Τουλάχιστον ο Γιούνκερ πρέπει να το διασκέδασε

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Τώρα που αρχίζει να κατακάθεται ο κουρνιαχτός από την οξύτατη πολιτική σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης για την υπόθεση των offshore, εύκολα αντιλαμ-βάνεται κανείς πως επρόκειτο για μια ακόμη υπόθεση πολύ μικρού ουσιαστικά ενδιαφέ-ροντος.

Επικοινωνιακά βεβαίως ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε για μια ακόμη φορά να κερδίσει πόντους (απαγορεύοντας με τη νέα διάταξη μέχρι και σε πρώην συζύγους πολιτικών προσώπων να συμμετέχουν σε εξωχώριες εταιρίες), σε μια συγκυρία μάλιστα που η πολιτική του δείχνει να προκαλεί όλο και μεγαλύτερη κοινωνική δυσαρέσκεια.

Από την άλλη, αποδείχτηκε πάλι στην πράξη ότι εκεί στη ΝΔ, μέσα στην αμετροέπειά τους, δεν μπορούν να αυτοπροστατευτούν, αναγνωρίζοντας το προφανές. Ότι δηλαδή στο σπίτι του κρεμασμένου (λέγε με Παπασταύρου) δε μιλάνε για σχοινί. Σε κάθε περίπτωση όμως, και αυτή η δημόσια συζήτηση έκρυβε πλεόνασμα υποκρισίας εκ μέρους των βασικών πρωταγωνιστών της. Κι αυτό γιατί ο τρόπος που διεξήχθη δεν αφορούσε στο ελάχιστο την κοινωνία.

Το ζήτημα δεν είναι απλά αν θα κατέχουν πολιτικοί (ή τα ξαδέρφια, τα ανίψια και τα εγγόνια.....
τους) εταιρίες offshore. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως η πρακτική των «εξωχώριων εταιριών» αποτελεί τον κανόνα στον σύγχρονο οικονομικό γίγνεσθαι. Μην ανατρέξουμε αμέσως στα Panama Papers, καθώς έχουμε έχουμε ένα άλλο εξίσου τρανταχτό, ευρωπαϊκό παράδειγμα.

Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» των φορολογικών παραδείσων

Ήταν πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, όταν μέσω της μαζικής διαρροής απόρρητων εγγράφων (ευρύτερα γνωστά ως Luxleaks) αποκαλύφθηκε ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλωντ Γιούνκερ είχε ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου μετατρέψει το εν λόγω κρατίδιο σε offshore. Είχε συνάψει δηλαδή μυστικές συμφωνίες με εταιρίες όπως  η Coca-Cola, η Deutsche Bank, η ΙΚΕΑ και ακόμη 340 πολυεθνικές, με τις οποίες τους έδινε τη δυνατότητα να αποφεύγουν τη φορολόγηση της πλειοψηφίας των κερδών τους, κι όλα αυτά τη στιγμή που κουνούσε το δάκτυλο ως πρόεδρος του Eurogroup σε αρκετά κράτη για υστέρηση στην αποκομιδή φορολογικών εσόδων.

Πως απάντησε ο κύριος Γιούνκερ; Υπερασπίστηκε τον εαυτό του υπενθυμίζοντας πως 22 από τις 28 χώρες της ΕΕ εφαρμόζουν την πρακτική του tax ruling, η οποία επιτρέπει σε μια πολυεθνική επιχείρηση να ζητεί εκ των προτέρων από μια χώρα να της γνωστοποιήσει πώς θα αντιμετωπισθεί φορολογικά. Με αυτό το σκεπτικό ζήτησε να μην τον αντιμετωπίσουν μεμονωμένα, λέγοντας μέσες-άκρες «σχεδόν όλοι το ίδιο έκαναν».

Η εξέλιξη της υπόθεσης ήταν πάντως λίγο πολύ αναμενόμενη. Ο κύριος Γιούνκερ «προσπέρασε» το σκάνδαλο ουσιαστικά αβρόχοις ποσίν. Η πρόταση μομφής που κατατέθηκε εναντίον του απορρίφθηκε με συντριπτική πλειοψηφία από το Ευρωκοινοβούλιο, την ίδια στιγμή που ο πρώην υπάλληλος της PWC, Αντουάν Ντελτούρ, που συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκάλυψη της υπόθεσης, οδηγήθηκε πρόσφατα ενώπιον της δικαιοσύνης για παραβίαση επαγγελματικού απορρήτου. Επιπλέον, το Ευρωκοινοβούλιο  πρόσφατα ψήφισε οδηγία που προβλέπει την αυστηροποίηση της νομοθεσίας για «παραβίαση επαγγελματικών μυστικών». Ξέρετε, μη σκάσει καμιά καινούργια αποκάλυψη και τρέχουνε πάλι...

Μπορώ να φανταστώ, λοιπόν, πόσο θα διασκέδασε ο πρόεδρος της Κομισιόν παρακολουθώντας τις κοκορομαχίες των τελευταίων ημέραν, εντός κι εκτός Βουλής. Άλλωστε, γνωρίζει καλά πως ό,τι κι αν λέγεται δημοσίως, κανείς δε θα αμφισβητήσει και αυτό το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Αυτό δηλαδή που επιτρέπει τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ της μεγάλης πλειοψηφίας που γονατίζει σήμερα υπό το βάρος άμεσων κι έμμεσων φόρων και της μικρής μειοψηφίας, στην οποία παρέχεται η δυνατότητα να διαθέτει δυσθεώρητα ποσά στην «εξωχώρια ασφάλεια» φορολογικών παραδείσων.

από το «tvxs.gr»