Πάρ’ την δόση και κούρευτην!

του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η ορθότητα της προσέγγισής (μου) ως προς την χυδαία και επικίνδυνα παγιδευτική αφήγηση της «δόσης», που ανέπτυξε η διαπλοκή και υπηρέτησε η Συγκυβέρνηση του κυρίου Σαμαρά, η οποία θα μείνει στην ιστορία ως η Κυβέρνηση του «Παρ’ τα, όλα δικά σου τρόικα, αλλά μην με εγκαταλείπεις»! Η υπόθεση στο χθεσινοβραδινό Eurogroup εξελίχθηκε με την μορφή «πάρ’ την δόση και κούρευτην» κατ’ αναλογία του «πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο», αλλά δεν παρατηρώ να ντρέπεται κανείς από τους φορείς της διαπλοκής και κυρίως ο πρωθυπουργός και οι συνιστώσες της κυβέρνησης για τον εξευτελισμό τους! Πού χάθηκε άραγε η ευθιξία για την βρουν αυτοί!

Οι άνθρωποι έκαναν το καθήκον τους ως δήμιοι της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας και μοιάζει να νοιώθουν εντάξει με τον εαυτό τους, Κύριοι! Έντιμοι και καθαροί, ικέτες στον κόσμο των σκληρών διεθνών πολιτικών ισχύος. «Η Ελλάδα έκανε εκείνο που έπρεπε και στο οποίο είχε δεσμευτεί.

Οι εταίροι μας, μαζί με το ΔΝΤ, επίσης οφείλουν να κάνουν εκείνο που έχουν αναλάβει», δήλωσε...
μετά το πολυδιάστατο φιάσκο του Eurogroup ο έλληνας πρωθυπουργός, αποκαλύπτοντας τι σημαίνει (δεξιά) αφήγηση εθελοδουλείας. Το συγκλονιστικότερο είναι τούτο το «η Ελλάδα έκανε εκείνο που έπρεπε», που νομιμοποιεί μια κανονιστική διαδικασία στηριγμένη στον πλέον χυδαίο εκβιασμό που θα μπορούσε να διανοηθεί ανεξάρτητο κράτος. «Έπρεπε», κατά τον πρωθυπουργό της χώρας, να πράξει όσα κατηγορούσε μέχρι χθες τους σημερινούς συγκυβερνήτες του, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, εξευτελίζοντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία και κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, για να πάρει την «σίγουρη» – πάλι κατ’ αυτόν και την διαπλοκή – «επαυξημένη» δόση των 44 δις ευρώ… την οποία αν δεν είχαμε ήδη στην τσέπη θα είχαμε εξαφανιστεί από τον χάρτη της Ευρώπης και θα είχαμε γίνει Αργεντινή, όπως έλεγαν!

Εγώ «καθησύχαζα»: την δόση θα την πάρουμε, αλλά πρώτα θα περάσουμε μέσα από τα σαράντα κύματα (44 και κάτι, για την ακρίβεια!), ώστε να καταλήξουμε στην απόλυτη ομηρία με επιβολή ενός καθεστώτος μεταμοντέρνας, υπεραυστηρής Υπερεθνικής Επιτροπείας, η οποία με τη σειρά της θα καταστήσει φυσιολογικά τα πλέον αφύσικα.

Ένα μεταβατικό οικονομικό και διοικητικό μοντέλο βασισμένο στην καθολική απορρύθμιση κοινωνίας και αγοράς, το οποίο θα καθιστά την θεσμοθέτηση μιας μορφής διπλού νομισματικού συστήματος αναγκαία προϋπόθεση για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου. Έτσι στην δραματική εσωτερική υποτίμηση, πρωτόγνωρη στα παγκόσμια χρονικά, θα προστεθεί και συγκαλυμμένη υποτίμηση, η οποία όμως θα νομιμοποιηθεί στο πλαίσιο μιας νέας παραμυθίας.

Με την παρηγοριά πως πρόκειται για προσωρινή διευθέτηση που θα απαλλάξει την Ελλάδα από τον βραχνά των δόσεων και την αγορά από τον «επιθανάτιο βρόχο», ενώ παράλληλα θα απαλλάξει τους εταίρους από τον κίνδυνο ατέλειωτων φαρσοκωμωδιών σαν την χθεσινοβραδινή και από βάρη που ουδείς αντέχει πλέον πολιτικά να επωμισθεί!

