Τι είδα στο συλλαλητήριο

Της Αθανασίας Πέτσα

Είδα «Μακεδονομάχους», έφιππους και πεζούς,  να παρελαύνουν με καμάρι για τα κατορθώματα των προπαππούδων τους.

Είδα έναν «μεγαλέξανδρο» με πλαστική ασπίδα και περικεφαλαία (γοργόνα δεν είδα).

Είδα έναν Ροζ Πάνθηρα με πλακάτ, που συνέδεε το ΟΧΙ του ’15 με το ΟΧΙ του John Metaxas (έτσι το’γραφε, αγγλιστί) και με τους Bagia Kontios (κάπως έτσι το’γραφε, δεν κατάλαβα, αυτό που κατάλαβα είναι ότι μάλλον και το Πουέρτο Ρίκο είναι ελληνικό – αηαηαη…)

Είδα κάτι φασίστες με κουκούλες και με ρόπαλα, να τους παίρνει στο κυνήγι ο κόσμος και να τους διώχνει από τη συγκέντρωση. Ίσως μετά από αυτό, για να μη χάσουν το μεροκάματο, να πήγαν και να έκαψαν το κτίριο της κατάληψης. Ίσως πάλι, να μην ήταν αυτοί οι ίδιοι, πάντως ήταν του ιδίου φυράματος. Απ’ αυτούς τους «γνωστούς αγνώστους», που τη μια μέρα φοράνε την κουκούλα του ακροδεξιού και την άλλη του αντίφα…

Είδα κάτι άλλους φασίστες, χωρίς κουκούλες, να κάνουν… θριαμβευτική είσοδο μέσα στον κόσμο και κανείς να μην τους κυνηγά. Κάποιοι μάλιστα, τους χειροκρότησαν! Αναρωτήθηκα αν είναι ο φασισμός που μας ενοχλεί ή μόνο η κουκούλα…

Έμαθα ότι η Ελλάδα δεν πουλιέται, γιατί την έχει αγοράσει ο Χριστός. Αναρωτήθηκα, αν την πήρε με δάνειο από την Eurobank, αν είναι «πρώτη κατοικία» και αν πληρώνει άραγε τον ΕΝΦΙΑ… (Ήμαρτον, Κύριε!)

Είδα σημαίες, πολλές σημαίες, ελληνικές, βυζαντινές, σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, με αστέρια, με ήλιους, με συνθήματα ή χωρίς, να ανεμίζουν στα κοντάρια, να κρατιούνται στα χέρια, ή φορεμένες μπέρτα…

Είδα πανό, πολλά πανό, με διάφορα συνθήματα, το… εξής ένα: «Η Μακεδονία είναι ελληνική» σε διάφορες παραλλαγές και στα αγγλικά, για όσους δεν κατάλαβαν…

Είδα κόσμο, πολύ κόσμο, πάρα πολύ κόσμο… Θα ήθελα πάρα πολύ να ήξερα τι σκεφτόταν ο καθένας από αυτούς και τι προσδοκούσε από τη συμμετοχή του εκεί, αλλά αυτό δεν μπορώ να το πω, λέω μόνο το τι είδα…

Άκουσα όμως πολλά. Άκουσα ιστορίες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, άκουσα κάποιους να επιχειρηματολογούν με θέρμη και άλλους να υποστηρίζουν τη μία ή την άλλη ονομασία, αλλά κυρίως, άκουσα συναισθήματα: προσβολή, θυμό, κάποιες φορές οργή, μια εκκωφαντική αηδία για το πολιτικό μας σύστημα, αλλά και θλίψη και απογοήτευση και αδιέξοδο, ίσως και μια αίσθηση ανημπόριας απέναντι στα παιχνίδια των ισχυρών… και κάτι ακόμα… που σιγόβραζε βουβά και δεν μπαίνει σε λόγια και ούτε θα επιχειρήσω να το πω…

Τους ομιλητές δεν τους  είδα. Δεν πλησίασα καν προς την εξέδρα. Κάποιους από αυτούς, τους έχω δει και τους ξέρω από παλιά. Άλλους τους είδα στα βίντεο που κυκλοφόρησαν. Ένας «ακομμάτιστος δημοκράτης», εκπρόσωπος της συλλογικότητας των διοργανωτών, που όταν του έταξαν χορηγίες για διοργάνωση «υπερπαραγωγή» έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια και τη δημοκρατία και τη συλλογικότητα και φόρεσε καπέλο στη συγκέντρωση κάθε καρυδιάς καρύδι.

Καρύδι νο 1: Ο ομογενής «Μακεδόνας» που ανέβηκε να μας πει να μην κατηγορούμε την Αμερική γιατί «θέλει το καλό μας». (Να δεις αυτό τι μου θυμίζει…)

Καρύδι νο2: Το ιερατείο της πόλης, που ενώ ο λαός πεθαίνει, αυτοί τον λιβανίζουν, μην τύχει και δεν πάει στον παράδεισο. (Ήμαρτον, Κύριε!)

Και το… Μεγάλο Καρύδι, νο 3: Τον «τρελό» στρατηγό, με πλάκα τα γαλόνια, τον επίορκο υπουργό κατοχικής κυβέρνησης, που μας φώναζε να ψηφίσουμε ΝΑΙ, για να μη μας την πέσουν οι Τούρκοι! (Παλικάρι από τα λίγα ο Στρατηγός! Μέγας Υπερασπιστής του Έθνους! Και μάγκας πρώτος, αφού έχτισε στρατιωτική καριέρα παραδίδοντας αμαχητί την πατρίδα, μαζί με τους υπόλοιπους δοσίλογους, τώρα βαδίζει για… νέες δόξες εις την πολιτικήν αρένα!)

Είδα και κάτι… περίεργους τύπους, στη γωνία στο φανάρι απέναντι από τον Λευκό Πύργο… είχαν και ένα πανό με ένα… «άσχετο» σύνθημα:

ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΣ Ε.Ε.

ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΟΝΟΜΑ – ΕΔΑΦΟΣ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ίσως ήταν το μόνο που έβγαζε νόημα και έδινε μια νότα ελπίδας, το μόνο που εντόπιζε το πρόβλημα, αλλά και τη λύση, από όσα είδα στη συγκέντρωση. Ίσως πάλι να υπήρχε και κάτι ακόμα, δεν ξέρω, εγώ λέω μόνο ό,τι είδα…

Η Αθανασία Πέτσα είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/