Οι εξελίξεις επιταχύνονται

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Δύο γεγονότα της επικαιρότητας έρχονται να προστεθούν σε τόσα άλλα που συμβαίνουν γύρω μας και καταδείχνουν, ότι οι εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί και επιταχύνονται.

Έχουμε συνηθίσει στους αλλεπάλληλους εκβιασμούς από την πλευρά της τρόικας και των δανειστών, σε σημείο που να μην προκαλούν την παραμικρή εντύπωση, όπως και η τελική υποχώρηση των συνεργατών τους στη συγκυβέρνηση. Ωστόσο το «δράμα» που εκτυλίχθητε τις τελευταίες ημέρες, στο Παρίσι και την Αθήνα, για το πότε και με ποιες προϋποθέσεις θα επιστρέψει η τρόικα για να «αξιολογήσει» τα αναξιολόγητα, ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Αποτελεί ευθεία και απροκάλυπτη παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, για να εκβιάσει τις εξελίξεις στην κατεύθυνση της οριστικής καθυπόταξης της Ελλάδας στο αποικιοκρατικό καθεστώς που της επιβλήθηκε. Και αυτό με τη σύμφωνη γνώμη του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, είτε των γνωστών ολετήρων της συγκυβέρνησης, είτε των επίδοξων αντικαταστατών τους.

Το δεύτερο γεγονός, αν και φαινομενικά ασύνδετο με το πρώτο, στη πράξη λειτουργεί παράλληλα και σε συνδυασμό στην ανάδειξη του πλήρους αδιεξόδου που έχει δημιουργηθεί στο....
πολιτικό εποικοδόμημα της χώρας και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αναφέρομαι στις επαφές των κ. Σταθάκη και Μηλιού του ΣΥΡΙΖΑ στο Λονδίνο με στελέχη των περίφημων αγορών και τα πολιτικά αποτελέσματα που παρήχθησαν από αυτές.

Ανεξάρτητα ποια εκδοχή υιοθετήσει κανείς, αυτή του στελέχους του fund Capital, που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να οδηγήσει σε υποτιμητική κερδοσκοπία σε βάρος των ελληνικών ομολόγων, ή των άλλων υψηλόβαθμων στελεχών των «αγορών», που παραβρέθηκαν στις συναντήσεις, όπως αυτών της Bank of America, είτε άλλων παρευρισκομένων, έγινε φανερό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως γυμνός από προγραμματικές θέσεις και επιχειρήματα, απέναντι στις «αγορές» και τον τρόπο που αυτές λειτουργούν. Και το ερώτημα που δημιουργείται είναι, τι νόημα έχουν τέτοιους είδους επαφές;

Ακόμα κι αν δεχθούμε την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι πλέον οι θέσεις του αποκτούν διεθνές ακροατήριο, όπως επιχαίρει και βεβαίως είναι λογικό, αφού παρουσιάζεται ως σοβαρός διεκδικητής της κυβέρνησης, σημασία έχει τι αντιδράσεις προκαλούν αυτές οι θέσεις. Γιατί βέβαια είναι άλλο πράγμα να απευθύνεσαι σε ένα κοινό στο εσωτερικό της χώρας, που απελπισμένο από τις μνημονιακές πολιτικές -και μη γνωρίζον εν πολλοίς- είναι εύκολο να πειστεί, ότι κομίζεις κάτι αλλιώτικο και σοβαρό δίνοντας ελπίδα. Ενώ είναι εντελώς διαφορετικό, να χρησιμοποιείς τα ίδια επιχειρήματα μπροστά στους εκπροσώπους των «αγορών». Αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά πως παίζεται το παιχνίδι και πως δεν έχεις καμία τύχη, αν δεν συμφωνήσεις με τους όρους του, ή δεν τους ανατρέψεις. Και για το τελευταίο πρέπει να διαθέτεις σχέδιο και να είσαι αποφασισμένος. Και τότε βέβαια δεν πας για να αποκτήσεις… διεθνές ακροατήριο. Επειδή πολύ απλά δεν χρειάζεσαι τέτοιο ακροατήριο!

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει πολύ από το να τον πάρουν στα σοβαρά και το μόνο που απομένει είναι η κερδοσκοπία με βάση το κλίμα που δημιουργείται και η αβεβαιότητα, που συμβάλει στο να στενέψει ο κορσές σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού με την καθαρή πολιτική εκτροπή ως το πλέον πιθανό σενάριο από εδώ και εμπρός, με οποιαδήποτε μορφή κι αν αυτή συμβεί. Θα πει κάποιος, ότι ήδη βρισκόμαστε σε εκτροπή. Βεβαίως ναι, αλλά αυτή που προετοιμάζεται θα έλθει, ως η τελευταία πράξη να ολοκληρώσει και να σφραγίσει οριστικά την υποδούλωση και την καταστροφή.

Είτε η ηγετική ομάδα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης το αντιλαμβάνεται και έχει προσυμφωνήσει στα πάντα, είτε δεν το αντιλαμβάνεται και λειτουργεί απολίτικα και ερασιτεχνικά, τέτοιες κινήσεις μόνο προβλήματα δημιουργούν. Και λίγο θα πείραζε αν τα τελευταία αφορούσαν στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δυστυχώς αφορούν στη χώρα και το λαό.

Οι δανειστές και επικυρίαρχοι της χώρας, ευρισκόμενοι μπροστά στη κατάρρευση της συγκυβέρνησης από τη μια, την ανεπάρκεια δε και την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, είτε να προχωρήσει σε μια ξεκάθαρη συμφωνία μαζί τους και με τους δικούς τους όρους, είτε να αντιπαρατεθεί σοβαρά με όρους λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος, από την άλλη, σπρώχνουν τα πράγματα στα άκρα. Αδιαπραγμάτευτη βούλησή τους είναι η συνέχιση του εγκλωβισμού της Ελλάδας στο χρεοκρατικό καθεστώς και η μετατροπή της ξένης κατοχής σε μόνιμη και στηριγμένη σε αδιαμφισβήτητη πολιτικά και -στο μέτρο του δυνατού- κοινωνική βάση. Και μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων του περίφημου «συνταγματικού» τόξου, έστω των πιο μεγάλων απ’ αυτές, που θα συμφωνήσουν με τους όρους των δανειστών, και με το λαό οριστικά στη γωνία άβουλο, είναι η καλύτερη λύση γι’ αυτούς και η εγγύηση για να προχωρήσουν ακάθεκτοι τα σχέδιά τους.

Στο μεταξύ, προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε ποτέ να έλθει άμεσα σε ξεκάθαρη συμφωνία με τους δανειστές με τους δικούς τους όρους, γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία. Έτσι, προτιμά να «λεονταρίζει», με παχιά λόγια καλλιέργειας ελπίδας προς τους «υπηκόους» και ταυτόχρονα να διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο προς την αναγκαιότητα του δικού του ιστορικού συμβιβασμού με τα συμφέροντα των δανειστών και επικυρίαρχων, χωρίς να παίρνει ξεκάθαρη θέση για κανένα από τα σοβαρά θέματα, όπως το χρέος, προβάλλοντας ιδέες και προτάσεις που κάνουν τους δανειστές μόνο να χαμογελούν…..

Μια διολίσθηση που λαμβάνει, όσο πλησιάζουμε την «κρίσιμη» στιγμή, ραγδαία τροπή. Μια ραγδαιότητα στην υποχωρητική του στάση, που προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις στο εσωτερικό του, και ήδη προκαλεί αποσυσπειρώσεις επίσης στη λαϊκή βάση που εναπόθεσε από το 2012 και μετά τις ελπίδες του σ’ αυτόν, ενώ σταδιακά ξεθωριάζει η επιτυχημένη, επικοινωνιακά και μόνο, παρουσίαση του «προγράμματος» στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης.

Μια ραγδαία διολίσθηση που εκφράζεται ταυτόχρονα με το να προσφέρεται αφειδώς στέγη σε κάθε «πικραμένο» στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που επιζητά την πολιτική του επιβίωση. Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να απευθύνεσαι στους απλούς ανθρώπους και τους ψηφοφόρους του πάλαι ποτέ σοσιαλιστικού κόμματος, που πίστεψαν και απογοητεύτηκαν και άλλο να προσφέρεις κολυμβήθρα του Σιλωάμ σε στελέχη που βαρύνονται με καταστροφικές πολιτικές.

