Αγώνας για τη Δημοκρατία, ή φασίζουσα «κομματομαχία»;

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Τελευταία έχει γίνει πολύ της μόδας η προσπάθεια απαξίωσης κάθε οργανωμένης πολιτικής δράσης στο όνομα μάλιστα της άμεσης δημοκρατίας και της χύμα «επαναστατικής» διαδικασίας -η οποία ουσιαστικά περιορίζεται σε αυτοσχέδιους ακτιβισμούς, που αφήνει την κοινωνία παγερά αδιάφορη, αν δεν την στρέφει εναντίον. Δηλαδή, μιας διαδικασίας, όπου καλούνται οι άνθρωποι, συνειδητοποιώντας την κατάστασή τους, από μόνοι τους, με ένα μαγικό τρόπο, χωρίς ηγεσία, χωρίς οργάνωση και χωρίς σχέδιο, να κινηθούν, στην κατεύθυνση ανατροπής του καθεστώτος, με όπλο μάλιστα την πολιτική αποχή.

Πέραν του γεγονότος, ότι αυτοί, οι παρουσιαζόμενοι ως «εραστές» της αρχαίας αθηναϊκής «αμεσοδημοκρατίας» -όπως συνήθως θέλουν να εμφανίζονται- και της όψιμης «κομματομαχίας», αναδεικνύονται κεκράκτες της πολιτικής -ουσιαστικά- αδιαφορίας και της παραίτησης, αφού δεν απαντούν που και πότε στην παγκόσμια ιστορία, ένας κόσμος, μια κοινωνία, κινήθηκε αυτόματα με αυτόν τον τρόπο και με τι αποτελέσματα, ας δούμε τα πραγματικά δεδομένα.

Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν πολύ συγκεκριμένες πολιτικές διαιρέσεις - «φράξιες» και οξείες μεταξύ τους πολιτικές διαμάχες και συγκρούσεις, στη βάση των αντιτιθέμενων συμφερόντων. Αν και δεν υπήρχε θεσμοθετημένη λειτουργία κομμάτων, με τη σημερινή τους μορφή, δομή και λειτουργία, αυτά υπήρχαν εν δυνάμει και καθόριζαν αποφασιστικά τις πολιτικές εξελίξεις, με βάση τα συμφέροντα που επικρατούσαν κάθε φορά.

Τρία ήταν τα σχηματοποιημένα πολιτικά κόμματα που έδρασαν στους κόλπους της αθηναϊκής....
δημοκρατίας, με βάση καθαρά ταξικούς διαχωρισμούς και διάρθρωση:
1.      Το κόμμα των πεδιακών, δηλαδή των αριστοκρατών γαιοκτημόνων.
2.     Το κόμμα των παραλίων που εξέφραζε τους εμπόρους και τους ασχολούμενους με τη ναυτιλία.
3.    Το κόμμα των διακρίων, που εκπροσωπούσε την τάξη των αγροτών, των βοσκών και των θητών, δηλαδή όλων των πτωχότερων στρωμάτων του αθηναϊκού πληθυσμού.

Η άποψη περί ανυπαρξίας πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία είναι, λοιπόν, ανιστόρητη και παραπλανητική. Ενώ, μετά την πεισιστράτεια τυραννίδα αναδείχθηκαν δύο κύριοι πολιτικοί σχηματισμοί το ολιγαρχικό (αριστοκρατικό) και το δημοκρατικό κόμμα.

