Στις ΗΠΑ ο πιο γερός κουμπαράς

του Δημήτρη Μηλάκα

Σύμφωνα με παράγοντα της ελληνικής κυβέρ-νησης, αρμόδιο για την κα­ταπολέμηση της διαφθοράς, το πραγματικά κρυμμένο χρήμα βρίσκεται στις ΗΠΑ, υπό την προστασία που παρέχει στους δικούς της (λαδωμέ­νους) ανθρώ-πους ανά την υφήλιο η αμερικανική κυβέρνηση.

Έξω από τα όρια της αυτοκρατορίας δεν υπάρχουν ανέγγιχτες off-shore και εχέμυθες τράπεζες πουθενά στον κόσμο. Ούτε στην Ελβετία ούτε στο Λουξεμβούργο ούτε στα νησιά του Παραδεί­σου. Ούτε, προφανώς, στον Παναμά...

Μιλώντας για υποθέσεις κρυμμένου χρήμα­τος σε υπεράκτιους «κουμπαράδες», όπως αυ­τός του Παναμά, θα πρέπει κατ’ αρχήν και πριν απ’ όλα να έχουμε κατά νου ότι μιλάμε για υπο­κρισία. Για την απύθμενη υποκρισία ενός διε­θνούς συστήματος που, ενώ δημιουργεί όλα εκείνα τα περιθώρια και νομικά εργαλεία για τη διακίνηση (και του μαύρου) χρήματος σε φο­ρολογικά καταφύγια, έρχεται εκ των υστέρων να κυνηγήσει αυτούς που το κάνουν. Προφα­νώς, κάποιους από αυτούς...

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του «κρυμ­μένου» χρήματος, ας ρίξουμε μια γρήγορη μα­τιά σε....
κάποια στοιχεία που «δανειζόμαστε» από το βιβλίο του Nicholas Shaxson «Off-shore - Τα νησιά των θησαυρών» - Πώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι ενώ οι υπόλοιποι πλη­ρώνουν όλους τους φόρους» (Εκδόσεις Παπα­δόπουλος. Μετάφραση: Νίκος Ρούσσος. Επιστημονική επιμέλεια - πρόλογος στην ελληνική έκδοση: Κώστας Μελάς). Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα στοιχεία:

♦ Πάνω από το μισό παγκόσμιο εμπόριο περ­νά, τουλάχιστον στα χαρτιά, από φορολογικά καταφύγια.

♦ Πάνω από το ήμισυ όλων των τραπεζικών στοιχείων ενεργητικού και το ένα τρίτο των άμεσων ξένων επενδύσεων από μεγάλες πολυ­εθνικές εταιρείες δρομολογούνται μέσω υπεράκτιων κέντρων.

♦ Γύρω στο 85% των διεθνών τραπεζικών ερ­γασιών και της έκδοσης ομολόγων διεξάγεται στη λεγόμενη ευρωαγορά, μια υπεράκτια ζώνη άνευ εθνικότητας (και φορολογίας)

♦ Το 2010 το ΔΝΤ εκτιμούσε ότι η συνολική αξία των στοιχείων του ενεργητικού μόνο των μικρών νησιωτικών χρηματοπιστωτικών κέ­ντρων ανερχόταν συνολικά σε 18 τρισεκατομ­μύρια δολάρια - ποσό ισοδύναμο με το ένα τρί­το, περίπου, του παγκόσμιου ΑΕΠ.

♦ Το 2008 το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (Government Acco untability Office - GAO) των ΗΠΑ ανέφερε ότι 83 από τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ είχαν θυγατρικές σε φορο­λογικά καταφύγια.

♦ Το 2009 διαπιστώθηκε από έρευνα του Δι­κτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης (Tax Justic e Network), που βασιζόταν σε έναν ευρύτερο ορισμό της έννοιας «off-shore», ότι 99 από τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες της Ευρώπης χρη­σιμοποιούσαν υπεράκτιες θυγατρικές.

♦ Σε κάθε χώρα ο μακράν μεγαλύτερος χρή­στης off-shore ήταν κάποια τράπεζα.

Τα παραπάνω, πασίγνωστα, στοιχεία περιγρά­φουν απλώς τον όμορφο και ηθικά πλασμένο κόσμο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Ποια είναι λοιπόν η αποκά­λυψη των αρχείων του Παναμά; Ότι «κλέβει» ο Πούτιν, φοροδιαφεύγει ο Μέσι και κρύβουν λε­φτά κάποιοι από τους ηγέτες ανά τον κόσμο;

Δεν υποτιμούμε αυτές τις πτυχές, αλλά έχου­με την εντύπωση ότι το θέμα σε αυτήν την υπό­θεση βρίσκεται μια παράγραφο πιο πάνω, στα στοιχεία που μας λένε ότι 83 στις 100 αμερικα­νικές εταιρείες και 99 στις 100 ευρωπαϊκές φοροαποφεύγουν αξιοποιώντας το ίδιο ακριβώς πλαίσιο και νομοθεσία που αξιοποιούν και οι πολιτικοί απατεώνες, καθώς και οι απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου.

