Το «λαϊκό» σπίτι, ο υπουργός και το «κίνημα»

της Αθανασίας Πέτσα*

Οι κινητοποιήσεις για σταμάτημα πλειστηριασμών ξεκί-νησαν πριν από μερικά χρόνια (από το 2014) σε πολλές περιοχές της Ελλάδας κυρίως από μέλη και φίλους του ΕΠΑΜ. Το ΕΠΑΜ πρωτοστάτησε σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις, με το εξής πολύ απλό, αλλά ουσι-ώδες πολιτικό σκεπτικό:

Ότι δεν μπορεί υπό καθεστώς κατοχής, όπου εφαρ-μόζεται αναγκαστικό δίκαιο, όπου οι δεκάδες εφαρμο-στικοί νόμοι των μνημονίων έχουν αλλοιώσει πλήρως το δικαιακό σύστημα της χώρας, όπου εν ολίγοις έχει καταλυθεί κάθε έννοια νομιμότητας (μια που έχει παραβιαστεί το Σύνταγμα που είναι ο καταστατικός χάρτης και ο εγγυητής της δημοκρατικής νομιμότητας μιας χώρας) δεν μπορεί λοιπόν υπό καθεστώς πλήρους ανομίας, να εκποιείται περιουσία του ελληνικού λαού για χρέη σε Τράπεζες ή το Δημόσιο. Σε αυτό το πλαίσιο ανομίας που περιγράφηκε πιο πάνω, οι πλειστηριασμοί που γίνονται είναι παράνομοι (οι νόμοι που ψηφίζονται υπό καθεστώς συνταγματικής εκτροπής είναι άκυροι) και, φυσικά, αντισυνταγματικοί. Πολύ περισσότερο δε, που η αφαίμαξη του λαού μέσω των μνημονίων γίνεται για να σωθούν οι τράπεζες, οι οποίες επιπλέον ανακεφαλαιοποιήθηκαν 3 φορές με χρήματα του ελληνικού λαού (δηλαδή τα λεφτά τους οι τράπεζες τα πήραν) και τώρα που τον έφτασαν στα όρια της ανέχειας, του παίρνουν και την ακίνητη περιουσία γιατί δεν έχει να πληρώσει τη δόση! Το ίδιο και το λεγόμενο Δημόσιο, καθώς πλέον δεν λειτουργεί για την εξυπηρέτηση των αναγκών του ελληνικού λαού, αλλά ως εισπρακτικός μηχανισμός των δανειστών.

Ταυτόχρονα το ΕΠΑΜ, με τη συμμετοχή του στο σταμάτημα των πλειστηριασμών, επιδιώκει να...
δυναμώσει το φρόνημα του ελληνικού λαού, να του δείξει ότι υπάρχει τρόπος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να υπερασπιστεί στην πράξη τη δημοκρατική νομιμότητα, όπως επιτάσσει το άρθρο 120 του Συντάγματος.

Για το λόγο αυτό, όταν πάμε να σταματήσουμε τους πλειστηριασμούς, δεν εξετάζουμε ποιος είναι ο οφειλέτης. Δεν το κάναμε ποτέ ως τώρα, ούτε και τώρα θα αρχίσουμε να το κάνουμε για να γίνουμε αρεστοί, ή για να κάνουμε τη δράση μας πιο «εύπεπτη» στο πλατύ κοινό. Μα, θα μου πείτε, υπάρχουν και οφειλέτες που «έχουν» και δεν πληρώνουν, τι θα γίνει με αυτούς; Απάντηση, όσα και να ‘χω στον κλέφτη γιατί να τα δώσω; Δεν πάω καλύτερα διακοπές με την οικογένειά μου; Ναι, θα συνεχίσετε εσείς, αλλά υπάρχουν και τα λαμόγια, επιχειρηματίες, ολιγάρχες, αυτοί που πήραν θαλασσοδάνεια και οι άλλοι οι μεγαλοφοροφυγάδες, αυτοί γιατί να τη γλιτώσουν; Εδώ τώρα το πράγμα σοβαρεύει. Γιατί βέβαια κανείς δεν υποστηρίζει ότι αυτοί πρέπει να τη γλιτώσουν. Κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο και αντίκειται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αν όμως αυτό που μας κινεί είναι πραγματικά το αίσθημα δικαίου και όχι μια εκδικητική διάθεση, οφείλουμε να το εξετάσουμε.