Όχι, σήμερα δεν θα επαναλάβω τι έπρεπε να κάνουμε και πως, για να μην καταντήσουμε και εμείς, μέρος της φαρσοκωμωδίας. Δεν έχει έννοια πλέον, υπό αυτές τις συνθήκες, η κριτική που καταλήγει σε πρόταση διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της ΕΕ και της διεθνούς κοινότητας. Δεν μπορείς πλέον να απευθύνεσαι στους αποφοίτους των «σχολών Αμαράντου» σαν να μιλάς στους απόφοιτους του Μετσόβιου Πολυτεχνείου!

Θα μου πεις ίσως, πως τώρα είναι που θα πρέπει να αναπτύξουμε «αφήγηση Αμαράντου» για να γίνουμε κατανοητοί! Τώρα, που όπως θαυμάσια έγραψε ο Γιώργος Βέλτσος «επιτέλους η προτροπή του θυμόσοφου λαού μας πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο εκπληρώθηκε! Οι σχολές Αμαράντου εξισώνονται με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο»!

Και ποια είναι η διαφορά της «αφήγησης Αμαράντου» από εκείνη της «αφήγησης Μετσόβιου»; Στην αντιστροφή της σχέσης πολιτική – ελευθερία/δημοκρατία. Κατά την πρώτη περίπτωση μαθαίνεις τι πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις την σκλαβιά σου, ενώ στην δεύτερη ποιες είναι οι δυνατότητες πολικής δράσης, για να κερδίσεις την ελευθερία σου, σε ένα δημοκρατικό και ανθρώπινο περιβάλλον με οικολογικές παραμέτρους.

«Ο άνθρωπος δεν χάνει την ελευθερία του», λέει ο Μποεσί, «αλλά μάλλον κερδίζει τη σκλαβιά του». Μόνον που δεν πρόκειται για τον οποιοδήποτε άνθρωπο, αλλά για ένα συγκεκριμένο πολιτικό ον, με την μορφή του δεξιού εθελόδουλου, δίχως να έχει σημασία αν αυτός ορίζεται ως κεντροδεξιός ή κεντροαριστερός, ή αυτοπροσδιορίζεται ως νεοφιλελεύθερος ρεαλιστής. Σημασία έχει πως η πολιτική στην Ελλάδα δομείται στο πλαίσιο της αφήγησης και λογικής των «σχολών Αμαράντου».

Ο κ. Σαμαράς και στο σύνολό της η διαπλοκή αγωνίζονται να ορίσουν το εθνικό συμφέρον με αντιλαϊκούς ασφαλώς όρους δουλοπαροικίας. Και ένα μέρος της κοινωνίας που ζει στον φαντασιακό κόσμο της παραμυθίας της δόσης [μόλις την πάρουμε, θα ανακουφιστούμε και θα λυτρωθούμε(!)], ενώ βλέπει να του παίρνει τα μέτρα ο νεκροθάφτης των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναζητεί σε ποιόν θα παραδώσει το χρέος του για να σώσει την ψυχή του!

Έτσι έμαθε στον «Αμάραντο»! Παραδίδεις χρέος κερδίζεις σκλαβιά, που σε μάθανε πως πρόκειται για «τάξη και ασφάλεια» και την οποία θεωρείς «ελευθερία επιλογής». Τώρα ωστόσο χάνεις ακόμη και αυτήν! Θρίαμβος, θα πεις σε λίγο εσύ και η διαπλοκή (σου): να, χάθηκε η δυνατότητα επιλογής της σκλαβιάς μας, είμαστε ελεύθεροι! Ναι, αλλά τότε θα σταματούσες να εξισώνεις τις «σχολές Αμαράντου» με το ΕΜΠ και αυτό στην σημερινή Ελλάδα φαντάζει τόσο αφύσικο, όσο και οι προτάσεις μου για μια διαφορετική οντολογικά και επιστημολογικά προσέγγιση της πολιτικοοικονομικής κρίσης στην χώρα μας! Πέσαμε θύματα των «σχολών Αμαράντου», Γιώργο Βέλτσο (μου), μόνο που εσύ καλά να πάθεις, καθώς τα είχες κάνει πλακάκια με αυτούς σε αυτές, ενώ εγώ και κάμποσοι άλλοι έμοιαζε να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την διαλεκτική που υποδηλώνει το «πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο στον Αμάραντο»!