Έχουμε, λοιπόν, τη βάσιμη εντύπωση πως τα αρχεία του Παναμά δεν λένε όλη την αλήθεια ή, για να το πούμε με έναν διαφορετικό τρόπο, η αποκάλυψη σηκώνει τόση σκόνη ώστε μπορεί να καλύψει την παγκόσμια σαπίλα των ευυπό­ληπτων κατά τα λοιπά εταιρικών και πολιτικών συστημάτων.

Δύο παράμετροι

Τα αρχεία του Παναμά αρχίζουν να φωτίζο­νται ακόμη περισσότερο από τη στιγμή που πά­ρουμε υπόψη δυο παραμέτρους της αποκάλυ­ψης:

♦ Ποιοι αποκάλυψαν.

♦ Ποιοι δεν αποκαλύφθηκαν.

Η υπόθεση των Panama Papers διεκπε­ραιώθηκε από τον οργανισμό International Consortium of Investigative Journalists (ICIJ), έναν φορέα αποτελούμενο από εκατοντάδες ερευνητές δημοσιογράφους που ασχολούνται με υποθέσεις εγκλημάτων τα οποία ξεπερνούν τα σύνορα μιας και μόνο χώρας. Ως οργανισμός έχει συσταθεί και στηρίζεται από το αμερικανι­κό Κέντρο Δημόσιας Ακεραιότητας (Center of Public Integrity) από το 1997. Το εν λόγω κέ­ντρο παραθέτει στην ιστοσελίδα του ιδιώτες που στηρίζουν το έργο του με δωρεές, ανάμε­σα στους οποίους ξεχωρίζουν τα:

♦ Ford Foundation.

♦ Carnegie Endowment.

♦  Rockefeller Family Fund (οικογένεια Ροκφέλερ).

♦ W K Kellogg Foundation.

♦ Open Society Foundation (ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος).

Με άλλα, πιο απλά λόγια, όλη η ερευνητική διαδικασία είναι υπό την αιγίδα του πανίσχυ­ρου οικονομικού συστήματος και υπό τη γιγα­ντιαία πολιτική κάλυψη της αμερικανικής κυ­βέρνησης. Ως εκ τούτου, ευλόγως δεν υπάρχει ούτε ίχνος αμερικανικής ατασθαλίας, εκτός αν οι Αμερικανοί είναι οι άγιοι αυτού του πλανή­τη...

Η μεθοδολογία

Όπως σημειώνει εύστοχα το analitis.gr, σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung» που συμμετείχε στο εγχείρημα της αποκάλυψης των αρχείων του Παναμά, η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για την επεξεργασία των στοιχείων έγινε με τρόπο που θα έδινε σχεδόν αποκλειστικά ονό­ματα που περιλαμβάνονταν σε ήδη υπάρχου­σες λίστες με οικονομικά σκάνδαλα, αλλά και σε συνάρτηση με καθεστώτα ανά τον κόσμο στα οποία τα Ηνωμένα Έθνη έχουν επιβάλει στο παρελθόν κυρώσεις.

Τον τρόπο συλλογής των ονομάτων από μια βάση δεδομένων 11,5 εκατομμυρίων αρχεί­ων επιβεβαιώνει και η βρετανική εφημερίδα «Guardian», από τις πρώτες που δημοσίευσαν στοιχεία και ονόματα. Κάπως έτσι εμφανίζονται πρώτες στη λίστα χώρες όπως η Ζιμπάμπουε, η Βόρεια Κορέα και η Συρία.

Έτσι, λοιπόν, με αυτά τα «φίλτρα» διαλογής, είναι φυσικό το φως της δημοσιότητας να μη φτάνει σε μεγάλες εταιρείες της Δύσης ή πολυ­εκατομμυριούχους από τις ΗΠΑ ή αλλού στον λεγόμενο δυτικό κόσμο. Εξ άλλου, όπως δια­βεβαιώνει ο «Guardian», που επίσης συμμε­τέχει στην έρευνα των αρχείων και τη διαλογή αυτών που θα δημοσιευθούν τελικά, υπάρχει η δέσμευση πως «πολλά από τα αρχεία που διέρ­ρευσαν θα παραμείνουν απόρρητα».

Συμπέρασμα; Αυτονόητον...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»