Έκτοτε, με βάση και γύρω από αυτές τις δύο παρατάξεις (ολιγαρχική - αριστοκρατική και δημοκρατική), με κοσμοθεωρητικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις και αντιλήψεις, αντανάκλαση των συγκρουόμενων αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων, αναπτύσσεται παγκόσμια η κοινωνική διελκυστίνδα. Και δεν θα μπορούσε ποτέ να ήταν διαφορετικά, αφού είναι αέναη η πάλη μεταξύ των καταπιεστών και των καταπιεζομένων. Η «ιδεαλιστική», α-ταξική, προσέγγιση του φαινομένου της άμεσης αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, αποστειρωμένης από τα ταξικά της γνωρίσματα, τη διαπαραταξιακή διαπάλη γύρω από αυτά και μένοντας μόνο στα επιφαινόμενα της άμεσης συμμετοχής, ή του τρόπου ανάδειξης των αρχόντων, στρεβλώνει και παραχαράσσει την ιστορία και αδικεί την ίδια την αθηναϊκή δημοκρατία και την προσφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Μολονότι και στη Ρώμη -στη βάση επίσης αυτής της ταξικής διελκυστίνδας- υπήρχαν δύο κόμματα, αυτό των πατρικίων και εκείνο των πληβείων, το σύστημα εκεί ήταν κατ’ εξοχήν ολιγαρχικό, χωρίς να έχει καμία σχέση με την αθηναϊκή δημοκρατία, όπως αυτή εξελίχθηκε και λειτούργησε για περίπου ενάμισι αιώνα.

Στη σύγχρονη εποχή

Στη σύγχρονη εποχή ως κόμμα ορίζεται «η οργανωμένη ομάδα πολιτών γύρω από ένα κοινωνικοπολιτικό στόχο με σκοπό την άσκηση ή τον συγκαθορισμό της πολιτικής εξουσίας και το οποίο κόμμα διαμορφώνεται παράλληλα με την αυτονόμηση της κοινωνίας».

Δεν είναι καθόλου τυχαίο και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο H.Triepel «η στάση του σύγχρονου κράτους απέναντι στο πολιτικό κόμμα πέρασε τέσσερις φάσεις: το στάδιο της καταπολέμησης, το στάδιο της αγνόησης, το στάδιο της αναγνώρισης και νομιμοποίησης για να καταλήξει στο στάδιο της συνταγματικής νομιμοποίησης». Και σε αυτή τη διαδικασία, απόρροια αγώνων πολλών δεκαετιών, με τόνους αίματος να έχει χυθεί, πρωτοστατούσαν πάντα τα πτωχότερα κοινωνικά στρώματα με τη δημιουργία των πρώτων σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων στη Ευρώπη τον 19ο αιώνα. Η δημιουργία και η ύπαρξη των κομμάτων και η μαζική συμμετοχή στις εκλογές, είναι αποτέλεσμα της λαϊκής πάλης για χειραφέτηση, είτε αυτό αρέσει σε ορισμένους, είτε όχι.

Η «κομματομαχία» ως επικίνδυνη έκφραση της λουμπενοποίησης και του υποβόσκοντος φασισμού

Έτσι, οι νεόκοποι «κομματομάχοι», που προπαγανδίζουν ανερυθρίαστα την πολιτική αποχή ως δήθεν πατριωτική και δημοκρατική στάση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά «αχρείοι» ιδιώτες κατά την αντίληψη των αρχαίων Αθηναίων. Λουμπενοποιημένα ήδη στοιχεία -ή σε διαδρομή λουμπενοποίησης-, όπου ο άκρατος ατομικισμός και η ημιμάθειά τους, τους οδηγεί να γίνονται ακουσίως όργανα του καθεστώτος κατοχής και στην προσπάθεια των απανταχού ολιγαρχιών για επιστροφή στις πιο σκοτεινές συνθήκες του φεουδαλικού μεσαίωνα.

Αφού είναι το καθεστώς κατοχής εκείνο που ωφελούμενο προσπαθεί τόσο με τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων, όσο και δια μέσου της πολιτικής αποχής, να μακροημερεύει και να εφαρμόζει τις απάνθρωπες πολιτικές του, μέσω της λουμπενοποίησης ολόκληρης της κοινωνίας.

Είναι τόσο πολιτικά και κοινωνικά λοβοτομημένοι και αρρωστημένα εγωκεντρικοί, που δεν αντιλαμβάνονται, ότι είναι διαφορετικό πράγμα να καταγγέλλουν το σημερινό διαβρωμένο κομματικό σύστημα, υποταγμένο πλήρως σε μια υπερεθνική ολιγαρχία και άλλο να στρέφονται κατά των κομμάτων γενικώς και της πολιτικής οργάνωσης, δηλαδή της συλλογικής και οργανωμένης πολιτικής δράσης, προς όφελος της πλειοψηφίας. Δηλαδή, είναι διαφορετικό να αναγνωρίζεται, ότι -στην παρούσα φάση-, η ολιγαρχική παράταξη εκφράζεται επάξια κομματικά και κυριαρχεί μέσω της πολυδιάσπασης του αντιπάλου από τη μια και της πολιτικής αδιαφορίας και της αποχής, που η ίδια υποδαυλίζει έντεχνα, από την άλλη. Σε αντίθεση, η αντίστοιχη δημοκρατική παράταξη στερείται ουσιαστικής πολιτικής έκφρασης και συνεπώς αδυνατεί -προσώρας- να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στις εφαρμοζόμενες μονομερώς πολιτικές, που οδηγούν σε άτυπη δικτατορία - τυραννία. Και είναι εντελώς διαφορετικό το να ισοπεδώνεται το σύμπαν προσφέροντας ανεκτίμητη υπηρεσία σε αυτούς που επωφελούνται από αυτήν την ισοπέδωση, δηλαδή στους ολιγάρχες και στους παρατρεχάμενους τους, αφήνοντάς τους ουσιαστικά το πεδίο ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν.

Θεωρούν τον εαυτό τους εξυπνότερο από τους άλλους, ότι τάχα οι ίδιοι αντιλαμβάνονται αυτό που οι άλλοι αγνοούν, αλλά στη πράξη αποδεικνύονται εξαιρετικά ηλίθιοι -μόνο χρήσιμοι στο καθεστώς-, αφού αντί να προβάλλουν την συσπείρωση και την οργανωμένη πάλη με σχέδιο, για την ανατροπή των δυσμενών συσχετισμών, προτιμούν να «χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο» της πολιτικής αποχής καλώντας και τους υπόλοιπους να πράξουν το ίδιο. Και μολονότι αυτό αποδεικνύεται συνεχώς αναποτελεσματικό, αυτοί επιμένουν, πεισματικά, ρίχνοντας την ευθύνη και κατηγορώντας όλους αυτούς, που πασχίζουν διαφορετικά και οργανωμένα να ανατρέψουν τους συσχετισμούς. Διολισθαίνουν έτσι στις πιο βάρβαρες και αντικοινωνικές αντιλήψεις και συμπεριφορές.

Διότι -εκτός των άλλων- αυτοί που στρέφονται κατά των κομμάτων γενικώς, των εκλογών κτλ, έρχονται σε αντίθεση με βασικά, θεμελιώδη, ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, με βάση τα οποία -και μόνο- κατοχυρώνονται και τα περίφημα -στις μέρες μας- ατομικά δικαιώματα. Δικαιώματα κατακτημένα με πολύ κόπο και τεράστιους αγώνες για ολόκληρους αιώνες.

Στη δημοκρατία, είτε έμμεση και αντιπροσωπευτική είναι αυτή, είτε άμεση, η δυνατότητα ίδρυσης, αλλά και η συμμετοχή σε ένα πολιτικό κόμμα είναι αδιαπραγμάτευτη και αναφαίρετη ελευθερία με διπλό δικαιωματικό χαρακτήρα, τόσο ατομικό, όσο και πολιτικό, αφού απορρέει από την ενεργητική κατάσταση, ενώ και το περιεχόμενό της είναι επίσης ενεργητικό και αφορά -έστω και δυνητικά- στη συμμετοχή των επί μέρους ατόμων (με την ιδιότητα του πολίτη πια) στην άσκηση της κρατικής εξουσίας.

Η φύση του δικαιώματος της συμμετοχής και ίδρυσης στα πολιτικά κόμματα είναι έτσι αμιγώς ατομικό δικαίωμα, αφού αποτελεί ειδικότερη έμπρακτη εκδήλωση των δικαιωμάτων του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι και δεν μπορεί να αποχωριστεί δογματικά από αυτά, σε καμιά περίπτωση. Η οικειοθελής άρνησή του αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της κάθε ολιγαρχίας, καθιστώντας τα άτομα υποχείριά της.

Η ελευθερία -πέραν της αναγκαιότητας- οργάνωσης σε πολιτικά κόμματα ως ατομική ελευθερία, λοιπόν, είναι καθοριστικό συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας, διότι εμπεριέχει την ελευθερία του συνεταιρισμού και την ελευθερία της έκφρασης γνώμης και έχει τα ατομικά αυτά χαρακτηριστικά και των δύο βασικών αυτών ελευθεριών. Επιπρόσθετα με τον τρόπο αυτό κατοχυρώνεται η ανεμπόδιστη συλλογική διαδικασία και δράση με σκοπό την άσκηση της εξουσίας με βάση τις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας.

Στην πράξη, αυτοί που αντιμάχονται την ύπαρξη των κομμάτων και προπαγανδίζουν την πολιτική αποχή, ανεξάρτητα το ιδεολογικοπολιτικό «περιτύλιγμα» που χρησιμοποιούν, π.χ. «όλοι ίδιοι είναι», ή με εξυπναδίστικες ατάκες του τύπου «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήσαν παράνομες» κτλ, ή ότι τάχα όσοι ασχολούνται «ενδιαφέρονται μόνο για τα ψηφαλάκια», στρέφονται κατά των αναφαίρετων και με αίμα κατακτημένων ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Δηλαδή, στρέφονται κατά της ίδιας της δημοκρατίας και διολισθαίνουν, έστω και χωρίς να το αντιλαμβάνονται, προς τις πιο ακραίες ατομικιστικές, δηλαδή καθαρά φασιστικές αντιλήψεις, προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες στη διαιώνιση της παντοκρατορίας του καθεστώτος της υποταγής και της υποτέλειας.

Για όσους -λίγους- συνειδητά το πράττουν, ένα έχω να πω: Άξιος ο μισθός τους! Για τους υπόλοιπους, ας βρουν το κουράγιο και ξεπερνώντας τον εγωισμό τους, να τολμήσουν να αντικρίσουν κατάματα την αλήθεια.

Το ΕΠΑΜ

Το ΕΠΑΜ -από την ίδρυσή του- ουδέποτε στράφηκε κατά της ύπαρξης πολιτικών κομμάτων, ούτε ποτέ προώθησε την ιδέα της πολιτικής αποχής, αφού μια τέτοια προσέγγιση αντίκειται στη δημοκρατική και πατριωτική μας πεποίθηση. Αντίθετα μάλιστα.

Από τις αρχές του 2012 προώθησε τη στρατηγική της δια μέσου γενικής πολιτικής απεργίας ανατροπής του κατοχικού καθεστώτος, αλλά ουδέποτε αυτή τη στρατηγική, την οποία εξακολουθεί να υπηρετεί με συνέπεια μέχρι σήμερα, την αντιπαρέβαλε με τη συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες. Πάντα θεωρούσε και θεωρεί, ότι η ευόδωση των σκοπών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, θα πραγματωθεί με κάθε πρόσφορο δημοκρατικό τρόπο και χρησιμοποιώντας όλα τα διατιθέμενα εργαλεία και ενδεχομένως σε συνδυασμό μεταξύ τους.

Βεβαίως το ΕΠΑΜ δεν ιδρύθηκε ούτε συγκροτήθηκε ως κλασσικό κόμμα. Συγκροτήθηκε στη βάση μιας ευρείας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, ξεπερνώντας παραδοσιακούς τεχνητούς διαχωρισμούς μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, ως Μέτωπο, αφού η συσπείρωση των μελών του δεν επιτυγχάνεται με βάση καθαρούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς και στοχεύσεις, αλλά στη βάση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ενός ρεαλιστικού «δέον γενέσθαι» για την απεμπλοκή της χώρας μας από τα δεσμά της ολιγαρχίας και της ξένης κατοχής, που επιβλήθηκε με εργαλείο το ευρώ και πρόσχημα το χρέος. Έτσι διατυπώθηκαν τα ισχύοντα πέντε προτάγματά του και στη βάση αυτή αναλύθηκαν, τεκμηριώθηκαν επιστημονικά και συμπληρώθηκαν στη πορεία του αγώνα, μετασχηματιζόμενα σε ένα πλήρες πρόγραμμα μετάβασης σε μια νέα σύγχρονη και ευημερούσα Δημοκρατική Ελλήνων Πολιτεία, όπως αυτή αρμόζει στους αγώνες, στην ιστορία και τις παραδόσεις του λαού μας.