Ποιο δίκαιο εξυπηρετείται, όταν η τράπεζα που συμμετείχε στην κομπίνα, δίνοντας το θαλασσοδάνειο, παίρνει το ακίνητο του οφειλέτη; Ποιο δίκαιο εξυπηρετείται, όταν η περιουσία που αποκτήθηκε με διασπάθιση δημόσιου χρήματος (δηλαδή του ελληνικού λαού) αντί να επιστραφεί σε αυτόν που ζημιώθηκε (δηλαδή τον ελληνικό λαό) καταλήγει στα νύχια των τραπεζών ή πέφτει στη «μαύρη τρύπα» του χρέους; Σαφώς και πρέπει να πληρώσουν τα λαμόγια και οι απατεώνες, όχι όμως για να κάνουν ακόμα πιο πλούσιους τα μεγαλύτερα λαμόγια και τους μεγαλύτερους απατεώνες κι από πάνω να πουλάμε και παραμύθι στο λαό ότι χτυπάμε τους ολιγάρχες για να είναι ευχαριστημένος και να συνεχίσει να κοιμάται ήσυχος. Αν δεν αποκατασταθεί η νομιμότητα στη χώρα κανενός είδους δικαιοσύνη δεν μπορεί να αποδοθεί. Ούτε βέβαια μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη με αυτοσχέδια, «λαϊκά δικαστήρια», συγκροτημένα ευκαιριακά από ανθρώπους που για άλλο λόγο βρέθηκαν μαζί και «παρεμπιπτόντως» μπαίνουν στη διαδικασία να κρίνουν ποιος «έχει» και ποιος «δεν έχει», ποιος είναι «τίμιος» και ποιος «λαμόγιο», για να αποφασίσουν αν θα τον «υπερασπιστούν» ή όχι. Προσωποποιώντας τις υποθέσεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να συσκοτίζεις το πολιτικό πρόταγμα για πραγματική αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και να μετατρέπεις τη δράση σου από πολιτική σε φιλανθρωπική και τον εαυτό σου σε αυτόκλητο «Ρομπέν των ειρηνοδικείων».

Όλο αυτό το σκεπτικό, που είναι απολύτως λογικό, έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Εμπεριέχει μια σειρά από «δύσκολες» λέξεις, που δεν περνάνε εύκολα στον πολύ κόσμο, κοινώς «δεν πουλάνε». Πού να πεις τώρα στον άλλο «έλα να παλέψεις για την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης»! Σκέτος γλωσσοδέτης!  Είναι πολύ πιο «πιασάρικο» να λες ότι υπερασπίζεσαι το «σπίτι του φτωχούλη». Κάπως έτσι, το σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» μετατράπηκε σε «Κανένα λαϊκό σπίτι…». Αυτή η αλλαγή όμως δεν έγινε μόνο για λόγους μάρκετινγκ, αλλά και ιδεολογικούς. Συνέβη κυρίως, όταν διάφορες αριστερές οργανώσεις, συνιστώσες της Ανταρσύα και όχι μόνο, αποφάσισαν να ασχοληθούν με τους πλειστηριασμούς. Και για να το κάνουν αυτό, έπρεπε να βρουν κάποιο λόγο. Η υπεράσπιση του Συντάγματος και της δημοκρατικής νομιμότητας παραήταν «αστικά» για τη δική τους λογική και δεν μπορούσαν να τα επικαλεστούν. Το ότι η χώρα είναι υπό κατοχή ξένων δυνάμεων, ούτε το αποδέχονται, αλλά ούτε και τους αφορά (διεθνιστές γαρ…) και επιπλέον, υπήρχε μια δυσκολία στο πώς να συμβιβάσουν την ιδεολογική τους αντίθεση στην ατομική ιδιοκτησία, με μια δράση όπως το σταμάτημα των πλειστηριασμών. Το «σπίτι του φτωχούλη» ήρθε να σώσει την κατάσταση, δίνοντας το απαραίτητο ταξικό πρόσημο - ιδεολογικό άλλοθι για να μπουν σ’ αυτήν την ιστορία. Τώρα, το γιατί ήθελαν ντε και καλά να μπουν σ’ αυτήν την ιστορία, ας μας το πουν οι ίδιοι, ή ας αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη να το υποθέσει…

