«Αφήστε κάθε ελπίδα εσείς που εντός εισέρχεστε...;»

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/FosPhotos

της Μ. Τριαντοπούλου

Την ώρα που γράφω συνεχίζεται για τρίτη και τελευταία μέρα η συζήτηση για την πρόταση μομφής που κατέθεσε η αξιωματική αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης. Και όπως φαίνεται ούτε η ίδια η Κουμουνδούρου δεν εξέφρασε με αυτόν τον τρόπο την δυσπιστία προς την κυβέρνηση με σκοπό να την «ρίξει» και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Τα απλά μαθηματικά συνδυασμένα με την μόνιμη μετεκλογική στάση της ΔΗΜΑΡ που προσπαθεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις από τα κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, έκαναν μια τέτοια εκδοχή μη ρεαλιστική.

Με αφορμή το μαύρο στην ΕΡΤ και τα τόσα άλλα επαχθή μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση σε μια κοινωνία και σε έναν εξαντλημένο λαό που δεν έχει άλλες αντοχές θα μπορούσε μια τέτοια...
πρόταση μομφής να λειτουργήσει ως καταλύτης για να τεθούν όλοι ενώπιον των ευθυνών τους, να ξεκαθαρίσουν τα θολά τοπία, να γίνει μια σε βάθος συζήτηση και ανάλυση της παρούσας κατάστασης και να αναγκαστούν επιτέλους οι εκλεγμένοι μας βουλευτές, παρόντος και του πρωθυπουργού που δεν έχει πατήσει στη Βουλή εδώ και μήνες, να ‘ανοίξουν’ τα χαρτιά τους και να λάβουν θέση στα τόσα θέματα που βασανίζουν τη χώρα.

Όμως φοβάμαι πως, ως συνήθως, οι έντονες αντιπαραθέσεις θα μείνουν εκεί: στις γνωστές και πάγιες αλληλοκατηγορίες, χωρίς κανείς να ακούει, αλλά πραγματικά να ακούει, κανέναν, χωρίς να αλλάζει τίποτα για τον κόσμο που αγωνιά για το μέλλον ενώ οι πολιτικοί μοιάζουν να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια εξουσίας. Πόσο απογοητευτικό κι ανέλπιδο είναι να μην μπορεί τίποτα πια να ταρακουνήσει την υπερφίαλη στάση των εθνοσωτήρων και πόσο επαρμένοι ακούγονται όλοι στους διαξιφισμούς τους εντός και εκτός Βουλής.

Καθηλωμένος ο λαός, βλέπει τους πολιτικούς που έχει εκλέξει να τον αντιπροσωπεύουν, να αλληλοκατηγορούνται και να αναλώνονται σε κόντρες χωρίς αντίκρισμα. Η πρόταση μομφής μπορεί να πρόσφερε μα ευκαιρία σε όλους να υψωθούν πάνω από τις περιστάσεις και να ανοίξουν μάτια και αυτιά. Αλλά αυτό θα απαιτούσε ένα άλλο πολιτικό ήθος, μια άλλη τακτική και έναν άλλο τρόπο να αντιμετωπίζεις την δημοκρατία και τον δημόσιο βίο. Οι γνωστές θέσεις αναμασήθηκαν, οι ίδιες υπεκφυγές εκφράστηκαν και οι ίδιοι υπαινιγμοί εκσφενδονίστηκαν, τα success stories επαναλήφθηκαν και ο πολίτης αφέθηκε για άλλη μια φορά να αναρωτιέται που οδηγούμαστε και ποιόν ή τι να πιστέψει.

Στο Καθαρτήριο που έχουμε μπει η ελπίδα καθημερινά χάνεται. Η εσωστρέφεια του πολιτικού βίου είναι απογοητευτική και ζοφερή. Μια ανοιχτή και ειλικρινής συζήτηση στη Βουλή, μακριά από μικροκομματισμούς, υπεκφυγές και ανακρίβειες, θα μπορούσε να ήταν το καλό και θετικό αποτέλεσμα της πρότασης δυσπιστίας. Θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια πιο ώριμη πολιτική ζωή και για ένα ξεκαθάρισμα του θολού πολιτικού τοπίου.

Και μετά... στο παραμύθι αυτό έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Σε μια χώρα που βυθίζεται καθημερινά και πηγαίνει προς τον πάτο, ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο λες και είμαστε εντελώς άνοες, τέτοιες ευκαιρίες δεν γίνονται διακριτές από τους σωτήρες του Έθνους που εμμένουν στις γνωστές και υπερκαταναλωμένες ρητορικές τους εξάρσεις. Και ενώ ο Δάντης προσέβλεπε σε κάποια Εδέμ στο τέλος της περιπλάνησης του, εμείς εδώ δεν έχουμε βρει ακόμα τον δρόμο.

από το «tvxs.gr»