Εχτές κάτω στο Σύνταγμα….

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου

Όλοι κατέβηκαν για να μην περάσει το ασφαλιστικό - φορολογικό. Πολλά τα μπλόγκ, πολλές οι κόκκινες, μαυροκόκκινες, κι άλλες σημαίες, πολλά τα πανό, πολλά τα ακρωνύμια, πολλά τα συνθήματα. Κυρίαρχες οι ιδεολογίες, κυρίως μιας κατακερματισμένης αριστεράς, και επίδειξη δύναμης η Κουτσούμπεια έξοδος από την Βουλή για να προσκυνήσει το πλήθος στο μαντρί του, που ως εκείνη την ώρα αποκαμωμένο από την επαναστατική γυμναστική του τριημέρου, δεν είχε φωνή παρά μόνο μουρμούριζε κάτι για νόμο λαιμητόμο.... Και η λαιμητόμος ήταν στην ψυχή και την διάθεση... μέχρι που η "φωτεινή" παρουσία του γενικού γραμματέα ξανάδωσε ώθηση και πρόκριμα διαπιστευτηρίων στους οπαδούς για τον αρχηγό. Μέχρι που ξαναμπήκε στην βουλή και ξαναξεψύχησαν.

Η Ελληνική ψυχή για μια ακόμα φορά απούσα. Απούσα στον παλμό, στα συνθήματα, στο τι κατεβαίνεις και τι υπερασπίζεσαι.

Συμπαθάτε με! Μα όσο η αγωνιστικότητα που εν μέρει υπέβοσκε, αναλώνεται κάτω από το μαντρί του κάθε group ριζοσπαστών, κυβέρνηση, παρακράτος, ΜΑΤ, και χρήσιμοι ηλίθιοι θα οδηγούν σε ήττα. Ήττα σε κάθε αγώνα, σε κάθε μετερίζι, σε κάθε ανοργάνωτη προσπάθεια συγκρότησης συλλογικού υποκειμένου. Μα είναι η μοίρα και το κακό το ριζικό μας; Είναι η απόγνωση ως αντικατάσταση της επίγνωσης για ότι μας συμβαίνει και ότι θα συμβεί;

Όχι. Απλά, δεν μας αρκούν πλέον τα συνθήματα και η διαμαρτυρία της αγανάκτησης. Δεν....
συγκροτείται αντιμνημονιακό μέτωπο επειδή κάποιοι επιμένουν να εξαντλούνται στην παρωχημένη πλέον επιχειρηματολογία του αντιμνημονίου και του αντιακαπιταλισμού γενικά. Δεν πρόκειται απλά για το ασφαλιστικό, το φορολογικό, και τα απεχθή μέτρα που επιβάλλονται από δανειστές κι εκτελούνται από τους πρόθυμους ευρωλιγούρηδες αλήτες του κοινοβουλίου. Δεν είναι μόνο τα μνημόνια και οι καταιγίδες των μέτρων.

Πρόκειται για ένα ολόκληρο καθεστώς κατοχής που επιβάλλεται μέρα τη μέρα, έξι χρόνια τώρα. Πρόκειται κυρίως για τον πιο μεγάλο κίνδυνο που δεν λύγισε τον λαό μας ούτε στην διάρκεια της παλιάς κατοχής. Πρόκειται για το λύγισμα των ψυχών μας από τα χτυπήματα της συμφοράς, το σπάσιμο των ζωτικών νεύρων μας, το τσάκισμα της ψυχικής μας αντίστασης, την επιχειρούμενη ενεργούσα αποδοχή της κατάντειας ως την μαύρη μοίρα της απελπισιάς. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Την μοιρολατρεία. Αυτό εξ' άλλου έλεγε ο ελληνόψυχος δάσκαλος Δ. Γληνός πίσω στα 1942. " Ο λαός που τσακίζεται από την υπέρτερη βία για μια στιγμή δεν είναι ακόμα σκλάβος. Σκλάβος γίνεται από την στιγμή που δένεται ψυχικά με την σκλαβιά. Κι αυτό κοιτάζουν να πετύχουν οι εχθροί μας με την φωνή των προδοτών."

