπη με την οικονομική και πολιτική βία την οποία έχουν υιοθετήσει οι κυβερνήσεις των Μνημονίων.

Ξεχνούν όμως ότι η βία αυτή, αντί για παράδοση και υποταγή, μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις και εξεγέρσεις, ικανές να γυρίσουν τον «τροχό» της Ιστορίας.

από το «Παρόν» μέσω «ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ»