Λύσεις από τώρα!

(Κύριο άρθρο της «Αυγής» της 3^ης Φεβρουαρίου 2013)

- Σχόλιο της «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ» στο τέλος του άρθρου

Η κυβέρνηση Σαμαρά τελεί πάντοτε υπό καθεστώς κοινωνικού αιφνιδιασμού. Η πολιτική της παράγει κοινωνική απόγνωση με απρόβλεπτες μορφές αντιδράσεων. Παρ' ότι αποσαθρώνεται η κοινωνική βάση της και δοκιμάζεται η κοινωνική συνοχή της, η κυβέρνηση επιβιώνει με τεχνητή αναπνοή. Με την απροσχημάτιστη χορηγία της διαπλοκής και την εικονική πραγματικότητα που διαχέεται στην κοινωνία, αλλά και τον ωμό αυταρχισμό.

Η κυβέρνηση πολιτεύεται πάνω σε ρευστό έδαφος, που καθίσταται ακόμη πιο ναρκοθετημένο αν αναλογιστεί κανείς την επιδείνωση της κοινωνικής κρίσης. Μοναδικό σωσίβιο της κυβέρνησης μπορεί να αποδειχθεί η απογοήτευση των πολιτών, η αδυναμία διαμόρφωσης πειστικής εναλλακτικής κυβερνητικής διεξόδου. Γι' αυτό η στρατηγική επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για τη...
δημοκρατική ανατροπή και τον σχηματισμό κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας, με πυρήνα την Αριστερά, αποτελεί τον μονόδρομο για την επιστροφή της ελπίδας στην κοινωνία.

Η πορεία δημοκρατικής ανατροπής προϋποθέτει τη σύγκλιση των κοινωνικών με τις πολιτικές εξελίξεις. Μετά την, έστω οριακή, ψήφιση του 3ου Μνημονίου, η κυβέρνηση τυπικά μοιάζει να έχει πετύχει αναπάντεχη "περίοδο χάριτος". Και επιχειρεί με κάθε τρόπο να εφαρμόσει τα μέτρα, συκοφαντώντας την Αριστερά και την κοινωνία και επιστρατεύοντας την ωμή καταστολή. Η μελωδία της ευτυχίας που μεταδίδουν τα κανάλια της διαπλοκής υπόσχεται έξοδο από την κρίση στο τέλος του 2013. Η προπαγάνδα όμως απογυμνώνεται από την ίδια την πραγματικότητα και τις προβλέψεις του ΔΝΤ και άλλων οικονομικών οίκων, που προδιαγράφουν ύφεση έως και 11,5% για το 2013.

Πίσω από τα ποσοστά και τους αριθμούς εξαπλώνεται η κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση. Γι' αυτό η πολιτική παρέμβαση της Αριστεράς είναι αναγκαίο να θέτει κατά προτεραιότητα τα κοινωνικά προβλήματα, με συγκεκριμένες προτάσεις, κινητοποιήσεις και στοχεύσεις, που θα έχουν ως στόχο να αντιμετωπίζουν από τώρα την κοινωνική ένδεια και όχι να παραπέμπουν τον φτωχό και τον άνεργο σε κάποιον άλλο "μετεκλογικό παράδεισο". Η ακύρωση του Μνημονίου είναι αναγκαία για τη συνολική διέξοδο από την κρίση, προϋποθέτει όμως κινηματική δράση, εκλογές και πολιτική ανατροπή. Αντιθέτως, η προώθηση μέτρων ανακούφισης των φτωχών και των ανέργων παρενοχλεί τη μνημονιακή διακυβέρνηση, αλλά δεν προϋποθέτει οπωσδήποτε την ακύρωση του Μνημονίου τώρα. Ενόσω μάλιστα δημιουργούνται συνθήκες κοινωνικών αγώνων αντοχής και όχι ταχύτητας, οι άμεσες απαντήσεις στα συγκεκριμένα επείγοντα θα κρίνουν και την έκβαση του συνολικού αγώνα.

Η αντιμετώπιση εδώ και τώρα των προβλημάτων, ιδιαίτερα των φτωχότερων κοινωνικών ομάδων, κρατάει την κοινωνία μέσα στην πολιτική διαδικασία. Αποτρέπει τους μνημονιακούς σχεδιασμούς σύμφωνα με τους οποίους η περιαγωγή των φτωχότερων σε καθεστώς κοινωνικής απελπισίας τούς σπρώχνει στην πολιτική απόγνωση και από 'κει στην πολιτική περιθωριοποίηση. Η προστασία των κοινωνικά απόκληρων συνιστά, λοιπόν, προϋπόθεση για την αλλαγή ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτή είναι η διαχρονική δημοκρατική συνεισφορά της Αριστεράς, και ειδικότερα σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ.

Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Η περιαγωγή των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων σε καθεστώς κοινωνικής απελπισίας που τα σπρώχνει στην πολιτική απόγνωση και από 'κει στην πολιτική περιθωριοποίηση δεν οφείλεται μόνο στις στοχεύσεις των μνημονιακών σχεδιασμών, αλλά κυρίως στην έλλειψη μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης εξόδου από το καθεστώς δουλοπαροικίας που επιβλήθηκε στη χώρα, που δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στον αντίποδα των ακολουθουμένων πολιτικών. Φορέας αυτής της ρεαλιστικής και απόλυτα καθαρής πρότασης, όσον αφορά στο πολιτικό εποικοδόμημα, δεν μπορούσε, παρά να είναι η λεγόμενη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση και κυρίως αυτή που διεκδικεί πάγια το ρόλο της εξυπηρέτησης των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, δηλαδή της «Αριστεράς». Είναι όμως;

Μπορεί το κύριο άρθρο αυτό της «Αυγής» να αντικατοπτρίζει την αγωνία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για το πώς τα ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του λαού που φτωχοποιούνται, θα παραμείνουν εκπροσωπούμενα πολιτικά από τον ίδιο, ως διεκδικητή της εξουσίας και σωστά αναφέρεται στην εδώ και τώρα αντιμετώπιση των προβλημάτων. Αρκεί όμως αυτό;

Πέραν του γεγονότος, ότι λίγο ενδιαφέρει για το ποιος θα είναι ο φορέας πολιτικής έκφρασης των πληττόμενων κοινωνικών δυνάμεων, αυτό που λείπει είναι ο ξεκάθαρος στόχος, που θα δημιουργήσει την ελπίδα στον κόσμο, ότι αξίζει τον κόπο να παλέψει και ότι ο αγώνας του έχει προοπτική. Διαφορετικά, ούτε στις επί μέρους «μάχες» για την επίλυση προβλημάτων της επικαιρότητας πρόκειται να συστοιχηθεί.

Αυτόν τον ξεκάθαρο στόχο, το όραμα τελικά και τη διαδρομή για την επίτευξή του αρνείται σήμερα η λεγόμενη «Αριστερά» να δώσει, ως όφειλε. Αρκείται, είτε σε γενικόλογες αναφορές περί αντικαπιταλιστικού αγώνα, ή αγώνα για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, περιχαρακούμενη, ή από την άλλη πλευρά εγκλωβιζόμενη ολοένα και περισσότερο στη λογική διαπραγμάτευσης και ενός συμβιβασμού με το καθεστώς, καθιστάμενη έτσι μέρος του συστήματος, που η κοινή λογική επιβάλει την ανατροπή του.

Μας μιλούν για κατάργηση των μνημονίων και επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Είναι τα μνημόνια και οι πολιτικές εξανδραποδισμού της κοινωνίας, απόρροια αυτών των δανειακών συμβάσεων;

Αν υπήρχε το παραμικρό περιθώριο αλλαγής επί της ουσίας αυτών των πολιτικών δεν θα το έκανε η τρικομματική συγκυβέρνηση και οι προηγούμενοι; Ή είναι θέμα μόνο ικανότητας διαπραγμάτευσης; Γιατί αυτοί είναι κακοί και ανίκανοι και οι επόμενοι θα είναι καλοί και περισσότερο ικανοί;

Και με το χρέος τι θα γίνει; Μας λένε ότι θα προσπαθήσουν μέσω διαπραγμάτευσης να διαγραφεί στο μεγαλύτερό του μέρος και αναφέρουν, ότι και οι δανειστές ομολογούν ότι χρειάζεται νέο «κούρεμα», μεταθέτοντάς το όμως για μετά τις γερμανικές εκλογές.

Και πως θα γίνει αυτό το «βαθύ κούρεμα», με τι όρους; Γιατί προηγήθηκαν ήδη δύο «κουρέματα» που διαφημίσθηκαν αναλόγως ως τεράστια επιτυχία και μεγάλη ελάφρυνση. Το αποτέλεσμα ήταν να εξαερωθούν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και ο νέος δανεισμός για να αποζημιωθούν οι τράπεζες κατέστησε το χρέος τελικά μεγαλύτερο. Και αυτή η ρύθμιση χρεών, οψέποτε γίνει, δεν θα φέρει νέες απαιτήσεις και νέα μνημόνια, ή ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. διαθέτει το μαγικό ραβδάκι που θα ανοίξει τη καρδιά και θα αποκαλύψει τη μεγαθυμία των δανειστών;

Πως μπορεί τελικά η λεγόμενη ριζοσπαστική «Αριστερά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. -Ε.Κ.Μ. να επιζητεί και «τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη», μη αμφισβητώντας τη παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη;

Μήπως δεν είναι η έξοδος από το ευρώ η «δαμόκλειος σπάθη» που επικρέμαται πάνω από τον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να καταστεί πειθήνιος στις ακολουθούμενες πολιτικές;

Πως μπορεί να υπάρξει αλλαγή πολιτικής και προοπτική ανάκαμψης μέσα στη ευρωζώνη;

Η αδυναμία από τη πλευρά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να απαντήσει με πειστικό τρόπο στα παραπάνω ερωτηματικά τον καθιστούν απολύτως ευάλωτο στη καθεστωτική προπαγάνδα και οδηγούν μεγάλα τμήματα του λαού στην απογοήτευση και την παραίτηση.