Έτσι -μολονότι μετωπικό σχήμα- παραμένει μια συνεκτική δημοκρατική πολιτική οργάνωση που απευθύνεται προς όλους που αισθάνονται τις ανάγκες των καιρών, παρ’ όλες τις άτεχνες προσπάθειες ορισμένων να το χειραγωγήσουν και να το εκτρέψουν από τους στόχους του.

Προσφέρει λύση και ελπίδα σε ρεαλιστική βάση και μάχεται γι’ αυτήν, εκεί που οι άλλοι προσφέρουν, είτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, είτε τη μιζέρια της ιδεοληψίας, ή της μισαλλοδοξίας τους.

Σε πείσμα των απανταχού καλοθελητών και «κομματομάχων», το «πείραμα» ΕΠΑΜ αποδεικνύεται στην πράξη, ότι πετυχαίνει αυτό που πολλοί θα θεωρούσαν αδιανόητο. Να βρεθούν στο ίδιο χαράκωμα αγωνιζόμενοι από κοινού, για κοινές αξίες και στόχους ένας «δεξιός» με έναν «αριστερό» και μάλιστα μέσα σε ένα απολύτως ελεύθερο περιβάλλον δημοκρατικής λειτουργίας και ισότιμης συμμετοχής. Ας προσπαθήσει κάποιος, να μας υποδείξει άλλο παράδειγμα δημοκρατικής οργάνωσης και λειτουργίας καλύτερης από αυτή που καθιέρωσε το ΕΠΑΜ, όχι μόνο σε σχέση με το σύνολο των υπαρκτών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, είτε τώρα, είτε και σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή και είμαστε έτοιμοι να το υιοθετήσουμε.

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι μέλος της Π.Γ. του ΕΠΑΜ 


Αγώνας για τη Δημοκρατία, ή φασίζουσα «κομματομαχία»; Αγώνας για τη Δημοκρατία, ή φασίζουσα «κομματομαχία»; Reviewed by Διαχειριστής on Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2016 Rating: 5

4 σχόλια:

  1. Ας τα βάζουμε λοιπόν συνεχώς με εκείνη την περίεργη αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, (που εμείς ίσως δεν είμασταν ποτέ σε θέση να κατανοήσουμε), αλλά και με όλο εκείνο τον παράξενο και αλλόκοτο κόσμο που αφού έχει κυριολεκτικά καεί από την κομματοκρατια, την απορρίπτει.
    Ας τους ταπωσουμε με όλα αυτά τα απαξιωτικά κοσμητικά επίθετα, και ας πάμε μετά εμείς να να κοιμηθούμε τον ύπνο του δικαίου.
    Μ-Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καθόλου περίεργη η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και απολύτως κατανοητή η λειτουργία της και η συνεισφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό.

      Αν τα στοιχεία για τη λειτουργία της, όπως παρουσιάζονται στο άρθρο, είναι ανακριβή, γιατί δεν μας παρουσιάζεις τα δικά σου "αληθινά" στοιχεία, που υποτίθεται ότι εσύ έχεις κατανοήσει κι εμείς αγνοούμε, ή παραβλέπουμε;

      Με πομφόλυγες όμως διάλογος δεν γίνεται. Κάποιο σοβαρό, λοιπόν, επιχείρημα που να ανατρέπει, ή τουλάχιστον να αντιμάχεται σοβαρά τη συλλογιστική του άρθρου μπορεί να εκτεθεί;

      Διότι το ζήτημα αγαπητέ, δεν είναι τι εγκρίνεις, ή τι ετσιθελικά απορρίπτεις, αλλά πως εργάζεσαι για να απαλλαγείς από το καθεστώς της ξένης κατοχής και της "κομματοκρατίας", καθώς λες, που το καθεστώς της υποτέλειας και της ξένης εξάρτησης που μετατράπηκε σε απροκάλυπτη κατοχή, σου επέβαλε.

      Με την σκέτη απόρριψη και κρύβοντας το κεφάλι σου στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, δεν καταφέρνεις το οτιδήποτε. Θετικά μπορείς να προτείνεις κάτι διαφορετικό που να φέρνει το ποθητό αποτέλεσμα; Αλλιώς, μια ζωή "ταπωμένος" θα είσαι.

      Αν αυτό σου αρκεί, κοιμήσου καθώς λες τον ύπνο του δικαίου, ονειρευόμενος τη δική σου «νεφελοκοκκυγία». Δεν μας πέφτει λόγος, έτσι κι αλλιώς εμείς απευθυνόμαστε σε κανονικούς καθημερινούς ανθρώπους της βιοπάλης, που δεν βολεύονται με το καθεστώς και πασχίζουν να βρουν τρόπο να αντισταθούν και να ανατρέψουν τα πράγματα, κι όχι σε "αλλόκοτους", που βλέπουν τον αφαλό τους και πιστεύουν ότι αποτελεί το κέντρο του κόσμου.

      Διαγραφή
  2. Διαφορετική η αγανάκτηση απο τον θυμό.

    Η αγανάκτηση συνδιάζει, μεταξύ άλλων, καθαρό μυαλο δηλ. ικανότητα πλήρους αντίληψης και νόησης και εγρήγορσης, ενώ ο θυμός εγκυμονεί ενέργειες και χειρισμούς, συνήθως, με δυσάρεστες εκβάσεις.

    Θα ήθελα να επιστήσω προσοχή σε επιθυμιτούς, ναρκισσιστικους αυτοχαρακτηρισμούς όπως: μοναδικός και απόλυτος εμπνευστής, πρωτεργάτης και ηγέτης, αμαυρώνοντας συγχρόνως τούς υπόλοιπους πολίτες σαν κακούς σαμποτέρ που στερούνται λογικής, τοποθετώντας έτσι τον εαυτό μας εκεί ψηλά στο βάθρο, και βλέποντας τα (υπό πλήρη απομόνωση) όλα αφ υψηλού, και με απόλυτη ικανοποίηση.

    Παρακαλώ, η στρατηγική και τακτική ετούτη θυμίζει ΚΚΕ, ενώ όλοι εμείς ελπίζουμε και πιστεύουμε σε κάτι βαθύτερο και σαφώς καλύτερο.

    Τελευταίο σχόλιο εκ μέρους μου, ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία.

    Μάρκος Κουφάκης
    ακτινοφυσικός, ιδρυτικό άτομο πυρήνα ΕΠΑΜ Σουηδίας
    (Μ-Κ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ κ. Κουφάκη, κατ’ αρχήν ευχαριστούμε για την παρέμβασή σας. Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε μαζί σας και μάλιστα απόλυτα, αλλά που τους είδατε όλους αυτούς τους "ναρκισσιστικούς χαρακτηρισμούς", που αναφέρετε, στο παραπάνω άρθρο;

      Επίσης, με ποιον ακριβώς τρόπο αμαυρώνονται οι υπόλοιποι πολίτες σαν κακοί σαμποτέρ «που στερούνται λογικής, τοποθετώντας έτσι τον εαυτό μας εκεί ψηλά στο βάθρο, και βλέποντας τα (υπό πλήρη απομόνωση) όλα αφ υψηλού, και με απόλυτη ικανοποίηση»;

      Με την παράθεση συγκεκριμένων στοιχείων στηλιτεύονται αντιλήψεις και απόψεις, που -κατά τη γνώμη του αρθρογράφου- είναι υπονομευτικές του αγώνα για ανεξαρτησία του ελληνικού λαού και σε καμιά περίπτωση πρόσωπα.

      Εάν οι απόψεις του αρθρογράφου είναι λανθασμένες, ή τα στοιχεία που παρατίθενται είναι ανακριβή, δεκτόν. Γιατί όμως, σε αυτήν την περίπτωση, δεν παρουσιάζεται τεκμηριωμένα η σωστή άποψη από αυτόν που την κατέχει, έτσι ώστε ο διάλογος να γίνει δημιουργικός και να αποκατασταθεί η αλήθεια;

      Διότι, φανταζόμαστε, ότι συμφωνείτε, η κριτική πάντα οφείλει να γίνεται επί του συγκεκριμένου και όχι γενικόλογα και με δίκες προθέσεων, που από πουθενά δεν προκύπτουν….

      Διαγραφή

Από το Blogger.