Ο «αριστερός» κ. Τσίπρας

του Γιάννη Σιδέρη*

Συναντώντας μέλη, στελέχη ή και απλούς υποστηρικτές του κυβερνώντος κόμματος, ανθρώπους που βρεθήκαμε μαζί σε αγώνες τα προηγούμενα χρόνια, η αλήθεια είναι πως νιώθω πολύ άσχημα. Προσπαθώ να αντιληφθώ την επιχειρηματολογία τους για το ότι «κατάπιαν» μια τόσο μεγάλη «κωλοτούμπα», αυτοί οι αγωνιστές!

Συνήθως καταλήγουμε στο εξής ερώτημα που τίθεται από αυτούς προς εμένα: «Και τι θες; Να κυβερνά ο Μητσο-τάκης, ο Άδωνις και ο Βορίδης;» Η απάντησή μου σε αυτό το ερώτημα, άμεση, σχεδόν αυθόρμητη: «Αυτό ακριβώς δεν έλεγαν οι Πασόκοι τόσα χρόνια και σε αυτό το δίλλημα ο ΣΥΡΙΖΑ τί ακριβώς απαντούσε;». «Δεν είναι το ίδιο», η απάντησή τους. Εκεί κάπου σταματώ την κουβέντα. Καταλαβαίνω πως ο εγωισμός δεν αφήνει τους ανθρώπους αυτούς να αποδεχθούν ότι στήριζαν και στηρίζουν ένα κόμμα, του οποίου η ηγετική ομάδα έχει πάρει άλλο δρόμο, δρόμο που αυτοί μάχονταν μέχρι πριν λίγο! Δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι τους ξεγέλασαν τόσο πολύ (κορόιδα είναι;), οπότε επιλέγουν να υπερασπιστούν πολιτικές για τις οποίες μέχρι πέρυσι, αγωνίζονταν να ανατρέψουν!

Έτσι, υιοθετούν την ρητορική των κυβερνώντων: «Δεν ξεγελάσαμε τον Ελληνικό λαό. Εμείς, κάναμε μια συμφωνία με τους δανειστές, την θέσαμε στην κρίση του λαού και αυτός μας εξέλεξε». Δηλαδή, τον...
Σεπτέμβρη, ο λαός γνώριζε ακριβώς σε τι συμφώνησε ο Τσίπρας, βγάζοντας βέβαια έρπη, μια και πιέστηκε το «παιδί»!  

Εντάξει λοιπόν. Τον Σεπτέμβρη ο Τσίπρας δεν έλεγε ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Δεν έλεγε πια ότι δεν θα γίνει πρωθυπουργός για να εφαρμόσει λιτότητα. Δεν μιλούσε για τις αγορές ότι θα χόρευαν στο ρυθμό που αυτός θα βαρούσε.

Στην ομιλία του στις 18/9/2015 στο Σύνταγμα μίλησε για τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας που τελικά επετεύχθη, εστιάζοντας στα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, τη δέσμευση για το χρέος, την αξιοποίηση κι όχι εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, το μπλόκο στις απολύσεις, κά.

Αυτά περί μη εκποίησης της δημόσιας περιουσίας τα είδαμε. Τα πρωτογενή πλεονάσματα, απλά μετατέθηκαν για αργότερα. Για τις απολύσεις, θα δούμε από Σεπτέμβρη. Όσο για το χρέος, ένα χρόνο μετά και ο Σόιμπλε, ούτε να ακούσει δε θέλει! Την έκθεση από ΔΝΤ μεριά.

Και βέβαια, ως άλλος Κωστάκης Καραμανλής, τα βάζει με την «διαπλοκή» λέγοντας: «Σηκώνουμε τα μανίκια και συγκρουόμαστε μέσα στη χώρα, όπως συγκρουστήκαμε και στην Ευρώπη». Μάλιστα! Θα συγκρουστεί, όπως συγκρούστηκε και στην Ευρώπη!

Ο μεγάλος «αριστερός» ηγέτης-διαπραγματευτής λοιπόν, έχοντας ερμηνεύσει κατά το δοκούν το ΟΧΙ του λαού, προεκλογικά, χρησιμοποιεί ακριβώς τα ίδια «όπλα» με τους προηγούμενους Σαμαροβανιζέλους.

Από συνέντευξη Τσίπρα στις 27/8/2015:

«Η απόφαση της εξόδου θα ήταν μια ανείπωτη καταστροφή. Δεν ζήτησα το ΟΧΙ για να μην κάνω συμφωνία, ούτε να βγάλω τη χώρα από το ευρώ».

Η καταστροφολογία λοιπόν και πάλι απλώνει το φόβο στον λαό. Πως αλλιώς, άλλωστε, θα μπορούσε να είναι χειραγωγίσιμος; Πρακτική γνωστή, απλή και σίγουρη. Και συνεχίζει:

«Το δίλημμα ήταν αν θα σηκωνόμουν να φύγω, θα γύρναγα πίσω ως ήρωας να με αποθεώνει το κόμμα μου, αλλά την επόμενη μέρα θα είχα να αντιμετωπίσω μια χώρα υπό κατάρρευση, οι τράπεζες θα κατέρρεαν και οι καταθέσεις των Ελλήνων θα εξανεμίζονταν.»

Το χαρτί υγείας της Βούλτεψη λείπει από το σενάριο του Τσίπρα! Αν δεν το είχε «πατεντάρει» η κυρία Σοφία, μπορεί να το ακούγαμε από τα χείλη του πρωθυπουργού! Πρέπει όμως να έχει ισχυρό άλλοθι, αλλά και να διαφοροποιηθεί από τους προηγούμενους:

«Επιβλήθηκε αυτή η συμφωνία στην Ελλάδα, δεν συμβιβάστηκε ο Τσίπρας. Έκανε συμβιβασμό. Θα τηρήσουμε τη συμφωνία γιατί είμαστε υποχρεωμένοι αλλά θα δώσουμε μάχη για να ελαχιστοποιήσουμε τις συνέπειες».

«Άλλο αυτός που αποθεώνει τους δανειστές και άλλο αυτός που δίνει μάχη και υποχρεώνεται σε ένα συμβιβασμό»

Τι να πει κανείς και τι να αναλύσει. Δεν συμβιβάστηκε, λέει. Έκανε συμβιβασμό, λέει! Οι φιλόλογοι, σχίζουν τα πτυχία τους, ψάχνοντας τη διαφορά! Το ξεκαθαρίζει πάντως ότι είναι υποχρεωμένος να τηρήσει τη συμφωνία. Όσο για τη διαφορά του με τους Σαμαροβενιζέλους, είναι μόνο ως προς τον τρόπο που υπογράφουν τη συμφωνία. Οι προηγούμενοι αποθεώνοντας τους δανειστές ενώ ο ίδιος υποχρεώθηκε! Το αποτέλεσμα για τον λαό, βέβαια το ίδιο. Αλλά, τι σημασία έχει;

Κάπως έτσι λοιπόν ο Τσίπρας πήρε τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Ο λαός, αποσβολωμένος, μπερδεμένος, φοβισμένος, με πολύ οργή για τους προηγούμενους, ένιωσε πως δεν είχε επιλογή! Τον ξαναψήφισε.

Ήδη πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε. Για την κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα πω εγώ κάτι, γιατί ίσως θεωρηθώ εμπαθής και προκατειλημμένος. Ας αφήσουμε τους «εταίρους»-δανειστές να μιλήσουν για αυτήν.

Η κ. Μέρκελ εκτιμά, σύμφωνα με στέλεχος της κοινοβουλευτικής της ομάδας το οποίο μίλησε στην «Κ», ότι «ο κ. Τσίπρας τήρησε όσα δεσμεύτηκε απέναντί της τόσο σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα όσο και στο προσφυγικό. Μετά το δημοψήφισμα ο κ. Τσίπρας τήρησε απόλυτα εκείνα για τα οποία δεσμεύθηκε έναντι της καγκελαρίου».

Μια χαρά λοιπόν. Εξάλλου, το είχε δηλώσει πως θα τηρήσει τη συμφωνία. Αυτό κάνει λοιπόν! Βέβαια, το ότι η συμφωνία είναι στη κατεύθυνση της μεγάλης νεοφιλελεύθερης οικονομικής σχολής του Φρίντμαν, σχολή που θεωρεί ακόμη και τον Κέινς «στα όρια του σοσιαλιστή», μάλλον για την «αριστεροσύνη» του Τσίπρα, δεν έχει καμιά σημασία. Άλλωστε, δεν είχαμε επιλογές. Κατά τον κ. Τσίπρα, «η δραχμή δεν είναι μια επαναστατική ή αριστερή επιλογή γιατί η Ευρώπη είναι ένα πεδίο πάλης, εντός του οποίου πρέπει να δώσουμε τη μάχη, διότι έξω από αυτή δεν θα είναι καλύτερα.» Τι να διαπραγματευτεί λοιπόν;

Το μόνο που του απέμεινε πλέον, είναι κάτι «κορώνες» περί διαπλοκής, η περισσότερη «δημοκρατία» και μια αγωνιώδη προσπάθεια διαχείρισης της φτώχειας, η οποία πραγματικά σε λίγο δεν θα είναι διαχειρίσιμη. Εκεί εξαντλείτε η «αριστεροσύνη» του! 

Ο πρωθυπουργός μας λοιπόν, εφαρμόζει μια ακραία υφεσιακή πολιτική, ξεπουλά δημόσια περιουσία, έχει ψηφίσει τον «κόφτη» που ακόμη κι αν δεν υποχρεωθεί να τον εφαρμόσει ο ίδιος είναι ένα ακόμη όπλο στα χέρια των δανειστών και ωθεί τον λαό στην περαιτέρω φτωχοποίηση προσπαθώντας με κάτι ψίχουλα να τον ηρεμήσει. Με λίγα λόγια, τηρεί απαρέγκλιτα το τρίτο μνημόνιο που αυτός μας έφερε! Και επιμένει πως είναι «αριστερός»! Και όποιος διαφωνεί, τότε κρίμα για την αριστερά.

*Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας