Μόνο το ψωμί να γίνει παντεσπάνι

του Γιάννη Σιδέρη

Συζητούσα με κάποιον μεγάλο σε ηλικία συνταξιούχο πια. Πρώην υπάλληλο του πάλαι ποτέ ΟΣΕ. Βγήκε στη σύνταξη πριν δυο χρόνια. Κουτσουρεμένη σύνταξη. Για εφάπαξ, ούτε λόγος! Ακόμη να δει ούτε ένα ευρώ και φυσικά, ιδέα δεν έχει πόσα θα πάρει, αν θα πάρει πια.

Απλός άνθρωπος. Νοικοκύρης. Έχει τέσσερα παιδιά, τα δύο παντρεμένα. Μου ‘λεγε το πόνο του κι αυτός.

Αλλιώς τα υπολόγιζε, αλλιώς του τα ‘φερε η ζωή από εκείνη την αποφράδα ημέρα, όπου ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, κοινώς Γιωργάκης, ανακοίνωσε από το μαγευτικό Καστελόριζο (αλήθεια η ερμηνεία αυτής της επιλογής του ακόμη με παιδεύει) πως η χώρα θα ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ. Μιλούσαμε λοιπόν γενικά για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τα χρόνια των μνημονίων.

Συμφωνούσαμε πως η κατρακύλα θα συνεχιστεί και πως δεν έχουμε φτάσει ακόμη στον πάτο του βαρελιού, παρόλο που ο μέγιστος πολιτικός ανήρ Ευάγγελος Βενιζέλος μας είχε διαβεβαιώσει όταν έκαναν το περίφημο PSI, ότι επιτέλους μπήκε πάτος στο βαρέλι! Ο άνθρωπος αυτός μάλιστα έχει αντιληφθεί πλήρως το τέλος της ιστορίας. Μου είπε πως οδεύουμε ολοταχώς για....
«Βουλγαροποίηση»της χώρας. Μου ανέπτυξε μάλιστα και το «σχέδιο των Γερμανών», όπως το ονόμασε, για την δημιουργία στα Βαλκάνια, αλλά και στον Ευρωπαϊκό Νότο, μιας ειδικής οικονομικής ζώνης, όπου θα έχουμε μισθούς της πείνας και εργασιακές σχέσεις που θα μοιάζουν με αυτές της Κίνας! Το ερώτημα που του έθεσα, αναμενόμενο. Η αλήθεια μάλιστα είναι πως το θεωρούσα και κάπως... ρητορικό.

-Τι επιλογές έχουμε πια; Δεν βλέπω άλλες. Μόνο διαγραφή του χρέους και έξοδο από ΕΕ. Έτσι δεν είναι;

Και περίμενα την απάντησή του, βέβαιος για την καταφατική του απάντηση. Αυτό μας έλειπε. Άνθρωπος που έχει κατανοήσει το τι συμβαίνει να απαντήσει αλλιώτικα! Άναψα ένα τσιγάρο, με το ύφος του ανθρώπου που διαισθάνεται και προβλέπει τις σκέψεις των συνομιλητών του! Άλλωστε, μπορεί να ήταν ένας καλός νοικοκύρης μα εγώ, πιο ψαγμένος χωρίς αμφιβολία, δεν θα μπορούσα να πέσω έξω εύκολα! Και τότε ήρθε ο απόλυτος αιφνιδιασμός! Μου απάντησε:

-"Αν φύγουμε από την Ευρώπη τότε... Έξω από το μαντρί θα σε φάει ο λύκος". Κόκκαλο ο ψαγμένος!
- «Η ΕΕ μάλλον οδεύει προς την διάλυσή της», ψέλλισα. «Αυστρία, Ιταλία ακόμη και Γαλλία ο κόσμος έχει εναντιωθεί»
-«Μπα», μου απαντά με βεβαιότητα. «Δε γίνεται τίποτα. Κι ο Τσίπρας έλεγε εναντίον της Ευρώπης και είδες. Δεν τον αφήσανε»

Μάλιστα. Ο Τσίπρας! Το παιδί, το εκβιάσανε τώρα θα μου πει και θα εκνευριστώ! Όχι. Για τον Τσίπρα δεν θα του ΄λεγα τίποτα. Αυτό το ‘χα πάρει απόφαση!

Σκέφτηκα να του απαντήσω πως μέσα στη ΕΕ είναι σα να έχουμε βάλει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Τελικά δεν του είπα τίποτα. Κάπνισα με ηρεμία το τσιγάρο μου και άλλαξα την κουβέντα στο μποστάνι που ‘χει στο χωριό, σα καλός νοικοκύρης. Τον ρώτησα για τις ντομάτες, αν τις χτύπησε φέτος η μύγα, αν χρειάζονται λίπασμα και ποιο και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα. Θα μπορούσα να του πω πολλά. Για το πως ξεκίνησε η ένωση των κρατών της Ευρώπης, για την συνθήκη του Μάαστριχτ, για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, για τις ποσοστώσεις των αγροτικών προϊόντων που δεν αφήνουν τη χώρα να ασκήσει την δική της πολιτική... Θα μπορούσα να του λέω μέχρι την άλλη μέρα.... Δεν είπα τίποτα. 

Κατάλαβα ότι η θέση του είναι παγιωμένη. Η στάση ζωής που υπηρέτησε όλα τα χρόνια της ζωής του, δεν του επιτρέπει να δει τα πράγματα καθαρά. Δεν του έχει αφήσει το παραμικρό ίχνος πατριωτισμού. Δεν έχει πια τίποτα να υπερασπιστεί. Δεν έχει μάθει να διεκδικεί για τη ζωή του, για τα παιδιά του. Σα το κακομαθημένο παιδί, έχει μάθει να τα βρίσκει όλα έτοιμα. Η ιστορία του γνωστή. Κάποιος πολιτικός τον έβαλε στον ΟΣΕ, «για να φάει ένα κομμάτι ψωμί και να ‘χει να θρέψει την οικογένειά του».

Μόνο που το κομμάτι ψωμί, έγινε στην πορεία παντεσπάνι. Χωρίς να διεκδικήσει, χωρίς να παλέψει γι’ αυτό, χωρίς να είναι ποτέ διατεθειμένος να χάσει ακόμη και τα πάντα προκειμένου να αγωνιστεί για την βελτίωση της ζωής του. Απλά έγινε. Έγινε γιατί κάποιοι, κάποτε, για καιρό, θέλησαν να εκμεταλλευτούν τους ανθρώπους αυτούς, ώστε να διατηρήσουν την εξουσία. Κι έτσι τους ευνούχισαν!

Ποια πατρίδα, ποιές αξίες, ποια ιδανικά; Μόνο το ψωμί να γίνει παντεσπάνι. Και τώρα που τους παίρνουν το παντεσπάνι για να τους δώσουν λιγότερο κι απ’ αυτό ακόμη το κομμάτι ψωμί, δεν μπορούν ούτε να το σκεφτούν πως μπορούν να διεκδικήσουν, να απαιτήσουν, να υψώσουν την φωνή τους, να ορθώσουν τείχος, να προτάξουν τα στήθη τους, για να αφήσουν στα παιδιά τους ένα μέλλον με ελπίδα. Αποσβολωμένοι, απλά παρακολουθούν τις εξελίξεις μοιρολατρικά, περιμένοντας να τους πετάξουν το ξεροκόμματο που τους αναλογεί.

Καλός άνθρωπος ο συνομιλητής μου. Νοικοκύρης. «Θα σου φέρω μια τσάντα ντομάτες να δεις τι γλύκισμα είναι» μου είπε πριν φύγει. Τον ευχαρίστησα. Δεν ένιωθα κάτι άλλο, παρά μόνο θλίψη. Όχι γι’ αυτόν. Για μένα!


Μόνο το ψωμί να γίνει παντεσπάνι Μόνο το ψωμί να γίνει παντεσπάνι Reviewed by Διαχειριστής on Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2016 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.