Ο Κτηνοτρόφος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο Πατριωτισμός

του Απ. Αποστολόπουλου

Το παράπονο πολλών αριστερών κομμάτων ή ομάδων είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αισθάνεται καμία πίεση «εξ αριστερών». Σύμφωνα με την κοινή λογική αυτό το παράπονο θα όφειλε να αποτελεί αιχμή της αυτοκριτικής τους αφού οι παραπονούμενοι είναι και οι κατά κύριο λόγο υπεύθυνοι. Είναι ασαφές αν το παράπονο έχει δέκτη και τον κόσμο, αν δηλαδή, διαπιστώνουν ότι «οι μάζες» μάλλον επιδεικνύουν (ασυγχώρητη) επαναστατική αδράνεια, καθυστερούν, διστάζουν, επιφυλάσσονται, καιροσκοπούν ενδεχομένως, ίδιον μικροαστικής νοοτροπίας. Τώρα σε αυτές τις συνθήκες ποια επανάσταση να κάνεις, με δεδομένο ότι η εργατική τάξη κάπου θα είναι βέβαια αλλά άγνωστο που ακριβώς και πάντως δεν φαίνεται ικανή (ούτε διατεθειμένη) να ανατρέψει, έστω, τον Παναγόπουλο, πόσο μάλλον τον καπιταλισμό. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για κτηνοτροφία.

Στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ κτηνοτρόφος (προφανώς) υποστήριζε ότι οφείλουμε να αναπτύξουμε την παραγωγή αιγοπροβάτων (με την αντίστοιχη παραγωγή γάλακτος και συναφών προϊόντων) διότι, έλεγε, για παραγωγή βασισμένη σε αγελάδες θα μας χρειάζονταν δέκα ποτάμια παραπάνω από όσα έχουμε. Ακόμα και ο Δίας, έλεγε, με το γάλα της (κατσίκας) Αμάλθειας μεγάλωσε....
Η δύναμη αλλά και σοφία της Παράδοσης (δηλαδή η επίγνωση της πραγματικότητας), στην υπηρεσία της Οικονομίας, σήμερα. Το Προεδρείο, αφοσιωμένο ολόψυχα στη διεκπεραίωση της διαδικασίας, διόλου δεν συγκινήθηκε (με την πρόταση περί Αγροτικής Πολιτικής του κτηνοτρόφου) και τον παρότρυνε χαϊδευτικά να αφήσει τη Μυθολογία και να τελειώνει. Τετέλεσται γενικώς, περί της ουσίας.

Ο Τσίπρας επισήμανε ότι το θέμα δεν είναι κυρίως οι θέσεις σε συγκεκριμένα ζητήματα/προβλήματα αν δεν έχεις τη γενική πολιτική που διαπερνά και χρωματίζει τα επί μέρους. Σωστό. Μια κυβέρνηση, όμως, συγκεκριμένα προβλήματα θα κληθεί να επιλύσει και πάνω σ' αυτά θα δώσει «τις νέες μάχες των Βρυξελών». Το ερώτημα, λοιπόν, είναι ποιο σκεπτικό θα στηρίζει τις (επί μέρους) σκληρές μάχες. Αν το πρόβλημα είναι η Ανάπτυξη ( η καινούργια πιπίλα) τότε το ερώτημα είναι τι κατεύθυνση οφείλει να έχει η χώρα ώστε να ρίξει τους όποιους (ελάχιστους πλέον) πόρους διαθέτει εκεί που πρέπει για να έρθει η Ανάπτυξη σύμφωνα με τις πραγματικές δυνατότητες αλλά και τα μακροχρόνια συμφέροντα της χώρας-οι οικονομολόγοι θα το έλεγαν, νομίζω, ποιο μοντέλο Ανάπτυξης θέλουμε, ποιο μας ταιριάζει. Αλλά τότε, μάνι-μάνι, από το «μοντέλο» φορολόγησης των παιδιών (ενίσχυση της υπογεννητικότητας) ή την κατάργηση του εθνικού στρατού (της θητείας) μέχρι τις επιδοτήσεις για μείωση (έως την εξαφάνιση) παραγωγής ορισμένων γεωργικών προϊόντων ή αλιείας, προκύπτει μάλλον αβίαστα ότι, σχεδιασμένα ή όχι, οδεύουμε στον ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό ή και την πλήρη εξαφάνιση - δεν παράγουμε τίποτα είναι η επωδός.

Το βλέπουμε από δω, το βλέπουμε από κει, καταλήγουμε ότι χωρίς πολιτική περί του πατριωτισμού (διαφύλαξης της ύπαρξής μας) το μέλλον είναι σκοτεινό. Όχι «απλώς» τον πατριωτισμό περί τη Θράκη και τη δράση του τουρκικού Προξενείου, (όπως επισήμανε η Κοκαλιάρη, εκεί που βρήκε φιλόξενο χώρο για το άρθρο της και όχι εκεί που θα όφειλε να βρει). Αλλά τον πατριωτισμό στην περιλάλητη «οικονομική βάση» του «παράγω-πουλάω-αγοράζω-οικονομώ-οικοδομώ ζωή και πολιτισμό», σε όποιες, καπιταλιστικές ή σοσιαλιστικές, συνθήκες. Το όποιο σύστημα παραγωγής απαιτεί γνώση δυνατοτήτων, επίγνωση προτεραιοτήτων, δηλαδή επιλογές.

Σ' αυτή την οικονομική βάση, λοιπόν, οι μάχες συμφερόντων, των εθνικών συμφερόντων, είναι λυσσαλέες μεταξύ των εταίρων-θυμηθείτε τον πόλεμο του μπακαλιάρου, παρ' ολίγο ένοπλο. Είτε εντός είτε εκτός ευρώ αυτόν τον πόλεμο δεν τον αποφεύγει κανείς, ούτε εμείς. Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα είναι ιδεοληπτικά φιλοευρωπαίοι ενώ ο Λαφαζάνης έχει την αντίθετη εξίσου ιδεοληπτική άποψη. Και δεν ενδιαφέρει. Σημασία έχει αν, όπως οι άλλοι εταίροι, έχουν τη γνώση ποια Ανάπτυξη μας ταιριάζει και πόσο αποφασισμένοι είναι να τη στηρίξουν. Όχι για τον τρόπο παραγωγής και κοινωνικών σχέσεων, ίδε σοσιαλισμός. Αλλά τι μπορούμε και τι πρέπει να παράγουμε, ποια εξωτερική πολιτική μπορούμε να έχουμε. Το αν θα το κάνουμε ως καπιταλιστές ή σοσιαλιστές, απαντά στο πως θα το κάνουμε. Αλλά για να βάλουμε το βόδι μπρος από το αλέτρι, το θέμα είναι τι θα κάνουμε. Ο κτηνοτρόφος, αυτός τέλειωσε νωρίς.