Στο βαθμό που τα καταφέραμε, σήμερα, αντί να επιχαίρουμε για την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων μας, μάλλον είμαστε οι πλέον θλιμμένοι σκλάβοι μιας προοπτικής ελευθερίας στην οποία δεν μπορέσαμε ακόμη να δώσουμε όνομα. Η σάρκα και τα οστά της ελευθερίας, δεν έχουν όμως κοινωνική έννοια δίχως όνομα στον κόσμο μας.

Η ελευθερία δίχως όνομα μπορεί να παραμένει ιδανικό για όσους στοχάζονται με το «πάση θυσία στην δημοκρατία», αλλά δεν δουλεύει εκεί όπου το «πάση θυσία στο ευρώ» αποτελεί την αφήγηση ηγεμονίας του πραγματικού «κλαμπ της δραχμής με σύμβολο το ευρώ». Η ελευθερία στη Ελλάδα απαιτεί όνομα και τούτο την καθιστά σκλάβα μιας ανάγκης που προκαλεί η στρατηγική των διαπλεκομένων. Τις επόμενες μέρες θα είναι οι διαπλεκόμενοι από τις «σχολές Αμαράντου» που θα δώσουν όνομα στην «ελευθερία», στο πλαίσιο της ελληνικής συγκυρίας της κρίσης: θα δώσουν, δηλαδή, πολιτικό πνεύμα στην «ελευθερία», μόνον που αυτό ήταν ακριβώς εκείνο το οποίο έπρεπε να αποφύγει η ελληνική κοινωνία.

Το «Πάρ’ την δόση και κούρευτην» οδηγεί σε μια Νέα Μεταπολίτευση με όρους διαπλοκής. Σε μια νέα μορφή υποκρισίας, αναξιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, παρεοκρατίας, παραοικονομίας, διαφθοράς και απολιτικού ορισμού της πραγματικότητας στην χώρα μας, όπου οι σχολές Αμαράντου θα περάσουν από την φάση εξίσωσης με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στην φάση υποσκελισμού κάθε έννοιας Κράτους Δικαίου.

Το τελικό στάδιο της συντεταγμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας συμπίπτει με το αρχικό στάδιο της ασύντακτης κοινωνικής διάλυσης. Αν ο λαός δεν κινητοποιηθεί για να οδηγήσει με ηρεμία και αυτοπεποίθηση τις πολιτικές εξελίξεις στην αποκατάσταση του «ΕΜΠ», ορίζοντας ο ίδιος την ελευθερία και τον πολιτικό ρεαλισμό στην συγκυρία – με τα υφιστάμενα δημοκρατικά μέσα ασφαλώς – τότε θα το πράξει ο «Θεός», δια του κ. Σαμαρά!

Προσέξτε, για τον σημερινό «Θεό» οι έννοιες ελευθέρια και σκλαβιά είναι οπισθοδρομικές και δεν έχουν νόημα. Αποτελούν και αυτές κάτι σαν το «πάρ’ τ’ αυγό και κούρευτο» ή κάτι σαν το «Πάρ’ την δόση και κούρευτην». Και τα δύο εκμηδενίζουν την πιθανότητα αποκατάστασης του Κράτους Δίκαιου και της λαϊκής κυριαρχίας στην Ελλάδα με γνήσια δημοκρατικούς ασφαλώς όρους και δια της λαϊκής συμμετοχής.

Θέλει αρετή και τόλμη έστω και η ψευδαίσθηση της ελευθερίας, που παρακινεί για μεγάλες κοινωνικές μεταβολές, ώστε να ξεπεραστεί μια πολιτικοοικονομική κρίση με δημοκρατικά μέσα. Μόνον που δυστυχώς την αρετή και την τόλμη στην αφήγηση των «σχολών Αμαράντου» τις ορίζουν με όρους χρηματιστηρίου, ακόμη και μετά την μετατροπή των μετοχών σε παλιόχαρτα! Δεν είναι απλώς παράλογο, πρόκειται περί δεξιάς κοινωνικής σχιζοφρένιας.

Μάλλον θα πρέπει για να ξανασυναντηθούμε με την αρετή σε αυτόν τον τόπο να περάσουμε ξανά από το Μετσόβιο! Πώς όμως, αφού και αυτό έγινε στοιχείο της αφήγησης των «σχολών Αμαράντου» και εθνική εορτή; Μάλλον, λοιπόν, καλύτερα θα ήταν να ξανακτίσουμε το «Μετσόβιο», αφού πρώτα το απαλλάξουμε – και απαλλαγούμε – από την πολιτική δουλεία (δουλείες, επί το ορθότερο) της μεταπολίτευσης του 1974!