Αρκεί όμως μια υπόθεση, όπως αυτή με τον πλειστηριασμό του διαμερίσματος του πρώην υπουργού της ΝΔ, για να φανεί και η γύμνια των πολιτικών τους προταγμάτων αλλά και το πόση σημασία έχει για αυτούς το «πλαίσιο» της όποιας κινητοποίησης. Γιατί όπως και να το δει κανείς, το σπίτι του πρώην υπουργού, δεν είναι λαϊκό! Το σωστό και το λογικό, αφού το πλαίσιο της κινητοποίησής σου λέει ότι «υπερασπίζεσαι τη λαϊκή κατοικία» είναι να σηκωθείς να φύγεις από την αίθουσα χωρίς να παρέμβεις. Πώς όμως να απογοητεύσεις τον κόσμο που ξεσήκωσες, να φύγεις έτσι άδοξα; Χωρίς να σταματήσεις κάτι τις; Χωρίς να σημειώσει άλλη μια νίκη το «κίνημα»; Δεν του πάει καρδιά του επαναστάτη… Ευτυχώς στην «αριστερά» δεν υπάρχουν αδιέξοδα και η λύση βρέθηκε στο πιτς φιτίλι! Το «κίνημα» αποφάσισε να αποτρέψει τον πλειστηριασμό, όχι για να υπερασπιστεί το σπίτι του πρώην πολιτικού, αλλά επειδή παραβιάζει το πλαίσιο της αποχής των συμβολαιογράφων! Μάλιστα!

Η αποχή των συμβολαιογράφων αφορά «τη διενέργεια πλειστηριασμών κατοικίας με επισπεύδοντες τις Τράπεζες, το  Ελληνικό Δημόσιο, τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους ΟΤΑ, όσον αφορά την κατοικία του οφειλέτη - φυσικού προσώπου», χωρίς να κάνει διάκριση αν η κατοικία είναι λαϊκή… έντεχνη ή ρεμπέτικη! Με βάση αυτό, ο συγκεκριμένος πλειστηριασμός δεν θα ‘πρεπε να είχε πάρει άδεια από τον Συμβολαιογραφικό Σύλλογο. Να όμως που την πήρε, αφού Πρόεδρος του Συλλόγου είναι η ίδια η συμβολαιογράφος που είχε αναλάβει την υπόθεση. Η εν λόγω κυρία είναι γνωστή υπάλληλος των τραπεζών και έχει «συλληφθεί» και άλλες φορές να χρησιμοποιεί καταχρηστικά τη θέση της ως προέδρου του συλλόγου της, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα αφεντικά της. Αυτό όμως, εσύ που δεν είσαι μέλος του Συλλόγου, μπορείς να το καταγγείλεις και να την αφήσεις να κάνει καλά με το Σύλλογό της. Δεν μπορείς να βασίζεις τη δική σου κινητοποίηση ΜΟΝΟ σ’ αυτό και να σταματάς τον πλειστηριασμό γι’ αυτόν και ΜΟΝΟ τον λόγο…

Έτσι, είχαμε το εξής καταπληκτικό σκηνικό: ένα σταμάτημα πλειστηριασμού από το «κίνημα», όχι με βάση το πλαίσιο του «κινήματος», αλλά βάσει του πλαισίου των συμβολαιογράφων! Δηλαδή, το «κίνημα» αυτό-ορίστηκε θεματοφύλακας της αποχής των συμβολαιογράφων. Και μάλιστα με τόση θέρμη, που προκειμένου να υπερασπιστεί το πλαίσιο των συμβολαιογράφων, παραβίασε το δικό του πλαίσιο! Έκανε δηλαδή το ίδιο με αυτό για το οποίο κατηγορούσε την συμβολαιογράφο! Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία μπροστά σε «ακόμα μία νίκη του κινήματος»!

Μόνο μια απορία μας μένει και θα την αφήσουμε να αιωρείται: Αν υπερασπίζεσαι το πλαίσιο της αποχής των συμβολαιογράφων, αυτό δε σημαίνει ότι συμφωνείς με αυτό; Αν συμφωνείς, τότε γιατί δεν το υιοθετείς;

ΚΑΝΕΝΑ σπίτι, στα χέρια τραπεζίτη!

*Η Αθανασία Πέτσα είναι μέλος του ΕΠΑΜ