Αυτός είναι σήμερα ο εχθρός μας. Ο συμβιβασμός που ελλοχεύει σε κάθε έκφραση του κοινωνικού γίγνεσθαι, και τρέφεται πολύ περισσότερο όσο είμαστε κατακερματισμένοι χωρίς ψυχικά αποθέματα ενότητας. Και αυτή η ρημάδα η ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί, όσο γινόμαστε βορά των ιδεολογιών μας, των φιλοδοξιών και των παθών μας.

Ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας, είναι πέρα και πάνω από κάθε είδους διαχωρισμό. Είναι αγώνας που στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι άλλος παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να καταχτήσουμε την λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από την χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στην ζωή και τον πολιτισμό.

Εχτές απλός κόσμος δεν κατέβηκε. Απλός με την έννοια, μη ιδεολογικοποιημένος, μη μαντρωμένος στις φυλακές των απόλυτων αληθειών. Στην συντριπτική του πλειοψηφία. Και δεν είναι ότι δεν τον αφορούσε η προδοσία στην Βουλή. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνει ότι τελειώνει το καντήλι ακόμα και της επιβίωσής του. Δεν κατεβαίνει όμως γιατί δεν πείθεται πως οικοδομείται η ενότητα κάτω στο Σύνταγμα. Λάθος του; Μπορεί! Είναι όμως παράλληλα και αυτό που ο ίδιος ο λαός μας αποτύπωσε για τον εαυτό του στα γνωμικά και τις παροιμίες του. Ο λαός είναι σοφός.

Θα κατέβει ο λαός μας. Θα κατέβει αν αντιληφθεί, ότι γεννιέται μια φλόγα από τις ρίζες του χώματος που πατά. Αν αντιληφθεί ότι υπάρχει ενότητα στους σκοπούς και την οργάνωση. Αν ο αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση έστω μιας μειοψηφίας, είναι αγώνας πραγματικά εθνικοαπελευθερωτικός. κι αν έτσι κατανοηθεί θα φέρει και το ποθητό αποτέλεσμα.

Επιλέγω να κλείσω με μικρά αποσπάσματα από το "Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ" επικεντρώνοντας στους σκοπούς και την οργάνωση, μιας και είναι τόσο μα τόσο επίκαιρα σήμερα όσο ποτέ. Να τι έγραφε λοιπόν ο Δ. Γληνός:

"Στην μορφή του ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί , παρά να είναι παλλαϊκός, ν' αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη και τον αστό, και τον αγρότη και τον διανοούμενο.... Κατάχτηση της εξωτερικής λευτεριάς, κατάχτηση της εσωτερικής λευτεριάς, να με δυό λόγια ποιοί μπορεί να είναι οι σκοποί του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Γύρω από αυτούς τους σκοπούς πρέπει να ενωθούν όλοι, όσοι πραγματικά και ειλικρινά επιθυμούν ν' αγωνιστούν για τη λαϊκή απολύτρωση.

Μα για να πραγματοποιηθούν αυτοί οι σκοποί χρειάζεται ένα δεύτερο σημαντικότατο συστατικό. Ενότητα στην οργάνωση. Η οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα δεν μπορεί παρά να είναι μία και ενιαία. Όλες οι δυνάμεις συγκεντρωμένες σε μιαν οργάνωση παλλαϊκή και πανελλήνια, μόνο έτσι μπορεί να κινητοποιήσουνε πραγματικά τον λαό, να τον φέρουν σε σκόπιμους αγώνες και να πετύχουνε το τελικό αποτέλεσμα.

...Όποιος κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και ιδεολογίες, καταπολεμάει ή υπονομεύει ή ματαιώνει μ' οποιοδήποτε τρόπο την ενότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την ενότητα στους σκοπούς και στην οργάνωση. Αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται, οπωσδήποτε και να λέγεται, είναι συνεργάτης των ξένων καταχτητών, θεληματικά ή άθελα, προδότης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Ενότητα λοιπόν στους σκοπούς, στην οργάνωση του παλλαϊκού αγώνα, που θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό για να αναχτήσει την λευτεριά του, και να την κατοχυρώσει, κρατώντας την πάντα στερεά στα χέρια του.

Αυτά είναι τα καθήκοντα της σημερινής στιγμής.

Ο λαός αναζητά τους αρχηγούς του. Όσοι είναι κλητοί και εκλεχτοί ας ακούσουν την φωνή του κι ας τρέξουν στο πλευρό του"