Στη πράξη, τόσο η συγκυβέρνηση των δωσιλόγων, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ -έστω συρόμενος-, παίζουν ακριβώς στον ίδιο καμβά και με τους ίδιους καθαρά επικοινωνιακούς όρους κοινωνικής καθυπόταξης. Οι μεν με τα success stories, διάρκειας ολίγων ημερών, μέχρι να διαψευστούν και με το συνακόλουθο «τέλος» των μνημονίων, οι δε με τη καλλιέργεια φρούδων ελπίδων και την αυτοπροβολή τους ως υπεύθυνη δύναμη με διεθνή αποδοχή. Οι μεν με την αυταρχικοποίηση και την χρησιμοποίηση των πιο σκοτεινών και αντιδραστικών μηχανισμών του κράτους, οι δε με τη παθητικοποίηση της κοινωνίας. Ωστόσο, η αυταρχικοποίηση από τη μια και η παθητικοποίηση, από την άλλη, είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος, που οδηγεί στην απελπισία το λαό και στην ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων απέναντι στη τελική λύση της κυβέρνησης «εθνικής» ενότητας που θα έλθει ως αναπόδραστη αναγκαιότητα, προκειμένου η χώρα να σωθεί από τις «περιπέτειες» που στο ενδιάμεσο θα την έχουν πιθανά εμπλέξει.

Έτσι, η διαμάχη περί ύπαρξης, ή μη των 180 προθύμων βουλευτών που θα ψηφίσουν για πρόεδρο δημοκρατίας φαντάζει να γίνεται «περί όνου σκιάς» αφού και στην περίπτωση που οι εκλογές δεν αποφευχθούν τελικά, αλλά και στην περίπτωση που βρεθεί ο μαγικός αριθμός των 180 στην ίδια λύση θα καταλήξουμε.

Ήδη οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι και τα παπαγαλάκια έχουν βγει εδώ και καιρό στις ρούγες και τα κεραμίδια της εθνικής, υποτίθεται, συνεννόησης. Ο Πρετεντέρης τόπε καθαρά. Οι αγορές τρομάξανε στη προοπτική των εκλογών και οι δανειστές σκλήρυναν τη στάση τους γιατί δεν θέλουν εκλογές. Θέλουν να είναι σίγουροι, ότι η Ελλάδα θα σώζεται στο διηνεκές! Άρα για να λήξει ο εκβιασμός και να έλθει η τρόικα πίσω, να τους πούμε ότι δεν θα κάνουμε εκλογές. Τόσο απλά είναι τα πράγματα για τους δωσίλογους.

Βεβαίως το σενάριο έχει κάποιο πρόβλημα. Και αυτό είναι το δίδυμο Βενιζέλου - Σαμαρά, που αποτελούν ασήκωτο βαρίδι πια για όλους. Θα πρέπει να επιταχυνθεί η απομάκρυνση τους. Για να γίνει πιο γλυκό και το «ματζούνι» προς το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κι αλλιώς, θα έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που θα απομακρυνθούν και οι εκλογές είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος. Αλλά ποιος είπε, ότι οι μαφιόζοι προτιμούν τα ανώδυνα μέσα;

Έτσι λειτουργούν με εκβιασμούς και με «διευκολύνσεις» μέχρι να επιτευχθεί ο σκοπός, αλλά στο τέλος η πραγματικότητα προβάλει αμείλικτη. Για όλους….

Και έχουν ένα σωρό σχέδια αν κάτι τους πάει στραβά. Χωρίς εκλογές, αλλά και με εκλογές. Ακόμα και με αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ οι νεοναζί επικυρίαρχοι θα προσπαθήσουν να κάψουν την Ελλάδα σε ένα παρανάλωμα παραδειγματισμού κάθε αντίθετης φωνής παντού. Στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία. Γι’ αυτό και η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστια μπροστά στο Έθνος και το λαό, αλλά και τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που «υπεραγαπά». Που πάτε «σύντροφοι», ξυπόλητοι στα αγκάθια;

Κι εμείς οι υπόλοιποι; Η ανάγκη ΕΔΩ και ΤΩΡΑ δημιουργίας ενός τρίτου πατριωτικού και δημοκρατικού πόλου καθίσταται αδήριτη για όλους που συνειδητοποιούν τα αδιέξοδα και αισθάνονται την καταστροφή που πλησιάζει. Ας αφήσουν όλοι στην άκρη τους μίζερους υπολογισμούς, τους εγωισμούς και τις μικρότητες και ας προσέλθουν σε μια ελάχιστη πολιτική συμφωνία που θα διεμβολίσει το σύστημα με όρους κρίσιμης μάζας, και που θα μπορέσει να ηγηθεί ενός πλειοψηφικού ανατρεπτικού ρεύματος στην κοινωνία ικανού να αποτρέψει τα σχέδια του νεοναζισμού και να απελευθερώσει τη χώρα από τα δεσμά της…