Ανίκανοι ή …«μιλημένοι»;

από το «rizopoulospost.com»
(Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ» στο τέλος του άρθρου)

Οι αθηναϊκές μας βραδιές ολοένα και περισσότερο έχουν την μυρωδιά ενός καπνισμένου τοπίου. Είτε βρεθεί κάποιος στην Κατεχάκη, είτε βγει από το μετρό του Αγ. Αντώνιου, μία ασφυκτική μυρωδιά πνιγεί την ανάσα του Αθηναίου περιπατητή που έκανε το λάθος να ξεμυτίσει από το σπίτι μετά την δύση του ηλίου. Στην αρχή, κάποιος μπορεί να υποψιαστεί πως βγήκε στην Πλατεία Συντάγματος λίγα λεπτά μετά τον “επαναστατικό” εμπρησμό του χριστουγεννιάτικου δένδρου τον Δεκέμβριο του 2008. Αλλά σύντομα θα θυμηθεί πως ζει σε χρόνους μνημονιακούς και οι «φούρνοι» αιθαλομίχλης μόλις έχουν ανάψει…

Εν ολίγοις, η αίτια αυτού του φαινομένου δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί στη προχειρότητα με την οποία η κυβέρνηση χειρίστηκε την εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης, χωρίς κανείς από το οικονομικό επιτελείο του πρωθυπουργού να έχει προνοήσει για τις κοινωνικές και περιβαντολλογικές συνέπειες μίας τέτοιας πολιτικής. Ο κύριος στόχος αυτού του μέτρου...
υποτίθεται πως ήταν η πάταξη του λαθρεμπορίου καυσίμων και η αύξηση των φορολογικών εσόδων. Όμως, στην πραγματικότητα τα έσοδα του Κράτους δεν αυξήθηκαν, η οικονομική δυσπραγία επεκτάθηκε και το σπουδαιότερο, ο κόσμος στράφηκε τελικά στο κάψιμο ξύλων πολλές φορές κακής ποιότητας με αποτέλεσμα την επιβάρυνση της ατμόσφαιρας με επικίνδυνα μικροσωματίδια!

Συγκεκριμένα, ως προς το «ψητό» της υπόθεσης, οι φόροι που εισπράττει το κράτος από την φορολόγηση του πετρελαίου είναι κατά 450-500 εκατ. ευρώ λιγότερα από πέρυσι. Τι διαμετρήματος οικονομικός νους πρέπει να είναι ο εισηγητής της εξίσωσης των τιμών που δεν προέβλεψε το ενδεχόμενο πως οι καταναλωτές θα μπορούσαν να προσανατολιστούν σε εναλλακτικές, αλλά φθηνές και αμφιβόλου ποιότητας μορφές θέρμανσης; Ποιος θα κατηγορήσει κάποιον που κρυώνει για το τι θα κάψει, στο όνομα της οικολογίας; Όταν λοιπόν επέβαλαν την αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο, τι ακριβώς περιμένανε; Ότι θα εισπράξουν περισσότερους φόρους;

Ή λοιπόν είναι τελείως ανίκανοι ή ο πραγματικός τους στόχος πρέπει να αναζητηθεί σε λιγότερο προφανή κίνητρα, όπως η εκβιασμένη μείωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών. Και το τελευταίο ισχύει στην καλύτερη των περιπτώσεων. Διότι πολλά ακούγονται στο παρασκήνιο για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων, που δραστηριοποιούνται σε εναλλακτικά συστήματα θέρμανσης. Μη ξεχνάμε ποιος πρώην υπουργός Οικονομικών έσπευσε επιτρέψει την καύση βιομάζας, ακόμη και σε περιοχές που αντιμετωπίζουν προβλήματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

Όμως, ποτέ δεν είναι αργά, αν δε θέλουμε να επαναληφθεί το φαινόμενο των μαζικών θανάτων από αιθαλομίχλη που συντάραξε το Λονδίνο στις μεταπολεμικές δεκαετίες. Μία πρόταση είναι να μειώσουν τους φόρους στα καύσιμα για να μειωθεί η τιμή του πετρελαίου, για όσο διάστημα διαρκεί το κρύο. Αφού έτσι κι αλλιώς, η πλειοψηφία των νοικοκυριών δεν έχει παραγγείλει φέτος πετρέλαιο, τι παραπάνω θα χάσουν τα κρατικά ταμεία; Μια δεύτερη πιο μακροπρόθεσμη λύση είναι να δοθούν κίνητρα για χρήση του φυσικού αερίου. Πολιτική βούληση απαιτείται και όχι επικοινωνιακές συσκέψεις γενικών γραμματέων ή δηλώσεις υπουργών για το θεαθήναι.

Υ.Γ. Το θέατρο του παραλόγου θα ολοκληρωθεί όταν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες πως η Ε.Ε. σχεδιάζει να επιβάλει στην Ελλάδα περιβαλλοντικό πρόστιμο λόγω εκπομπής ρύπων!

Σχόλιο της «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Όπως επανειλημμένως έχουμε καταδείξει, η υπέρμετρη φορολογία και τα χαράτσια που επιβάλλονται δεν έχουν να κάνουν μόνο με μια «εισπρακτική» λογική, ή πολιτική ανικανότητα εξεύρεσης άλλων λύσεων, ή ακόμα κι εξυπηρέτησης επί μέρους οικονομικών συμφερόντων, αν και όλα τα παραπάνω ενυπάρχουν, ως δευτερεύοντα όμως χαρακτηριστικά της εφαρμοζόμενης πολιτικής. 

Το πρόβλημα βρίσκεται στο πυρήνα αυτής της πολιτικής και στη λογική της «εσωτερικής» υποτίμησης, που έχει σαν βασικό σκοπό την απαξίωση έως πλήρη εξευτελισμό των αξιών κάθε περιουσιακού στοιχείου, δημόσιου, ή ιδιωτικού. 

Η πολιτική αυτή «εσωτερικής» υποτίμησης δεν επιτρέπει μείωση της τιμής των προϊόντων, αλλά συγκράτησή τους στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και η υπερφορολόγηση χρησιμοποιείται προς τούτο, με ταυτόχρονη απαξίωση των πάγιων περιουσιακών στοιχείων, όσο κι αν αυτό φαίνεται εκ πρώτης όψεως αντιφατικό. 

Έτσι εξηγείται το γεγονός, ότι ενώ υπάρχει τέτοια ύφεση και καθίζηση της ζήτησης στην αγορά, ο πληθωρισμός καλά κρατεί, ενώ η ολιγοπωλιακή συγκρότηση αυτής της ίδιας της αγοράς δεν επαρκεί, για να εξηγηθεί το φαινόμενο. Μια αξιόλογη προσέγγιση του ζητήματος αυτού, θα βρείτε εδώ.