Γιατί όλο και περισσότεροι κατανοούν ανεξάρτητα αν αυτό εκφράζεται δημοσκοπικά, ή όχι, ότι ριζική αλλαγή δεν μπορεί και δεν πρόκειται να υπάρξει μέσα στα στενά όρια που θέτει η ευρωζώνη και η ΕΕ. Ακόμη και περιστασιακές νίκες αν υπάρξουν σε επί μέρους αιτήματα εργαζομένων, ή άλλων τμημάτων της κοινωνίας που πλήττονται, αυτές θα είναι εντελώς προσωρινού χαρακτήρα και δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε καμία διέξοδο.

Καμία λύση δεν μπορεί να υπάρξει, όσο δεν αμφισβητείται στην καρδιά του το καθεστώς χρεοκρατίας, που επιβλήθηκε στη χώρα, μετατρέποντας την με πρόσχημα το χρέος σε πραγματική αποικία, ένα ευρωπροτεκτοράτο και μια υποσαχάριου τύπου ειδική οικονομική ζώνη.

Οι ηγεσίες των αντιμνημονιακών κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και κυρίως της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς οφείλουν να «ξυπνήσουν». Οφείλουν να αντιληφθούν, ότι το «όνειρο» της ενωμένης Ευρώπης και της ισότιμης συμμετοχής της Ελλάδας σ’ αυτήν, ήταν όνειρο «θερινής νύκτας» που κατέληξε κυριολεκτικά εφιάλτης για τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, εκτός βεβαίως από τις ελίτ και τα παρασιτικά στρώματα γύρω απ’ αυτές, που εξακολουθούν να κερδοσκοπούν και μάχονται με κάθε τρόπο για τη διατήρηση του status quo στα πλαίσια της παραμονής μας στην ευρωένωση.

Οφείλουν τέλος, να προτείνουν καθαρά, χωρίς μισόλογα, αστερίσκους και σοσιαλιστικά προαπαιτούμενα, την άλλη προοπτική και τη μόνη ρεαλιστική πρόταση που θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από τη κρίση, τη κοινωνία και την οικονομία σε ταχύρυθμη ανάκαμψη.

Και αυτή η προοπτική δεν είναι άλλη παρά η άρνηση αναγνώρισης του χρέους και η μονομερής διαγραφή του, με ταυτόχρονη έξοδο από την ευρωζώνη, την καθιέρωση νέου Εθνικού Κρατικού Νομίσματος, τη διακοπή της συνέχειας του κράτους με τη προκήρυξη εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση και τη δημιουργία πρωτογενούς Δικαίου μέσω ενός νέου πραγματικά Δημοκρατικού Συντάγματος, που θα κατοχυρώνει επί της ουσίας την Εθνική Ανεξαρτησία, τη γνήσια Λαϊκή Κυριαρχία και θα ανοίγει το δρόμο για τη Κοινωνική Απελευθέρωση.

Εμείς στο Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο θέσαμε εξαρχής τα ζητήματα αυτά, θεωρώντας ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι πρόβλημα απλά διαχειριστικό, ούτε χρέους, ούτε δημοσιονομικό, αλλά πρόβλημα ξένης κατοχής και επικυριαρχίας. Και το διατυπώσαμε καθαρά: Η μόνη λύση είναι η απελευθέρωση από τα δεσμά της κατοχής που η ευρωένωση με τους εγχώριους δωσίλογους εξυπηρετητές της έχουν επιβάλει στη χώρα.

Απέναντι στις «καθαρές» λύσεις του καθεστώτος κατοχής, οφείλουμε όλοι να αντιπαραθέσουμε τη κρυστάλλινη ολιστική λύση της Απελευθέρωσης. Όλα τα υπόλοιπα δημιουργούν σύγχυση και οδηγούν τη κοινωνία στη παραίτηση και την υποταγή. Γι’ αυτό και καλούμε, για ακόμα μια φορά, τις ηγεσίες των αντιμνημονιακών δυνάμεων να συναισθανθούν την ιστορική τους ευθύνη, να τελειώνουν με τη νομιμοποίηση του καθεστώτος με τη παραμονή τους στο Κοινοβούλιο και να έλθουν να παλέψουν μαζί μας, μαζί με τη πλειοψηφία του λαού για την Ανατροπή!

Για τη «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ»: Όθωνας Κουμαρέλλας, Αρχιτέκτων μέλος της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ.