Η πλατεία ήτανε άδεια...

του Κων/νου Σταθόπουλου*

Τελικά τους "μπαχαλάκηδες" δεν τους πληρώνει το κράτος αλλά εμείς οι ίδιοι.

Συμμετείχα μετά από αρκετό καιρό είναι η αλήθεια στα "κοινά". Το θεώρησα όπως πάντα υποχρέωσή ,τόσο απέναντι στους γονείς μου, όσο και απέναντι στην οικογένεια, τα παιδιά μου και την πατρίδα μου.

Βλέπετε σε αντίθεση με αρκετούς άλλους, θεωρώ ευτυχία και ευλογία, που γεννήθηκα σ' αυτόν εδώ τον τόπο.

Ας πάμε στο δια ταύτα.

Μετά την πρώτη κρυάδα, βλέποντας το πόσοι κατέβηκαν στο Σύνταγμα και την ντροπή που ένιωσα τουλάχιστον για τους συμπολίτες μου -ναι κυκλοφορεί ανάμεσά μας ακόμη αυτό το συναίσθημα- προσπάθησα να ανασυντάξω τις σκέψεις μου και για ακόμη μία φορά να αναλύσω, δικαιολογήσω, κατακρίνω, συμπεράνω τις πταίει.

Κάνοντας όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων, τον φωτογράφο, βρέθηκα πολύ κοντά στην βουλή.

Παρατήρησα με ιδιαίτερη χαρά ομολογώ, μία ομάδα του Ε.Πα.Μ., να ανεβαίνει την δεξιά σκάλα και...
να έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τα ΜΑΤ.

Μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν υπήρξε ή δεν αντιλήφθηκα εγώ, κάποια αντίδραση από πλευράς αστυνομίας.

Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι μία μικρή ομάδα, να βγαίνει μέσα από το πλήθος και να κατευθύνεται στην αριστερή σκάλα, πετώντας κροτίδες στους αστυνομικούς.

Είναι το γνωστό σύνθημα, η πασίγνωστη πλέον τακτική. Άμεση η απάντηση με κρότου λάμψης και χημικά. Η αρχή του τέλους της αναιμικής έτσι και αλλιώς συγκέντρωσης.

Τι και αν συγκεντρωθήκαμε ξανά, τι και αν έγινε προσπάθεια να απομονωθούν και "συλληφθούν" κάποιοι από αυτούς. Η προσπάθεια έπεσε στο κενό.

Η επόμενη εξόρμηση των πληρωμένων ηλιθίων του συστήματος έγινε με σφυράκια, με τα οποία μπροστά στα μάτια μας και με περισσό θράσος, έσπαζαν και αποκολλούσαν κομμάτια μαρμάρου από τα σκαλοπάτια στον περίβολο μπροστά από τους τσολιάδες και τα εκτόξευαν προς τις διμοιρίες, ώστε να ολοκληρωθεί η διάλυση όσων επέμεναν και παρέμεναν στις θέσεις τους.

Η αρχική μου άποψη λοιπόν , πως εμείς πληρώνουμε τους μπαχαλάκηδες στοιχειοθετείται ως εξής:

Αν στην συγκέντρωση αυτή συμμετείχαν ένα, δύο ή ακόμη και τρία εκατομμύρια διαδηλωτές, δεν τους έσωζε κανένα πληρωμένο τσογλάνι.

Αν έστω για μία φορά οι διάφορες πολιτικές ομάδες δεν κοιτούσαν το "μαγαζάκι τους", αλλά όλοι μαζί ενωμένοι σε μία αλυσίδα, απέτρεπαν να περάσει ο οποιοσδήποτε στρατολογημένος προδότης, θα είχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τι τα θέλεις. Όσες προσπάθειες έκανε το Ε.Πα.Μ. να μαζευτούν άνθρωποι από όλους τους χώρους για να σώσουμε το "οικόπεδο", εμείς μονομαχούμε για τα "διαμερίσματα" .

Λυπάμαι αν γίνομαι γραφικός, αλλά το Κ.Κ.Ε ίσως το μόνο κόμμα με τόσο καλή οργάνωση και τόσο λαό στον δρόμο, ακολουθώντας τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και τις ...αμοιβές και άλλες απολαβές του παρόντος, έχει εξελιχθεί σε στυλοβάτη του συστήματος.

Κλείνω με κάποιους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου, ενδεικτικούς της κατάστασης που βιώνουμε και θα βιώσουμε στο κοντινό μέλλον.

Τιμωρός καιρός

πέντε αιώνες δύσης

εθνικής θα ζήσεις

από εδώ και μπρός.

Με αγγλικές αλφαβήτες

μαλλιαροί μου Ελλαδίτες

θλιβερές μου πορδές.

Δίνω την υπόσχεση στην οικογένειά μου, σε φίλους και γνωστούς, πως πάλι στο δρόμο θα είμαι.

Όσο και αν είμαι δακτυλοδεικτούμενος, δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να ντρέπεται.

*Ο Κώστας Σταθόπουλος είναι μέλος του ΕΠΑΜ